หลังกินข้าวเช้าเสร็จทั้งครอบครัวคนที่จะไป เรียนก็ไปเรียน คนที่จะไปทำงานก็ไปทำงานและคุณ ฐิติพรก็กลับบ้านไปแล้ว

ทั้งปี ร่างกายเธอไม่ค่อยแข็งแรงเลยพักงาน ไปเยอะใช้เวลาส่วนใหญ่พักผ่อนอยู่ที่บ้าน ตอนบ่ายเณศราขอของไปเยี่ยมเธอ

คุณฐิติพรเห็นเณศราก็บอก “มานั่งนี่สิ”

คุณฐิติพรแสดงท่าทีดีต่อเณศราเพราะหนึ่งคือ เธอสนิทกับแม่ของเกศรา สองคือเพราะธามนิธิหาย เธอเลยอารมณ์ ด้วย

เกศราถามเรื่องสุขภาพร่างกายของคุณฐิติ พรเสร็จก็ถามต่อ “หนูได้ข่าวว่าพี่ธามนิธิหายดีแล้ว หรอคะ?”

โดนคนในบ้านมีสุววรณ์ถามจนระแวงเณศรา เลยอยากมาพิสูจน์คำตอบเร็วๆ

คุณฐิติพรเห็นเณศรานําหน้าหาตาแบบอยาก รู้อยากเห็นแต่พอนึกไปถึงที่ธามนิธิบอกว่าอยากให้ ข้าวเงียบหน่อยเลยแก้คําปฏิเสธ “ไม่ใช่สักหน่อย เธอไปฟังใครพูดมา?”

เกศรา “……

เธอฟังจากแม่ของเธอ แม่ของเธอฟังมาจาก คุณฐิติพรแต่ดูเหมือนเป็นแค่แม่ของเธอฟังผิด?

ออกมาจากบ้านวิสิทธิ์ เวชเณศราก็โทรหานสินทันที นลินถาม “เป็นยังไงบ้าง? หายดีแล้ว?” เธอรู้ว่าเกเศราไปสืบข่าวที่บ้านวิสิทธิ์ เวชมา

เณศราพูดอย่างอึดอัด “ยังไม่หายดี เหมือน เข้าใจผิด

“ฉันบอกแล้วไง” นลินหัวเราะรู้สึกเรื่องพวกนี้ที่ ธามนิธิอยากดึงดูดความสนใจจากเธอมันช่างน่าเบื่อ จริงๆ

เขาคลอดลูกได้?

เขาลุกขึ้นยืนได้?

นึกว่าปล่อยข่าวปลอมแบบนี้แล้วเธอจะสนใจ เขา?

เธอรู้สึกธามนิธิ ตลกจริงๆ

คุยโทรศัพท์กับเณศราจบนลินก็ขึ้นเครื่องบิน

พอดี

ตอนลงเครื่องแม่บุญธรรมของเธอให้คนมารับ

นลินเป็นคนที่เห็นแก่ความเป็นจริงแต่เวลาอยู่ กับคนอื่นเธอก็จะทําดีด้วยตลอดก็เลยตีสนิทกับแม่ บุญธรรมของเธอได้ดี

อยู่เป็นเพื่อนกับแม่บุญธรรมสองวันเธอค่อย ได้เจอกับเมธชนัน

เมธชนันพึ่งกลับมาจากค่ายทั้งตัวยังใส่เสื้อ ทหารทั้งตัวดูหล่อและเท่

เดินเข้าประตูแล้วเห็นนลินนั่งอยู่บนโซฟาก็ชะงักไปกแบบ

วันนี้นล้นใส่กระโปรงลายดอกไม้ราวกับ นางฟ้า เธอเห็นเมธ นั่นก็ยิ้ม “ชนันไม่ได้เจอนานเลย นะ”

เมธขนันมองเธอ แล้วคุณน้าล่ะ?”

“แม่บุญธรรมไปเล่นไพ่แล้ว” เสียงนุ่มนวลและ ท่าที่อ่อนโยนของนลินแตกต่างกับที่คุยกับธามนิธิ โดยสิ้นเชิง

เมธชนันฟังจบก็หันตัวเดินไป

เขาพึ่งจะไปก็ได้ยินนลินหัวเราะ “นี่ฉันน่ากลัว ขนาดนี้เลย? เห็นฉันก็เดินหนี?” เมธชนั้นไม่ได้หันตัวกลับมาแต่พูดไปเลย “ผม

งานยุ่ง”

หลบนลินอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่เจอหน้ากันแค่ไม่กี่วันพวกเราก็ดูห่างเหิน กันขนาดนี้เลย?” นลินพูดอย่างเศร้า “เธอไปเมือง ชบุตไม่มาดูฉันสักหน่อยก็ไปแล้ว

พูดถึงตรงนี้นลินก็ยืนขึ้นพอไปเทียบกับเขา เธอก็ดูตัวเล็กขึ้นมาและเธอก็เปิดปากพูดด้วยจริงใจ “คืนนี้ไปกินข้าวด้วยกันได้ไหม?”

เมธชนันยิ้ม “ผมงานยุ่งจริงๆ”

ยิ้มที่มีมารยาทและดูปลอมทำให้ระยะของเธอ และเขาดูห่างเหินไปอีก

นลินไปยืนอยู่หน้าเขาและใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างน่าหลงใหล “งานยุ่งอะไร? รีบไปหาคู่? ได้ยินแม่บุญธรรมบอกว่าบ้านเธอกําลังหาคู่หมั้นให้ เธออยู่มีคนที่ชอบไหมพามา ทำความรู้จักหน่อย?”

เมธซน์นมองนลินและหมดความอดทน คุณ นลินครับ วางตัวให้ถูกด้วยนะครับ” เขาดูออกว่านลินกำลังคิดอะไรอยู่เมื่อก่อน

ตอนที่เธอทําดีกับธามนิธิมันก็แบบนี้แหละ