ทุกคนคุยไปอีกสักพักตอนกลับน้าบุนและ น้าจนก็ยิ้มแย้มตลอด

เพราะว่ามรธามนิธิอยู่ตรงนี้พวกเขาเลยไม่ ได้รู้สึกถึงความอึดอัดเลย

พอส่งพวกเธอลงไปชั้นล่างฝนสิริก็มีความ เสียดาย “ธามครั้งหน้ามาอีกนะ! ปาณีถ้าว่างก็ กลับมาบ้างนะเข้าใจไหม?”

วันนี้ธามนิธิทำให้เธอมีหน้ามีตาขึ้นมา ตอนนี้ในใจของฝนสิริรู้สึกภูมิใจมาก ปาณี “รู้แล้ว”

เธอและธามนิธิขึ้นรถไปฝนสิริก็ยังยืนอยู่ ข้างๆไม่ยอมไปสักทีรอจนไม่เห็นรถพวกเธอแล้ว เธอค่อยกลับไป

บ้านปาณีอยู่ชั้นที่ห้าฝนสิริก็ไปอวดคนอื่น ตั้งแต่ชั้นแรกจนถึงขั้นห้า

” ลูกเขยฉันดีไหม?”

“บ้านเขา รวยนะ”

“มารยาทก็ดีมากด้วย”

ปาณีและธามนิธิกลับไปถึงวิลล่าที่เมืองและวันนี้เป็นวันเสารพวกเขาก็อุตส่าห์มาทั้งทีเลย ว่าจะนอนหนึ่งวันพรุ่งนี้ค่อยกลับ

กลางคืนปาณีเห็นงามนิธิและไวยาตย์อยู่ ข้างนอกก็เลยเดินไปแต่ได้ยินเสียงไวยาตย์ คุณ ธามนิธินี่ดีกับคุณปาณีจังเลยนะครับ ผมรู้ว่าครั้ง นี้คุณมาไม่ใช่เพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ของเขาแต่ มาเพื่ออยากให้ปาณีมีหน้ามีตา”

วันนี้แต่งงานกับเขาเธอโดนมองบนใส่ตั้ง หลายรอบวันนี้เขาก็อยากเอาคืนบ้าง

ให้ญาติพี่น้องของเธอรู้ว่าเธอไม่ได้แต่งงาน กับคนที่ไม่มีอะไรทํา

เธอแต่งได้ดีและดีกว่าทุกคนเป็นภรรยา ของธามนิ

ก่อนหน้านี้ปาณียังไม่รู้ว่าทำไมธามนิธิต้อง มาด้วยแต่พอฟังที่ไวยาตย์พูดเสร็จเธอค่อยรู้ว่าที่ ธามนิธิมาในวันนี้ก็เพื่อเธอ?

ปาณีเดินออกไปไวยาตย์เห็นเธอเลยพู

ดกับธามนิธิ “เดียวผมไปหาของกินก่อนนะครับ” ธามนิธิ “อือ”

ไวยาตน์พึ่งไปเด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังก็ กอดเขาจากด้านหลังไว้แน่น

เธอพึ่งเข้าใกล้ธามนิธิก็รู้ว่าเป็นเธอก้มหัว มองมือเธอที่โอบเอวเขาไว้แล้วยื่นมือไปจับเบาๆ “ทําไมอยู่ๆก็ออกมา?”
เมื่อกี้เธอพึ่งบอกว่าจะไปทำงาน

ปากกอดเขาไว้แน่นเอาหน้าไปติดกับแผ่น หลังของเขาไว้ “คิดถึงคุณเอาไง”

ท้องฟ้ามืดแต่แสงไฟในห้องยังสว่างอยู่ แสงไฟส่องไปที่ทั้งสองคนทำให้เงาสะท้อนลงบน พื้นทั้งสองกอดไว้แน่น

กลางคืนที่เมืองเมืองชลธีอากาศหนาวปาณี เลยกอดธามนิธิไว้แน่น “คุณอาดีที่สุด”

เพราะเธอเขาเลยทําเรื่องพวกนี้เยอะแยะ ธามนิธิไม่ได้ตอบทั้งสองคนอยู่แบบนี้อย่าง เงียบๆไปสักพักธามนิธิถาม “งานแธอทําเสร็จ แล้ว?”

“ยังเลย” ปาณีบอก “ตอนนี้ฉันหิว”

ตอนพวกเธอออกมาจากบ้านของปาณีก็ไป กินของมา

นี่แค่เพิ่ง…..

ธามนิธิดูเวลานี่พึ่งผ่านไปแค่สองชั่วโมงเขา พูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ทําไมหิวอีกแล้ว?”

ดูร่างเล็กๆของเธอเขานึกภาพไม่ออกว่า ทําไมเธอหิวได้เร็วขนาดนี้ ปาณีก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองหิวเร็ว

ขนาดนี้เลยเสนอไปว่า “พวกเราไปกินของกัน