” เพื่อที่จะอาศัยอยู่ในบ้านวิสิทธิ์เวชต่อไป เธอก็ ต้องพูดแบบนี้แน่นอนอยู่แล้ว” ติรยาคิดว่าตัวเองนั้น ฉลาด เธอเอาความหวังทั้งหมดฝากไว้ที่ธามนิธิ และเอ่ย กับธามนิธิว่า “คุณอาธามนิธิ ปาณีอยู่กับคุณ ก็เพียงแค่ เพราะเงิน คนที่เธอชอบคือเวทีส พวกเราเคยถ่ายรูป ด้วยกันมากมาย ถ้าคุณไม่เชื่อ ฉันส่งให้คุณดูได้”

ธามนิธิที่ตอนแรกกำลังมองดูปาณีอย่าง อ่อนโยน ได้ยินคำพูดของตรยาจึงค่อยเลื่อนสายตาไป มองที่ตัวเธอ

ในยามที่หันไปมองติรยา นัยน์ตาของเขาก็แปร เปลี่ยนจากอ่อนโยนเป็นเย็นชาในทันที

เขามองตรยาที่ดูเหมือนกับตัวตลกมิปาน พูดทุกค่า อย่างชัดเจน “ปาณีเพิ่งพูดจบไปอยู่หยกๆ เธออยากให้ฉัน พูดให้ฟังใหม่อีกรอบงั้นหรือ?”

เขาเกียจคร้านที่จะพูดกับติรยาเป็นอย่างยิ่ง เขากุมมือของปาณีไว้ ก่อนจะเอ่ยเสริมให้ติรยาฟัง “ ยังมีอีกเรื่อง ปาณีชื่อนี้ ไม่ได้มีไว้ให้เธอเรียก

ติรยาไม่เคยอยู่ในสายตาเขามาก่อน และคิดไม่ถึง ว่าคนที่ไม่ได้เรื่องได้ราวแบบนี้ กลับกล้ามาสั่นคลอน ความสัมพันธ์ของเขากับปาณี

ธามนิธิจับมือปาณีไว้ และเอ่ยขึ้นอย่างสั่งสอน อย่าลดตัวเองลงไป ไม่ใช่ว่าใครก็คุยไปเสียหมด “

คําพูดขับไล่ติรยาเหล่านี้ถือว่าขับไล่เธอได้อย่าง เลือดเย็น ราวกับว่าในสายตาของเขา ติรยาไม่แม้แต่จะมี คุณสมบัติเพียงพอที่จะพูดกับปาณี

ปาณีอดยอมรับไม่ได้ คำพูดของคุณอาก็คือยาพิษดีๆนี่เอง

เธอมองตรยาที่สีหน้าเปลี่ยนไปมาอย่างดูไม่ได้ ก่อนจะผงกศีรษะกับธามนิธิ “ค่ะ”

เห็นอยู่ชัดๆว่าถูก สั่งสอน แต่ภายในใจของปาณี กลับรู้สึกมีความสุข

เธอชมชอบทุกครั้งที่เห็นติรยาที่อยากจะยุแยง ปลุกปั่น แต่กลับทำไม่สำเร็จแบบนี้

ไม่นานนักปาณีกับธามนิธิก็กลับมาถึงห้อง

ข้างนอกอากาศหนาว เมื่อลมเย็นพัดมา ติรยา โกรธจนเป็นบ้า พื้นของเธอกัดแน่นรวมกัน มองเห็นพวก เขาจากไป เธอยังไม่ทันจะได้ระบายออกไป กลับมองเห็น ไวยาตย์ที่คอยอยู่ข้างกายธามนิธิอย่างใกล้ชิดเสมอเดิน ออกมา

ไวยาตย์พูดกับติรยา “คุณหนูติรยา คุณธามนิธิ ของเราพูด หลังจากนี้บ้านวิสิทธิ์เวชไม่อยากเห็นหน้าคุณ อีก ยังมี…หวังว่าคุณจะอยู่ให้ห่างจากคุณชายเวทีสของ เราให้มากขึ้นหน่อย

อย่ามองว่าไวยาตย์เป็นแค่ผู้ช่วย เขาคนนี้จริงๆ แล้วอยู่บนความเป็นจริงเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังมีความ เย่อหยิ่งอยู่เล็กน้อย คนธรรมดาทั่วไปไม่อยู่ในสายตา ของเขา

ยามที่เขาพูด น้ำเสียงฟังดูมีมารยาท แต่ภายกลับมี ความยโสอยู่เล็กน้อย

สีหน้าของติรยาดูย่ำแย่ เธอมองที่ไวยาตย์ แววตาบ่งบอกความไม่พอใจ

ไวยาตย์เห็นเธอไม่พูดจา จึงถามอย่างเจ้าเล่ห์ “คุณได้ยินไหมครับ? เข้าใจรึเปล่า? ให้ผมพูดอีกรอบ ไหม
แต่ละค่า เขาเอ่ยออกไป ต่างเป็นไปด้วยน้ำเสียง

“ฉันได้ยินแล้ว !” ตรยาถูกไล่ต้อนจนต้องตอบกลับ

เธอรู้สึกรังเกียจไวยาตย์เป็นที่สุด เห็นอยู่ชัดเจนว่า ต่อหน้าธามนิธิเขาดูเคารพอ่อนน้อม แต่ยามอยู่ต่อหน้า เธอกลับดูเสแสร้งเป็นอย่างมาก

ไวยาต ยิ้มเล็กน้อย แสร้งทําตัวเป็นคนดี เอ่ย เตือนติรยา “คุณได้ยินก็ดีแล้ว คุณหนูติรยาถือว่าเป็นคน ฉลาด อะไรที่ควรเข้าใจก็เข้าใจ ความจริงแล้ว เวทัสไม่ได้ ขอบคุณและต่อให้เขาชอบคุณ ครอบครัวของเขาก็ดูถูก คุณอยู่ดี”

ทำไมกัน?” ติรยาพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ “ครอบครัว ของฉันไม่ดีตรงไหน? ปาณีสามารถแต่งเข้าไปได้ ทำไม พอเป็นฉันถึงไม่ได้?”

มองเห็นน้ำเสียงและการทำตัวสูงส่งของไวยาตย์ เข้า เธอถึงกับพูดไม่ออก

เขาก็เป็นแค่เลขาเท่านั้น มีอะไรให้น่าภูมิใจกัน?

ไวยาตย์ยกริมฝีปากขึ้น ก่ออธิบายให้เธอฟังอย่าง อารมณ์ดี “ปาณีคือคนหนึ่งในแสนคนที่สุดแสนจะโชคดี คุณธามนิธิสุดแสนจะเป็นห่วงเป็นใยเธอ โอ้เธอ สําหรับ คุณ คุณควรเข้าใจ ว่าโลกของเราแบ่งออกเป็นชนชั้นอยู่ มากมาย คุณกับเวทัส ไม่ใช่คนที่อยู่ในโลกเดียวกัน”