ตอนที่ 887อบรมสั่งสอน

ธามนิธิที่บัดนี้เสมือนเป็นลูกชายอันไร้ตัวตนของคุณแม่ กำลังยืน ซาบซึ้งกับภาพแม่สามีและลูกสะใภ้ ที่พูดคุยกันอย่างกระหนุงก ระหนึ่งอยู่ตรงนั้น แต่แล้วก็รู้สึกเจ็บแปลบที่แขนขึ้นมา เพราะ เพิ่งโดนแม่รุมสะกำไปเมื่อสักครู่นี้

แต่เขาก็รู้ตัวดีว่าเขาน่ะมันสมควรโดนแล้ว! เมื่อไม่เห็นแม้ แต่เงาของจันวิภา ธามนิธิจึงอดสงสัยไม่ได้เลยเดินเข้าไปถามน้า มุง ” น้ามุง พี่สาวผมล่ะครับ ? พี่ไม่ได้กลับมาพร้อมคุณแม่ เหรอครับ ?

น้ามุงส่ายหัว ” น้ากับคนขับรถไปรับคุณนายออกจากโรง

พยาบาล ! แต่คุณจันวิภาถูกคุณผู้ชายมารับตัวไปแล้วค่ะ

เหมือนกับว่าจะหาตัวคุณเวทัสพบแล้ว และพี่สาวของคุณก็คง

กลัวว่าคุณผู้ชายจะลงไม้กับมือกับคุณเวทัส ก็เลยรีบกลับไปน่ะ

ค่ะ !”

เมื่อนึกถึงเวกัส แววตาของธามนิธิก็ดูอึมครึมขึ้นมาทันที เขา หันไปมองปาณีที่กำลังถูกคุณแม่พูดคุยชี้แนะเกี่ยวกับความ พร้อมในการเป็นแม่ให้แก่เธอ สายตาคู่นั้นช่างดูลึกลับซับซ้อน ยากแท้หยั่งถึง ริมฝีปากเขาขยับเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ ปริปากพูดอะไรออกมา ธามนิธิได้แต่ยืนฟังสองสาวสนทนากัน อยู่เงียบๆ

ผู้หญิงสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ล้วนเป็นผู้หญิงที่เขารักยิ่งชีวิตคนหนึ่งคือแม่ผู้ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเขามาจนเติบใหญ่ อีกคน คือแม่ของลูกเขา เมื่อได้เห็นความสัมพันธ์ของคนทั้งสองเป็นไป ด้วยความราบรื่น ทําให้สามนิธิอดที่จะอิจฉาไม่ได้ ถึงแม้ว่าเขา จะรู้สึกน้อยใจอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกไม่ดีอะไร

” ปาณี อย่าหาว่าแม่จุกจิกจู้จี้เลยนะ ผู้หญิงอย่างเรา การอยู่ เดือนเป็นเรื่องที่สำคัญมากๆเลยรู้ไหม จะทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ ได้นะ รู้หรือเปล่า ? อีกอย่าง การเลี้ยงลูกเป็นไปได้เลี้ยงด้วยนม แม่น่ะดีที่สุดแล้ว นมแม่จะทำให้เด็กมีสุขภาพแข็งแรง ไม่เจ็บไม่ ป่วย แล้วก็ไม่ต้องไปโรงพยาบาลบ่อยๆ ! ”

” แม่คะ เรื่องพวกนี้หนูทราบหมดแล้วล่ะค่ะ แล้วหนูก็ทำเรื่องด รอปเรียนไปแล้วค่ะ เพื่อจะได้มีเวลาดูแลลูกด้วยตัวเองอย่างเต็ม ที่ ! ” ปาณีพูดด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา

คุณแม่รู้สึกพึงพอใจในทัศนคติของปาณีเป็นอย่างมาก จาก นั้นจึงรีบพยักหน้าพลางส่งยิ้มให้เธอ ” มันต้องแบบนี้สิ ! ไม่ อย่างนั้นความกดดันจากการเรียนมันจะส่งผลต่อเธอและลูกใน ท้องด้วย ! แต่เธอวางใจได้ รอจนลูกเธอคลอดออกมาแล้วแม่ จะช่วยเธอเลี้ยงเอง ถึงตอนนั้นเธอก็กลับเข้าไปเรียนต่อได้ตาม ปกติ เธอเองก็ยังสาวยังแส้ อะไรที่แม่ช่วยได้แม่ก็ยินดีจะช่วยเธอ เต็มที่เลยนะ………..

เมื่อได้ยินทั้งคู่กําลังถูกกันเรื่องอนาคตใครจะเป็นคนดูแลลูก ธามนิธิถึงกับหมดคำพูดเลยทีเดียว เพราะตอนนี้เธอเพิ่งจะตั้งท้อ งอ่อนๆได้เดือนกว่าๆเท่านั้น ลูกยังไม่มีพัฒนาการไปถึงไหนเลย การมาพูดเรื่องพวกนี้ในตอนนี้มันดูจะเร็วไปมาก
แม่ ลูกผมเพิ่งจะได้เดือนกว่าๆเองนะครับ มาพูดเรื่องนี้ตั้งแต่ ตอนนี้มันจะไม่เร็วไปหน่อยเหรอครับแม่ ? ” ธามนิธิอดไม่ไหว เลยบ่นพึมพำออกมา

แล้วทันใดนั้น ลูกมะเหงกก็เขก โป๊กๆลงมาที่หัวของธามนิธิ จากนั้นสายตาอันโกรธเกรี้ยวจากหญิงชราที่ยืนอยู่ข้างๆก็หันมา จ้องอยู่ที่ชายหนุ่ม ” แก ไอ้ตัวดี ไปยืนตรงโน้นเลยไป ! ” แกมา ยุ่งอะไรด้วยหะ ! ฉันเป็นคนเลี้ยงดูแกมา แกน่ะไม่รู้หรอกว่าการ ที่ผู้หญิงจะมีลูกสักคน มันต้องลำบากแค่ไหน ! ”

ปาณีที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ไม่ได้เห็นดีเห็นงามไปกับเขา มิหนำซ้ำยัง ซ้ำเติมอีก ” ใช่ค่ะ ! ตอนแพ้ท้องเป็นอะไรที่ทุกข์ทรมานมาก จริงๆ แถมคุณอาก็ยังจะหย่ากับหนูอีก ตอนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะ ลูกในท้องหนูก็คงไม่มายืนอยู่ตรงนี้แล้ว !

เมื่อได้ยินที่ปาณีพูด คุณแม่ก็หันไปรัวมะเหงก ใส่ธามนิธิอีก ! อีกฝ่ายที่กำลังยืนทำอินโนเซ็นต์โดนแฟนกบาล โป๊กๆอยู่นั้น ได้ แต่ก้มหัวมุดหน้าส่งเสียงวิงวอน แต่ถึงกระนั้นก็มิอาจทำให้คุณ แม่รามือจากเขาไปได้

คุณแม่สาดสายตาจ้องเขม็งไปที่ใครบางคนที่เป็นผู้กระทำผิด ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง ” ปาณียังถือว่าใจกว้างนะ ! ที่ ยังยอมยกโทษให้แกน่ะไอ้ลูกเวร ! ถ้าหากเป็นฉันล่ะก็ ฉันจะ ไม่มีวันมายุ่งเกี่ยวข้องแวะอะไรกับแกอีกเด็ดขาด ! ถึงตอนนั้น แกจะไม่มีแม้แต่ที่ๆ ให้แกมายืนร้องไห้อย่างแน่นอน ! แล้วแกจะ ยังยืนซื้ออยู่ทำไมอีก ? ทำไมไม่รีบไปขอโทษปาณี ! อีกอย่าง หนึ่งนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับหลานของฉัน ไม่ต้องรอให้ปาณีเอ่ยปากหรอก ฉันนี่แหละที่จะไม่ปล่อยแกเอาไว้แน่ ! ”

เมื่อถูกแม่บังเกิดเกล้าขู่เค้นคอเอาแบบนี้ ธามนิธิจึงค่อยๆเดิน เข้าไปยืนข้างๆปาณี ก่อนจะพูดเสียงอ่อย ” ที่รัก ! ผมผิดไป แล้ว ! เธอ ยกโทษให้ฉันได้ไหม ! ฉันสัญญาว่ามันจะไม่มีครั้ง ต่อไปอย่างแน่นอน ! ”

แต่ยังไม่ทันที่ปาณีจะได้ตอบโต้ ก็เหมือนมีอะไรลอยมากระทบ ที่ก้นของธามนิธิดัง ” ป้าบ ! ! ” เจ้าของเท้าข้างนั้นก็คือแม่ผู้ ให้กำเนิดเขานั่นเอง ” เมื่อก่อนแกดูจะเป็นคนพูดจาฉะฉานนะ มาตอนนี้ทำไมจู่ๆถึงได้พูดจาตะกุกตะกักแบบนี้ไปได้ ? แล้ว อะไรคือจะไม่มีครั้งต่อไปอย่างแน่นอน ? นี่แกยังคิดจะมีครั้งต่อ ไปอีกอย่างนั้น ? ถ้าเกิดมันมีครั้งต่อไปขึ้นมาจริงๆล่ะก็ คนที่จะ ต้องออกไปจากบ้านหลังนี้ก็ต้องเป็นแก ฉันจะเอาปามาเป็น ลูกสาวฉันแทน !

พูดจบเธอก็ดึงมือปาณีมาจับกุมเอาไว้แน่น ประหนึ่งเหมือน กลัวว่าปาณีจะหนีหายไปยังไงยังงั้น ก่อนหน้านี้ปาณีดูจะมีความ สุขที่ได้เห็นคุณอาถูกบีบให้ยอมรับกับความพ่ายแพ้ แต่มาถึง ตอนนี้ เธอกลับเริ่มรู้สึกอึดอัดใจจนทำตัวไม่ถูก

แม่คะ อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ ! คุณอาก็รู้ตัวแล้วว่าเขาทำผิด พลาดไปแล้ว ! แต่หนูเองก็มีส่วนผิดด้วยเหมือนกันค่ะ ! ” สุดท้ายปาณีก็พยายามขอร้องวิงวอนแทนคุณอา

ธามนิธิเห็นแบบนั้นก็รู้สึกซาบซึ้งใจในตัวปาณีเป็นอย่างมาก

” ปาณี …… ”
คุณแม่ได้เห็นดังนั้นก็เผยอยิ้มออกมา ” เอาล่ะ ปาณีอุตส่าห์ ออกรับให้แกขนาดนี้แล้ว ฉันมองหน้าปาณีก็รู้ว่าเธอยังปรานี แกนะ! แต่ยังไงซะ แกก็อย่าไปก่อเรื่องอะไรให้เธอขุ่นเคืองใจ อีกล่ะ เข้าใจมั้ย ? ”

ธามนิธิคงจะไม่กล้าอีกแล้ว !

หลังคลื่นลมเริ่มสงบ คุณแม่ก็ถึงกับโยนตัวลงนั่ง เอามือนวด

คลึงหว่างคิ้วตัวเองอย่างเหนื่อยล้า ปารีบเข้าไปนวดไหล่ให้

เธอพร้อมกับถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ” แม่ ครั้งนี้ทำไมถึง

ป่วยได้ล่ะคะ ? เป็นความผิดของหนูเองแท้ๆที่ทำตัวงี่เง่า ถ้าเกิด

หนูทำตัวมีเหตุมีผลกว่านี้ ไม่หนีไปโดยพลการ ก็คงไม่ต้องทำให้

คุณแม่ต้องร้อนใจแบบนี้….….….…..

11

คุณแม่เอื้อมมือไปจับมือของปาณีที่กำลังนวดให้ตัวเองอยู่ ก่อนจะยิ้มพลางสายหัวเบาๆ ” โรคคนแก่นะ ! ไม่ได้เป็นอะไร ร้ายแรงหรอกจ้ะ ! แม่ก็แค่ไปเช็คสุขภาพครั้งใหญ่ที่โรง พยาบาลเฉยๆ ! ไม่มีอะไรหรอก ! คนแก่อย่างแม่ แค่ได้เห็น เธอกับธามนิธิอยู่กันอย่างมีความสุข มีหลานให้แม่เลี้ยง แค่นี้แม่ ก็กลับมามีเรี่ยวมีแรงแล้ว ! ”

หลังจากพูดจบ คุณแม่ก็หันไปหาน้ามุง “มุง เธอช่วย พยุงฉันไปพักผ่อนที่ห้องหน่อย ปล่อยให้สองคนนี้เค้าคุยกันไป

” แม่คะ !” ปาณีมุดหน้าหนีด้วยความเขินอาย ธามนิธิพยักหน้าให้คุณแม่เบาๆ ด้วยสีหน้าที่ดูเบิกบานใจ ” คุณแม่ พักผ่อนเยอะๆนะครับ !
คุณแม่ส่งสายตาให้ธามนิธิเป็นนัยๆ จากนั้นจึงเดินเข้าไปใน ห้องนอนพร้อมกับรอยยิ้ม จังหวะก้าวเดินของคุณแม่ดูแข็งแรง เป็นปรกติ ไม่เหมือนท่าทางของคนที่กำลังป่วยเลยแม้แต่ น้อย !

บัดนี้ในห้องนั่งเล่นไม่มีใครอื่นแล้ว ธามนิธิจูงมือปาณีเดินขึ้น ไปที่ห้องของพวกเขาที่อยู่ชั้นบน ” ไปเถอะ ! ฉันจะพาเธอกลับ ขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง ! ตอนนี้คุณไม่ควรทำอะไรที่มันเหนื่อย เกินไป !

ปาณีไม่ได้ดื้อดึงขัดขืนแต่อย่างใด เธอเดินขึ้นไปข้างบนกับ เขาแต่โดยดี

เมื่อเข้ามาถึงในห้อง ทุกอย่างในนั้นยังคงดูเหมือนเดิมทุก ประการ ทุกสิ่งอย่างยังถูกจัดวางอยู่ในที่เดิม ไม่มีการ ขยับเขยื้อน ปาณีถูกถามนิธิกดตัวให้นั่งลงบนเตียงและจัดท่าให้ เธอนอนอยู่บนเตียงนั้น จากนั้นเขาจึงเดินกลับลงไปข้างล่างและ กลับขึ้นมาพร้อมกับเค้กชิ้นเล็กๆก้อนหนึ่ง

” อ่ะนี่ กินซะหน่อย ! ที่แม่พูดมาก็ไม่ผิดเลย เธอดูซูบผอมลง 11 ไปเยอะจริงๆนะ ! “ธามนิธิรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในหัวใจ

ปาณีตักเค้กเข้าปากกินไปใหญ่ เค้กชิ้นนั้น ยังคงมีรสชาติ หวานละมุนลิ้นแบบที่เธอเคยโปรดปราน แต่พอมาตอนนี้ ดู เหมือนมันจะไม่ถูกปากเธอเหมือนอย่างที่เคยเป็น

ธามนิธิเห็นปฏิกิริยาของเธอหลังจากที่ได้กินเค้กเข้าไป ก็รีบ ถามอย่างไม่ลังเล ” ทำไมล่ะ ? ไม่อร่อยเหรอ ? ”
ธามนิธิขมวดคิ้วแน่น แล้วเขาก็หยิบส้อมในมือเธอมาตักเค้ก คำเล็กๆ ใส่เข้าปาก เพื่อจะลองชิมรสชาติ ” ก็ไม่เห็นผิดปกติอะไร นี่ รสชาติก็เหมือนเดิม ! ปาณี เธอไม่สบายตรงไหนหรือ เปล่า ? ”

สิ้นเสียงพูดของธามนิธิ ปารีบวิ่งเอามือปิดปากพุ่งตรงไปยัง ชักโครก ในห้องน้ำทันที

เห็นเธอรีบวิ่งไปอย่างไรขนาดนั้น ทำเอาใครบางถึงกับตกใจ ทำหน้าเหลอหลา แต่กว่าจะเรียกสติคืนกลับมาได้ก็จนได้ยิน เสียงอ้วกดังแว่วมาจากห้องน้ำ ธามนิธิรีบวิ่งเข้าไปที่ห้องน้ำ จาก นั้นจึงช่วยลูบหลังให้เธอ ” ปาณี เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่า? ”

โอ๊กกกกก ! 11 จากปากของเธอ ! 11 มีเพียงเสียงอ้วกเท่านั้น ที่เขาได้ยินกลับมา

ปาณีอาเจียนแล้วอาเจียนอีก จนไม่เหลืออะไรให้ออกมาแล้ว ได้แต่คอพับคออ่อนเกาะอยู่ที่ขอบชักโครก ทำเสียงโอ้กอ้ากอยู่ อย่างนั้น !

ร่างกายที่ดูอ่อนแอปวกเปียกของเธอในตอนนี้ ทำให้ธามนิธิ กระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก แล้วจู่ๆเขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ชายหนุ่มรีบวิ่งลงไปชั้นล่างพร้อมกับร้องตะโกนเสียงดัง ” แม่ ! น้ามุง รีบมานี่หน่อยครับ เกิดเรื่องแล้วครับ ! ”

เมื่อคุณแม่กับน้ามุงเดินออกมา ก็ได้เห็นธามนิธิยืนทำท่า ร้อนใจอยู่ตรงนั้น…….