เพียงแต่ไม่รู้ว่าทําพอเธอเห็นเขากําลังทําตัว ปกป้องผู้หญิง เธอกลับรู้สีกยินดีเป็นอย่างยิ่ง หมูที่บ้านของเธอ ในที่สุดก็รู้วิธีการปลูกกะหล่ำ ก

เห้สหาผ้าพันแผลและจัดการช่วยโมรีท่าแผล

“แผลเล็กน้อย ไม่เป็นอันตราย

โมริมองผู้ชายตรงหน้าที่กำลังช่วยเธอทําแผล ค้นพบว่าเวทีสกำลังมองเธอแค่พี่น้องจริงๆเสียด้วย

ทั้งๆที่เธอบอกกับตัวเองอยู่ชัดๆเมื่อคืน ว่าภายหลัง จะต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ให้ห่างจากเขามากขึ้นอีกหน่อย แต่ พอเห็นท่าทางแบบนี้ เธอกลับล้มเหลวอย่างหมดหวัง

เป็นหรือไม่เป็นแฟนของเขามีอะไรสําคัญกัน? เพียงแค่เธอสามารถอยู่ข้างๆกายเขาได้ แค่นี้ก็มีความสุข มากแล้ว

ตอนที่ปาณีเดินลงมาจากชั้นบนก็เห็นภาพนี้พอดี จึงอดรู้สึกสงสัยอยู่บ้าง

มองดูพวกเขาทั้งคู่เป็นแบบนี้ ถือว่าพัฒนาไปไม่ น้อยเลยทีเดียว!

ดังนั้นทำไมเมื่อคืนโมรีถึงต้องดื่มเหล้าเยอะขนาด นั้นกัน?

“ปาณี “โมริมองเห็นปาณี จึงเอ่ยทักทาย

เวทีสที่กำลังช่วยโมรีทาแผล พอได้ยินเข้าก็รีบ ปล่อยมือโมรีแทบจะทันใด

เขาเงยหน้าขึ้น มองไปที่โมรี มีความรู้สึกราวกับคน ที่ถูกจับได้ตอนทําความผิดมีปาน
ปากไม่ทันเรื่องนี้ เธอมองทัศนคติของ ที่มีต่อเวทีหากต้องเปรียบเทียบ เธอแล้วหรือ

ในสายตาเธอ เพื่อนสนิท แต่ในส่วนของ เวทีสนั้น แค่คนผ่านทางคนหนึ่งเท่านั้น! ให้ใกล้ชิดกว่านี้ ก็ถือได้ว่าเป็นลูกชายของพี่สาว

จัดได้ว่าเป็นหลานชายของเธอ?

นอกจากนี้แล้วก็ถือไม่มีความสัมพันธ์อื่นๆ ต่อกัน อีก

โมริตอบ “ตื่นขึ้นมาค่อนข้างเมื่อคืนเธอ แล้ว”

ปาณีและตอบ ถ้าเธอยังตัวฉันต่อไปฉันจะไม่สนใจเธอแล้ว

เมื่อกี้เธอไม่พลาดปฏิกิริยาของคิดไม่ถึงว่า ที่แท้ยังรู้จักเขินอายด้วย!

ในเมื่ออยากมีความรัก ก็ต้องตัวกล้าๆที่จะ ยอมรับหน่อยสิ!

เธอไม่ได้จะต่อต้านเขาสักหน่อย

เวทัสเห็นทั้งคู่พูดคุยกัน จึงเดินออกไป

ตอนทานข้าวเช้า ไปรับโทรศัพท์ พ่อแม่ของ ธามนิธิไม่อยู่ตั้งแต่เช้า ดังนั้น ยามทานข้าวจึงแค่พวก เขา คน

ปาณีนั่งลงข้างธามนิธิ ในมือถือซาลาเปาก่อน น ออกไปให้เขา คุณอา

ธามนิธิเปิดปากและทานลงไปทั้งยังแอบกัดมือของ เธอไปด้วย

“คุณกัดลงบนมือฉัน” ขมวดคิ้วพูด
สามนี้ก็จับมือเธอยังเขามา กุมไว้ในกำมือ ก่อนจะ เริ่มเป็นฝ่ายป้อนเธอทานอาหาร

เวที นั่งอยู่อีกด้านหนึ่ง มองปาณีกับธามนิธิที่กำลัง อยู่ด้วยกัน

เห็นชัดๆ ว่าเป็นเพราะค่าเล่าเรียน เธอจึงยอม แต่งงานกับคุณลุงของเขา แต่ว่าความสัมพันธ์ของพวก เขากลับดูเป็นไปได้ด้วย อย่างมาก

เกือบทุกครั้งเวลาที่พวกเขาทานข้าวด้วยกัน เขา แทบจะเหมือนหมาหัวเน่า

โมรีนั่งอยู่ด้านข้างและมองดูสถานการณ์ตรงหน้า อย่างเงียบๆ

ถึงแม้ว่าเวทีสจะไม่ได้พูดอะไร แต่เธอกลับรับรู้ได้ ถึงความรู้สึกของเขาตอนนี้

เขาคงจะ รู้สึกอึดอัดไม่น้อย?

แต่อีกฝ่ายเป็นคุณลุงของเขา เขาไม่สามารถพูด อะไรได้ทั้งนั้น

เวทีสทานข้าวเสร็จอย่างรวดเร็ว เขายืนขึ้นและ เอยกับธามนิธิ “คุณลง ผมไปชมรมกอน รบกวนช่วยบอก กับแม่ให้ด้วย

ธามนิธิมองเขา “อืม”

เวทีสเดินไปหยิบของ ชั้นบน

โมริมองดูแผ่นหลังของเขาและเอ่ยกับปาณี “ถ้างั้น ปาณี ฉันไปด้วยดีกว่า เมื่อคืนรบกวนเธอกับคุณลุงธามนิธิ

แล้ว”

ปาณีพยักหน้า “โอเค”
หลังโมเดินออกไป ปาณีที่นั่งอยู่ข้างรามนิธิกลับ

ยิ้มขึ้นมาอย่างโง่งม ไม่หยุด

ธามนิธิมองเธอ เธอ มอะไร?”

ปากจับคางของเขาด้วยมือข้างหนึ่ง มองใบหน้า อ่อนวัยของธามนิธิ เอ๋ย “โมรีเรียกคุณว่าคุณลุงรามนิธิ