ตอนที่336

เวทัสไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่ทุกวัน บางครั้งก็อาศัยอยู่ที่หอพัก บางครั้งก็กลับบ้าน แต่เขามีเรื่องจะต้องพูดกับปาณี จึงกลับ มาที่นี่.

คำพูดของเวทัส ท่าเอาปาณีตะลึงไปชั่วชณะ

รู้สึกหมอนี่ช่วงนี้ป่วยหนักไม่น้อย! เล่นเอาคนไม่รู้ว่าเขา กำลังคิดอะไรอยู่

เวทัสเห็นปาณีที่ทำตัวประดักประเด็ก เขาจึงไม่พูดถึง หัวข้อนี้อีก

เขามองที่ปาณี รู้สึกเจ็บปวดที่ใจของตัวเองอย่างมาก

ฐานะของเธอกับเขาในตอนนี้ หากจะผู้ถึงเรื่องของความ

รู้สึก ออกจะน่าหัวเราะเยาะไปหน่อย

เพียงแค่ ใครจะรู้ว่าเขาชอบเธอมากแค่ไหน

ปาณีไม่อยากนั่งอยู่กับเขาสองต่อสอง เธอรีบกินข้าวให้ เสร็จ แล้วกลับขึ้นไปบนห้อง

ณ บ้านมีสุวรรณ์ ท้องฟ้าเพิ่งจะมืดลง นลินกำลังจอดรถ อยู่ที่หน้าประตู ก่อนลงจากรถลงมา เมื่อแม่บ้านมองเห็นเธอ จึงทักอย่างสนิทสนม “คุณหนูกลับมาแล้วหรือคะ” “อืม” นลินยิ้มเล็กน้อย ไฟในสวนดูเหมือนคล้ายถูก

บดบัง

แม่บ้านมองดูเธอ พูด “วันนี้ในบ้านมีแขกค่ะ”

“แขก?” นลินถาม “ใครกัน?”

เธอเดินไปยังประตูบ้าน เริ่มถอดรองเท้า และได้ยินแม่

บ้านพูดขึ้น “คุณธามนิธิค่ะ”

มือที่กำลังถือรองเท้าของนลินตกลงมา เขามา

ทำอะไรที่นี่?

ไม่ใช่บอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับเธอ มองไม่เห็นหัวเธอหรือ

ไง?

ผู้ชายคนนี้ ….คิดอะไรกับเธอจริงๆด้วย

พอคิดถึงตรงนี้ นลินก็ไม่พูดมากอีกต่อไป เธอเปลี่ยน รองเท้า และพูดกับแม่บ้าน “ฉันขึ้นไปชั้นบนก่อน ย่าบอก

พวกเขานะว่าฉันกลับมาแล้ว”

เธอไม่อยากเห็นธามนิธิ

ก่อนหน้านี้คุณพ่อนัดเขาตั้งหลายครั้ง เขาไม่เคยมา วัน นี้กลับมาด้วยตัวเอง เห็นชัดว่ามีจุดประสงค์บางอย่าง

แต่ติดๆ เธอก็รู้สึกขนลุกไปหมด ถึงแม้ธามนิธิจะหล่อเหล่า แต่เธอกลับคิดอะไรกับเขาที่ นั่งอยู่บนเก้าอี้รถเซ็นไม่ออก

แม่บ้านมองนลิน แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่ยัง คงผงกหัวรับคำ

เสียงแม่ของนลินดังเป็นอย่างมาก คนที่อยู่ในห้อง รับแขกต่างก็ได้ยินกันถ้วนหน้า

นลินฟังเสียงของพ่อแม่ ยังไม่ทันได้หลีกหนี กลับได้ยิน เสียงเรียกของพ่อเสียก่อน “นลิน มานี้ลูก มาทักทายท่าน ประธานธามนิธิหน่อย”

ถึงแม้ธามนิธิเกือบจะกลายมาเป็นลูกเขยของบ้านมีสุ วรรณ์ในตอนแรก แต่ในตอนนี้ ทั้งสองครอบครัวไม่มี ความสัมพันธ์ใดๆต่อกันอีก ดังนั้นในตอนนี้ ชลธีจึงเรียก เขาว่าท่านประธานธามนิธิ

นลินเดินเข้าไป มองเห็นธามนิธิที่นั่งอยู่บนโซฟาแล้วนิ่ง ไปชั่วคู่

แต่ว่าต่อหน้าพ่อและแม่เธอยังคงยิ้มออกมา และพูด อย่างเป็นมิตร “ธามนิธิ วันนี้คุณมาทำอะไรที่บ้านคะ”

ธามนิธิมองไปที่เธอ ลักษณะดูนิ่งสงบ

ชลธีบอกกับนลินขึ้น “ลูกมานั่งนี่ อยู่คุยเป็นเพื่อนท่าน

ประธานธามนิธิ” ชลธีปฏิบัติกับธามนิธิอย่างเกรงอกเกรงใจ

ธามนิธิปล้นที่ดินไปจากเขา แย่งการค้าไปจากมือเขา ถึงแม้ครอบครัวมีสุวรรณ์จะยังไม่ล่มสลาย แต่ก็เสียเลือด เสียเนื้อ เจ็บตัวไปไม่ใช่น้อย

ครั้งนี้ที่เขาเรียกนลินกลับมาโดยเฉพาะ ก็เพราะต้องการ ให้สร้างความใกล้ชิดขึ้นมากับธามนิธิ

ทั้งสองครอบครัวต่างมีความสัมพันธ์กันมาอย่างยาวนาน หลายปี ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำให้ย่ำแย่ขนาดนั้น

นลินกลับไม่อยากจะอยู่คุยเป็นเพื่อนกับธามนิธิ “หนูค่อย ข้างเหนื่อย อยากจะกลับห้องไปพักผ่อน”

น่าหัวเราะ หากเขาเข้าใจผิดขึ้นมาว่าเธอมีใจให้จะทำยัง

ไง

“ไม่ต้องรีบร้อน” คุณพ่อพูด “ธามนิธิกว่าจะมาที่บ้านนี้ได้ ไม่ง่ายเลย คงสักสองปีก่อนนู้น ใช่ไหม ในคืนข้ามปี พวก เธอทั้งคู่กลับมาด้วยกัน!”