“ทําไมฉันรู้สึกคุณอาว่างขนาดนั้น” เธอรู้สึก เวลาคุณเอาว่างขึ้นมามันน่ากลัวกว่าคนอื่นอีก

ธามนิ ทําท่าเหมือนผู้ปกครอง “ไปทํางานเธอ ไป นอนเช้าหน่อยอย่านอนดึกล่ะ”

ปากอดเขาไว้ ไม่เอา คุณอาดใสฉัน! ” ” ธามนิธิพูด “นี่เรียกว่าฉันใส่เธอ?”

“ไม่งั้นล่ะ?”

เขามาขยี้หัวเธอ ก็เป็นห่วงเธอเลยอยากให้ เธอนอนเช้าทุกวันไง”

“….. ปากถามเขา “กาแฟอร่อยไหม?”

“ก็ได้อยู่ “งั้นคราวหลังฉันทำให้คุณอาทุกวันเลย

………แต่ฉันชอบดื่มชามากกว่า”

ปาณีทํางานของวันนี้เสร็จหมดแล้วพออาบน้ำ เสร็จเธอก็ห่อด้วยผ้าเช็ดตัวแล้วออกมาจากห้องน้ำ

วันนี้ธามนิธิทํางานจนดึกอยู่ในห้องสมุดตลอด เมื่อกี้ตอนเธอเข้าไปลืมเอาเสื้อผ้าเข้าไปด้วย ฟังจะออกมาจากห้องน้ำก็เห็นธามนิธิผลัก

ประตูเข้ามา

“รอ……รอแป๊บนึงคุณอาออกไปก่อน” ปาณี เรียกเขาด้วยความตกใจ
รามนิธิที่ยืนอยู่หน้าประตูก็มองเธออย่างไม่ เข้าใจ “ทําไม?”

ปาณี “คุณอาออกไปก่อนฉันยังไม่ได้ใส่เสื้อ

ธามนิธิเดินเข้าไปแล้วปิดประตูทันที “ไม่ใส่ก็ กำลังพอดีไม่ใช่หรือไง? ยังไงเดียวก็โดนถอดออก อยู่ดี”

เขาทำท่าจริงจังไม่เหมือนกำลังกลั่นแกล้งอยู่

คนหล่อมันก็ดีแบบนี้แหละ งแม้จะพูดคํา ตกตาก็ยังหล่อเหมือนเดิม

ถ้าเป็นคนที่หน้าตาไม่ดีพูดทุกๆวินาทีก็คง อยากเข้าไปต่อยเขา

ปาณีมองเขา “ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะคุณอารอฉัน แป๊บนึงฉันใส่เสื้อผ้าก่อน”

“เธอก็เปลี่ยนสิ”

ธามนิธิก็เดินเข้ามาแล้วเดินไปข้างๆเทน้ำดื่ม

เอง

เมื่อก่อนตอนที่คุณอานั่งเก้าอี้เข็นจะทำอะไรก็ ต้องมีคนคอยช่วยตลอดและปาณีก็ซินที่ต้องดูแล เขา

ตอนนี้เขาจะทําอะไรก็ทำได้เองเธอยังรู้สึกไม่ ค่อยชินเท่าไหร่

รู้สึกว่าเขาอยู่ในห้องนี้มันสามารถเอาแต่ใจไป ทั่วได้
เธออยู่ตรงไหนก็รู้สึกไม่ปลอดภัย

เพราะเขาอยู่ในห้องปาณีเลยไปหยิบเสื้อผ้า แล้วเตรียมเข้าห้องน้ำ

ถึงแม้ทั้งสองคนเคยมีความสัมพันธ์อะไรกัน แล้วแต่พอเขาลุกขึ้นยืนได้แล้วในใจปาณีก็รู้สึก แปลกๆราวกับคุณอาไม่ใช่คุณอาคนเดิมเหมือน เปลี่ยนไปคนละคนนี่ก็ทําให้เธอรู้สึกตื่นเต้นอีก

ธามนิธิยืนอยู่ใต้แสงไฟแขนเสื้อพับขึ้นถึงศอก ยกแก้วดื่มน้ำอยู่ก็เห็นปาณีที่หยิบเสื้อจะเข้าห้องน้ำ แต่ผ้าเช็ดตัวกลับตกหล่นลงมา

เขายังไม่ทันบอกว่าระวังวินาทีต่อมาก็เห็นเธอ ไปเหยียบโดนมุมผ้าเช็ดตัวแล้วล้มลงไปที่พื้น

เขาวางแก้วลงแล้วเดินไป “ไม่เป็นอะไรใช่

ไหม?”

ปาณีล่มลงไปที่พื้นธามนิธิก็รีบช่วยดึงเธอลุก ขึ้นจากพื้น ล่มครั้งนี้มันแรงไปหน่อยเขาไปขนส่ กระเบื้องก็รู้สึกเจ็บด้วย

ตอนที่ปาณีลุกขึ้นมาก็อึ้งไปสองวินาที

ธามนิธิมองเธอด้วยความเป็นห่วง “เจ็บไหม?”

“เหมือนไปบิตโดนตรงเอว” ปาณีขมวดคิ้วและ รู้สึกตัวทันเลยพูดไป

พูดจริงเธอรู้สึกว่าครั้งล่าสุดที่ตัวเองล้มแบบนี้มันเป็นเรื่องที่นานมากแล้ว

โตขนาดนี้แล้วแต่อยู่ๆมาล้มแบบนี้ก็รู้สึก น้อยใจ

ธามนิธิฟังจบก็รีบอุ้มเธอไปบนเตียง “เดี๋ยวฉันโทรให้หมอมาดูก่อน”

“ไม่ต้อง” ปาณีห้ามเขาไว้ “ก็แคลัมนิดหน่อย เองไม่ได้หนักขนาดนั้น