ตอนที่194

จูบที่ร้อนแรงก็ประกบลงมา

คิดจะซนก็ต้องให้ค่าตอบแทนด้วย!

ลิ้นของเขาแทรกเข้ามาในปากของเธอเต็มไปด้วย ความอยากได้ ร่างกายของเธอที่อยู่ล่างเขาค่อยๆกำ แน่นขึ้นมา

พูดมาก็แปลกรู้ทั้งรู้ว่าคุณอาทำไม่ได้ แต่เวลาโดน คุณอาจูบ ปาณีรู้สึกเหมือนโดนเขากินสะอาดหมดเลย

พอปล่อยตัวเธอ ตัวเธอก็อ่อนเพลียขึ้นมา เธอ นอนอยู่บนเตียงที่นุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเรือรำเล็ก สายตาเหม่อลอย

ธามนิธิมองเธอแล้วยกยิ้มมุมปาก “ไหนลองเล่าต่อ สีผู้ชายสองคนเป็นเกย์ได้ยังไง?” “เออ….ถึงเขาจะยิ้มอยู่แต่ปาณีกลับรู้สึกถึง

ความอันตรายในสายตาเขาเลยเปลี่ยนเรื่องคุย “พวก

เรามาคุยกันก่อนดีกว่าว่าเดียวจะกินอะไรดี?”

ธามนิธิยกคิ้ว “แต่ว่าฉันสนใจเรื่องที่คุยเมื่อกี้ มากกว่า”

“เหอะๆ…. ปราณียิ้มอย่างอึดอัด “ที่ไงล่ะเรื่องกิน น่าสนใจกว่า”

ธามนิธิจับแก้มเธอถือว่าเธอยังพอคิดได้อยู่
“ฉันได้ยินไวยาตย์มาว่าเธอมีเรื่องในโรงเรียน?”

ปาณีมองคุณอา รู้ว่าเขากำลังพูดเรื่องที่เกิดขึ้นใน กระทู้ “ข่าวของคุณไวยาตย์นเร็วจริงๆเลยนะคะ?”

“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?” ธามนิธิถาม

ปาณีก็อธิบาย “เป็นคนที่ไม่ระวังเดินชนเฉยๆแต่ โดนคนอื่นถ่ายรูปไว้แต่ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว”

“ไม่ระวัง?” ธามนิธิสงสัยกับสิ่งนี้ ถ้าเกิดไม่ระวัง แล้วจะมีคนถ่ายรูปได้ตรงเวลาขนาดนั้นได้ไง?

ปาณี “เรื่องนี้มันผ่านไปแล้ว”

ธามนิธิก้มหัวลงแล้วหอมที่หน้าผากเธอ การกระ ทำนี้มีเจ็ดส่วนคือความตามใจหลงใหล อีกสองส่วนคือ เป็นห่วง อีกหนึ่งส่วน คือตำหนิ “เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ทำไมไม่บอกฉันคนแรก?”

เขาสังเกตเวลาปาณีมีเรื่องที่ดีๆก็จะมาเล่าให้เธอ ก่อนคนแรก

แต่พอเจอเรื่องร้ายๆเธอก็จะปิดบังมันไว้ไม่อยาก ให้เขารู้

นิสัยที่ชอบเล่าเรื่องดีไม่เล่าเรื่องร้ายแบบนี้ ทำให้ เขาก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเหมือนกัน

ปาณีมองธามนิธิ “เรื่องนี้จัดการเสร็จแล้วค่ะ”

ชยรพช่วยเธอไว้หนึ่งครั้งก็ทำให้เธอมีหนี้บุญคุณ ต่อชยรพเช่นกัน
ธามนิธิ “ฉันรู้ว่าชยรพเป็นคนช่วยเธอ”

ปาณีตกใจอีกครั้ง “เรื่องนี้คุณก็รู้ด้วยหรอ?”

ยังมีเรื่องที่ธามนิธิไม่รู้อีกไหม?

ทั้งที่จริงเรื่องพวกนี้ก็เกิดขึ้นวันนี้

ธามนิธิมองเธอ “ทำไมถ้าฉันไม่พูดเรื่องนี้ก่อนเธอ ก็จะไม่บอกให้ฉันรู้เลยใช่ไหม?”

ปาณีอธิบาย “เออ….หนูก็กลัวคุณเข้าใจผิดไง”

“แต่ฉันไม่ชอบให้คนอื่นมาหลอกฉันมากกว่า” เขา มองปาณี “ปาณีฉันว่าเธอเริ่มทำตัวไม่ดีแล้วนะ”

“หนูทำดีตลอดนะ!” ปาณีรู้สึกคุณอากำลังใช้วิธี อ้อนเด็กมาใช้กับเธอ เธอเลยพูดอย่างอ้อนว่า “ครั้ง หน้าถ้าเกิดอะไรขึ้นก็มาบอกให้หมดเลย ได้ไหมคะ?”

“นี่จะมาหลอกล่อให้ผ่านไปง่ายๆ?” ธามนิธิเกิด ความสงสัยต่อคำพูดของเธอ ปาณีก็ไม่รู้จะพูดยังไงต่อคุณอา คุณอานี่แกล้งกัน

ชัดๆไม่เชื่อเธองั้นหรอ

“หนูพูดจริงๆ ดีไหมคะ?”

ทั้งสองคนพูดคุยกันอีกสักพัก ไวยาตย์ก็เคาะ ประตู “คุณธามนิธิครับว่าสายโทรเข้ามาครับ”

“เอาเข้ามา!” ธามนิธิก็ลุกขึ้นนั่ง ไวยาตย์ก็รีบผลัก ประตูเข้ามา
ทั้งสองคนอยู่บนเตียงก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย