ตอนที่ 892 ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่

ธามนิธิละสายตาจากการอ่านเอกสารใน iPad และหันกลับมา มองที่หญิงสาว ที่ยังคงนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ใจเขาเต้น ตึกตักๆไม่เป็นจังหวะ ” เธอนอนหลับนานจังเลย จะเป็นอะไรหรือ เปล่า ? ทำไมฉันต้องเป็นห่วงเธอขนาดนี้นะ ?

เขายื่นมือออกไปตบที่แก้มของปาณีเบาๆ ” ปาณี อื่นๆ ปาณี ! ”

ทว่าปาณีส่งเสียงพึมพำออกมานิดหนึ่งและโบกปัดมือของเขา จากนั้นจึงหันกลับไปหลับต่อ

ทันใดนั้นเอง ธามนิธิเหมือนจะตกใจจนช็อค เขารีบวิ่งลงไป ข้างล่างอย่างรวดเร็ว ปากก็ร้องตะโกนไปด้วย ” แม่ น้าลำมุง ออกมาเร็วๆครับ !

สองคนที่ถูกเขาตะโกนเรียกชื่อ รีบเดินออกมาด้วยความร้อน ใจ คุณแม่รีบเดินจนเกือบจะไปชนโต๊ะน้ำชาเข้าให้อยู่แล้ว เมื่อ ได้เห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของลูกชาย จึงรีบถามเขาว่า ” ทำไมล่ะ เกิดอะไรขึ้น ? ธามนิธิ เสียงแกตะโกนเรียกแม่เหรอ ?

” อืม ครับแม่ ! ” ธามนิธิรีบพยักหน้าอย่างร้อนใจ ” ปาณี นอนหลับไปตั้งหลายชั่วโมง ผมเขย่าตัวปลุกให้ตื่นก็ไม่ตื่น ! แม่ เธอจะเป็นอะไรรึเปล่าครับ ?

เมื่อคุณแม่ได้ยินก็ถึงกับหัวเราะออกมา แล้วจึงหันไปหาน้ามุงที่ก็อดขำไม่ได้เช่นเดียวกัน ” เธอดูสิ ท่าไมฉันถึงเลี้ยงลูกมา ได้ซื้อมือขนาดนี้ ให้ตายเถอะ ทําไมฉันต้องมายืนประจันหน้า กับอิตาที่มที่ไหนก็ไม่รู้ มันช่างดูไม่เหมือนลูกชายผู้เฉลียวฉลาด กล้าหาญของฉันเลยนะ ! ”

ธามนิธิไม่ได้โกรธเมื่อโดนแม่แกล้งหยอกเข้าให้แบบนั้น แต่ เขายังคงถามไม่หยุด ” แม่ ปาณีจะเป็นอะไรรึเปล่าครับ ? ผม ต้องปลุกเธอมั้ยครับ ? แม่อย่าง รีบบอกผมมาเร็วๆ

คุณแม่พูดไปยิ้มไป ” ผู้หญิงที่อยู่ในระหว่างการตั้งครรภ์จะ รู้สึกอ่อนเพลีย เหนื่อย และก็ง่วงนอนตลอดเวลา ซึ่งถือว่าเป็น เรื่องปกติ! แกอย่าได้ไปกวนเธอเชียวนะ ไม่ต้องไปเขย่าปลุก เธอให้ตื่น ! ปาณีผู้น่าสงสาร ตั้งแต่เริ่มตั้งท้องก็ต้องไประเท เร่ร่อน ตกระกำลำบาก ตอนนี้ก็ให้แกได้นอนพักผ่อนสบายๆ เถอะลูก ! ”

เมื่อคุณแม่พูดจบ ก็เห็นธามนิธิได้แต่ยืนนิ่ง จึงกล่าวด้วยเสียง อันทุ่มต่ำต่อไปว่า ” แม่เคยอาบน้ำร้อนมาก่อน แกจะเชื่อที่แม่พูด หรือเปล่าล่ะ ? เมียแกไม่เป็นอะไรหรอก รีบขึ้นไปอยู่เป็นเพื่อน ปาณีเถอะ ”

ยังไม่ทันสิ้นเสียงของแม่ ธามนิธิก็รีบเดินดื่มๆขึ้นบันไดไปใน ทันที โดยไม่หันกลับมามองที่แม่เลย คุณแม่นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดพ้อด้วยความน้อยใจ ” ทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่า ไอ้เจ้า ลูกชายคนนี้ เหมือนฉันไม่ได้เลี้ยงมันมากับมือฉันอย่างนั้นแหละ
น้ามุงดึงมือคุณแม่ให้นั่งลงบนโซฟา เธอฝันยิ้มพูดกับคุณ แม่ ” คุณนายคะ ! อย่าโมโหไปเลยค่ะ ! พอได้เห็นธามนิธิกับ ปาณีกลับมาตีกันเหมือนแต่ก่อน คุณนายกลับจะมาน้อยใจ ลูกชายสะอย่างนั้น ! 11

คุณแม่ได้ยินดังนั้นจึงหลุดขำออกมา ” เออ มันก็จริงนะ ! เชื่อ จะลูกหรือหลานพวกเขาต่างก็มีทางเดินของตัวเองคนแก่อย่าง เราไม่จำเป็นต้องไปยุ่งหรือกังวลอะไรกับพวกเขามาก เราเองก็ แก่ๆกันแล้ว ! ”

ทางฝั่งของธามนิธิ หลังจากที่กลับเข้าไปที่ห้องนอนแล้ว ปาณี ยังคงนอนหลับอุตุอยู่ ถึงกระนั้นชายหนุ่มก็ยังอดที่จะเป็นห่วงไม่ ได้ ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของคุณแม่แล้ว เขาก็พยายามที่จะเลิกคิดมาก

ตลอดทั้งช่วงบ่ายวันนั้น ประสิทธิภาพในการทำงานของธา มนิธิถือว่าต่ำมาก เพราะมัวแต่เงยหน้ามองดูปาณีที่กำลังหลับ พริ้มอยู่บนเตียงอยู่บ่อยครั้ง บางทีเขาก็มัวแต่นั่งเหม่อลอย ดัง นั้นเมื่อถึงเวลาพลบค่ำ ไวยาตย์มาหาเขา เพื่อมารับเอาเอกสารที่ เขาต้องเซ็นต์กลับไป แต่เมื่อทราบว่าธามนิธิยังเซ็นต์ไม่เสร็จก็ถึง กับงงเลยทีเดียว

” ท่านประธานธามนิธิ เอกสารพวกนั้นเป็นเอกสารด่วน ท่าน ประธาน เอ่อ ….. ” ไวยาตย์พูดเสียงอ่อยๆ

เอ่อ อันนั้น ฉันจะรีบเซ็นต์ให้เสร็จเดี๋ยวนี้แหละ นายรอสักครู่ หนึ่งก็แล้วกัน ” ทันทีที่พูดจบ ธามนิธิจึงรีบเดินกลับขึ้นไปข้างบนแต่แล้วก็ต้องประหลาดใจที่ได้เห็นว่า ปาณีตื่นแล้ว

เมื่อได้เห็นว่าปาณีตื่นขึ้นมาแล้ว ชายหนุ่มก็ทิ้งเรื่องเอกสาร เอาไว้ข้างหลังทันที แล้วรีบเดินเข้าไปประคองปาณีลงจากเตียง ปากก็เริ่มพูดไปเรื่อยเปื่อย ” ปาณี เธอรู้ไหมว่าเธอนอนหลับไป นานแค่ไหน ? เธอนอนไปหกชั่วโมงเต็มๆ ฉันน่ะกลัวแทบแย่เลย

ปาณียังคงอยู่ในอาการสะลึมสะลือ “อ่า…… อะไรนะ ? ”

“อะไร ยังไงอ่ะ ? “ธามนิธิมองดูหญิงสาวที่อยู่ในสภาพ เหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่นด้วยความกังวลใจ ” ไม่ได้ละ ฉันว่า ฉัน พาเธอไปให้ชลิตตรวจดูสักหน่อยดีกว่า ถึงเขาจะไม่ใช่สูติ นรีแพทย์เฉพาะทาง แต่อย่างน้อยเขาก็มีใบประกอบวิชาชีพ แพทย์อ่ะนะ !

ระหว่างที่ธามนิธิกำลังพูดกับปาณี เขาก็ก้มลงไปช่วยเธอใส่

รองเท้า

จังหวะที่จูงเธอเดินมาถึงตรงบันได ปาณีที่เหมือนจะเพิ่งได้สติ กลับมาก็พูดกับเขาด้วยเสียงแผ่วเบา ” คุณอา คุณอาจะทำอะไร คะเนี่ย ? ”

แต่เสียดายที่ธามนิธิหาได้สนใจการคัดค้านต่อต้านของเธอไม่ เขาพูดโดยไม่หันไปมองเธอ ” ไม่ได้ทำอะไร ก็แค่จะพาเธอไป โรงพยาบาล เธอเล่นนอนหลับไปหกชั่วโมงแบบนั้น ฉันอดไม่ ได้ที่จะห่วงสุขภาพเธอ ไปให้หมอตรวจดูหน่อยดีกว่า ”

เมื่อได้เห็นคุณอากระวนกระวายใจแบบนั้น ทำให้ปาณีรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างแต่นอกจากเหนือจากความแล้ว เธอต้องเพลียกับความคิดอันเพ้อเจ้อของเขาด้วย อา อาการง่วงเหงาหาวนอนของคนท้อง มันเป็นเรื่องปกติคะ คุณอาไม่ต้องวิตกจริตมันหรอกค่ะ! อีกอย่าง ฉันโรงพยาบาลเพราะเรื่องนี้จริงคงโดนชาวบ้านหัวเราะตาย

พูดปาณีก็จับราวแน่นยอมปล่อย

ธามเห็นดังนั้นจึงพยายามพูดจาหลอกล่อเกลี้ยกล่อมเอาเด็กดี ถ้ายอมโรงพยาบาลกับฉันๆ ฉันจะซื้องอร่อยๆ ให้เธอเอาแบบกองพะเนินเลย ดีไหมล่ะ ? ”

ปาณีส่ายหัวปฏิเสธอย่างแน่วแน่ ก่อนจะตลกว่า ต่อให้ต้องพยาบาลให้ใครหัวเราะเยาะแน่นอน ! ขอปฏิเสธเครื่อง บรรณาการ

ธามนิธิยืนมองอย่างหมดปัญญาอยู่ข้างๆ ปาณี คิดจะดึงมือเธอออกราวบันได แต่กลัวพลาดไปทำให้ เธอทั้ง

” อะแฮ่ม ” อยู่ก็มีเสียงกระแอมดังขัดสองคน นั้น ทั้งพร้อมใจกันหันมองตามเสียงดังแว่วมา

ปาณีกล่าวทักทายไวยาตย์ด้วยความดีใจ ” ไวยาตย์ ! ได้เจอกันเลยนะ

แต่ในทางกลับกัน กลับสบอารมณ์ได้เห็นเขายาตย์ ? นายขึ้นมาทำไมเนี่ย ? ฉันไม่ได้บอกเหรอว่าให้นายรอ อยู่ข้างล่าง ? ”

ไวยาตย์กำลังคิดที่จะอธิบาย แต่ปาณีกลับรีบพูดออกตัวแทน เขา ” คุณอาจะไปใส่เขาทำไมล่ะคะ ? ไวยาตย์ต้องมีธุระสิคะ ถึงได้ขึ้นมาหาคุณถึงข้างบนน่ะ คุณอาทำอย่างนี้ก็ไม่ถูกนะ คะ ! ”

แล้วปาณีก็หันไปส่งยิ้มให้ไวยาตย์ พร้อมกับพูดอย่างเจ้าเล่ห์ ออกไปว่า ” ไวยาตย์สงสัยคุณอาคงจะกำลังเข้าสู่ภาวะวัยทองน่ะ อย่าไปถือสาเขาเลยนะ

อะไรนะ? ภาวะวัยทองอย่างนั้นเหรอ ? ปาณี ยังจะพูดจา 11 เพ้อเจ้อได้อีกใช่มั้ย ? ” ธามนิธิโมโหจนเส้นตรงหน้าผากเต้น ตุบๆ เขาทนไม่ไหวจนต้องใส่ปาณีไปที่หนึ่ง

เมื่อโดนคุณอาดไปแบบนั้น ปาณีก็ยังไม่สะทกสะท้าน ยังคง พูดเสียงดังต่อไปอีก ” ต้องใช่แน่ๆ คุณอาเห็นฉันนอนหลับยาว ตลอดทั้งบ่าย เลยจะบังคับให้ฉันไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล อ่ะ ! ไวยาตย์ เธอคิดดูสิ อาการวิตกจริตแบบนี้ถ้าไม่ใช่อาการ วัยทอง แล้วจะเรียกว่าอะไร ? ”

ไวยาตย์ที่เพิ่งจะถูกลากเข้าไปในสนามรบอย่างไม่รู้อิโหน่อิ เหน่ กำลังถูกจับจ้องโดยสายตาสองคู่นั้น เขากำลังอยู่ใน สถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคลายไม่ออก ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงอัน แผ่วเบา ” ท่านประธานครับ จริงๆ แล้วท่านประธานก็ดูเหมือนจะ ทำเรื่องเล็ก ให้กลายเป็นเรื่องใหญ่นะครับ ! ” ทันทีที่สิ้นเสียงของไวยาตย์ สายตาพิฆาตของสามนิธิก็พุ่งตรงมาหาเขาทันที แล้วไวยาตย์ก็พูดต่อไปอีก ” แต่ว่าปาณี ที่ท่านประธานเขาทำ แบบนั้นก็เพราะว่าเขาแคร์เธอ …….

ในตอนนั้นเอง ปาณีกลับจ้องหน้าเขาด้วยความขุ่นเคือง

จนในที่สุด หลังจากที่ถูกสองคนตรงหน้าผลัดกันข่มขวัญรังแก ไวยาตย์จึงกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงอันขมขื่น ” ผมก็แค่ขึ้นมาเอา เอกสารนะครับ ! พวกคุณจะมาข่มเหงรังแกคนนอกอย่างผม ทำไมล่ะครับเนี่ย ?

ธามนิธิถึงกับชะงักไปชั่วครู่ จากนั้นจึงเดินเข้าไปหยิบเอกสาร ในห้องหนังสือออกมาส่งให้กับเขา ” นี่เอกสาร เอาไปเลย ”

เมื่อได้รับเอกสารแล้ว ไวยาตย์จึงรีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

ธามนิธิเผลอลูบจมูกตัวเองอย่างไม่รู้ตัว ” วิ่งเร็วกว่ากระต่าย ซะอีก ! ทำอย่างกับวิ่งหนีผีอย่างงั้นแหละ ”

ถึงแม้ปาณีจะดูเคืองไวยาตย์ที่กลับมาเผ่นหนีเอาตัวรอดไป เสียก่อน แต่เธอยังคงยืนกรานในความคิดของเธอ จากนั้นจึงหัน ไปเชิดคางใส่ธามนิธิ ” คุณอา คุณเลิกวิตกจริตแบบนี้สักทีได้มั้ย คะ ถ้าไม่เชื่อคุณลองไปถามคุณแม่ดูได้ ! ถ้าเกิดว่าคุณแม่ก็ เห็นดีเห็นงามกับคุณให้ฉันไปโรงพยาบาล ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะไป

! แต่ถ้าหากคุณแม่คิดว่าคุณน่ะทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ล่ะ

ก็ หึหึหึ …… ”

เมื่อนึกถึงปฏิกิริยาก่อนหน้านี้ของคุณแม่ ธามนิธิเลยต้องก้ม หน้าจํายอม ” โอเค ไม่ไปก็ไม่ไป เธอปล่อยมือก่อนสิ พวกเราลงไปข้างล่างกัน ! “