ตอนที่ 867 ขาดเรียน

โมรีมองทีนาร์อย่างเกลียดชังครั้งหนึ่ง ก่อนจะรีบเดินตามปาณี ออกไป

แต่กลับเห็นว่า ปาณีเดินไปถึงหน้าประตูมหาลัยแล้ว ต่อให้ เธอคิดอยากจะไล่ตามก็ไล่ตามไม่ทัน

นึกถึงทีนาร์ที่ยังคงอยู่ในหอ โมร็อดส่ายหัวไม่ได้ ก่อนจะเดิน กลับเข้าไปยังหอพัก

ตอนนี้ทีนาร์ถึงค่อยตระหนักถึงความกลัวขึ้นมา ในมือของเธอ กำแก้วน้ำที่ถูกโมรึยัดเข้ามาเอาไว้แน่นและเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น เทา “โมรี เธอว่า ปาณีจะเอาเรื่องฉันไหม? ฉัน….

โมรีมองดูดวงตาที่แดงของเธอ ทั้งร่างสั่นเทาด้วยความ กลัว รู้สึกใจอ่อนขึ้นมาแต่ก็ยังคงเอ่ยเสียงต่ำ “ทีนาร์ เมื่อเธอ หุนหันพลันแล่นเกินไปแล้ว ถ้าหากฉันไม่ปรากฏตัวขึ้น เธอก็ คงจะฆ่าปาณีจริงๆไปแล้ว! เธอมีความคิดน่ากลัวขนาดนี้ได้ยังไง กัน?”

ทีนาร์ส่ายหน้า “ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้จริงๆ….

โมรีมองดูทีนาร์ที่ยังไม่ได้สติกลับมา เธอถอนหายใจลึกๆออก มา ก่อนจะหันหลังและหยิบมือถือขึ้นมา แต่ทันใดกลับถือทีนาร์ แย่งมือถือไป

เธอเห็นดวงตาแดงก่ำคู่นั้นมองเธอและเอ่ยพึมพำ “เธอกำลังจะโทรบอกตำรวจใช่ไหม? ไม่ได้ ถ้าหากเธอบอกตำรวจฉันจบ สิ้นแน่ จบสิ้น ทุกอย่างจบสิ้น…

พูดจบเธอก็เริ่มเดินไปเดินมาในหอพัก

โมรีถูกการกระทำของเธอทำให้ตกใจไป ผ่านไปชั่วครู่ถึงค่อย เดินไปหน้าเธอและมองดูเธอที่ตัวสั่นเทา แต่กลับถูกทีนาร์คว้า แขนไว้และเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเกลียดชังและมีอารมณ์ “ทำไม? ทำไมเธอถึงเป็นคนเลวขนาดนี้ คิดจะทำอะไรกับฉัน? พวกเธอ ล้วนเป็นคนเลว คนเลว…

โมรีตระหนกเข้าแล้วจริงๆ มองดูนาร์ที่มีสภาพจิตไม่ปกติ อย่างเห็นได้ชัด เธอรีบใช้แรงแกะมือของทีนาร์ออกไปและวิ่งหนี ออกไปข้างนอก

ปาณีเดินมาถึงหน้าประตูมหาลัยอย่างก้มหน้าก้มตาแต่กลับ ถูกใครบางคนขวางทางเอาไว้อย่างไม่ทันตั้งตัว

เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามอง ทำเพียงแค่เดินต่อไปด้วย ความหนักอกหนักใจ

จนกระทั่งเธอชนกับเขาเข้าให้จึงเงยหน้าขึ้นมามองเล็กน้อย และเอ่ย “ขอโทษค่ะ!”

หลังจากนั้นก็มุ่งหน้าเดินต่อไปอย่างใจลอย

คนๆนั้นกลับมาขวางเธอเข้าอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ “ปาณี! เธอเดินไม่ดูทางหรือไง?

ปาณีเงยหน้าขึ้นมา เพ่งดูให้ดีอยู่ครู่หนึ่งถึงค่อยจำได้ “จำรัส?นายมาอยู่ที่นี่อีกได้ยังไงเนี่ย?”

จํารัสมองดูปาณี เหม่อลอยตรงหน้า เขาเอ่ยอย่างโมโห “ฉัน อยู่ที่นี่อีกได้ยังไง? แน่นอนว่ามาหาคนใจจืดใจดีอย่างเธอหน่ะ สิ! ไป! ฉันเลี้ยงข้าว

พูดจบ ก็ใช้แรงบังคับให้ปาณีเดินไปขึ้นรถกับตน มือถือของปาณีดังขึ้นมาอีกครั้ง

เธอสะบัดมือของจำรัสออก และก้มหน้ามองดูมือถือ หลังจาก นั้นจึงตัดสายและทิ้งมันไว้ในกระเป๋าเป้ด้านหลัง ก่อนจะเงยหน้า ขึ้นและเอ่ยกับจำรัส ไปเถอะ ไม่ใช่บอกว่าจะเลี้ยงข้าวฉันหรือ ไง?”

พูดเสร็จ เธอก็เดินเข้าไปในรถด้วยตนเอง

จำรัสตะลึงไป ก่อนจะยิ้มและวิ่งไปยังที่นั่งคนขับสตาร์ทรถและ ขับออกไป

มาถึงร้ายอาหารญี่ปุ่นร้านหนึ่ง จำรัสพาปาณีไปยังห้องอาหาร ไม่นานนัก อาหารก็ถูกวางขึ้นบนโต๊ะเต็มไปหมด

ปาณีเริ่มต้นสวาปาม ในขณะที่จำรัสมองดูเธอที่กวาดอาหาร เข้าไปราวกับพายุหมุน และอดตะลึงในความกินจุของเธอเสียไม่ ได้ “ทำไมเธอทานเก่งแบบนี้เนี่ย?”

ปาณีเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยและกวาดตามองเขา “ทําไม? ปวด ใจหรือไง? งั้นฉันไม่กินแล้วก็ได้”
จํารัสชะงักไป ก่อนจะเอ่ยหัวเราะ “จะเป็นอย่างนั้นได้ไง? คน อย่างฉันจะขี้งกลั้นหรือ? เธอกินให้เต็มที่ไปเลย วันนี้ฉันรับ ประกันว่าเธอจะต้องได้กินจนอิ่ม!

ได้ยินจํารัสรับประกัน ปาณีก็ทานต่อไปอย่างไม่ช้าไม่เร็ว แต่ ไม่รู้ว่าทำไมเช่นกัน จํารัสถึงรู้สึกได้ถึงความเศร้าใจของเธอ ดังนั้นเขาจึงเอ่ยถามเสียงต่ำ “เธอ เป็นอะไรหรือเปล่า?”

ปาณีส่ายหน้า หลังจากนั้นก็ตั้งหน้าหน้าตาทานต่อ แต่พอทาน ไปเรื่อยๆน้ำตากลับไหลลงมาเองอย่างห้ามไม่อยู่ ที่ละหยดๆ

จำรัสแข็งค้างไป ก่อนจะรีบยื่นกระดาษไปให้เธอและเอ่ย “ร้องไห้ทำไมกัน? นี่มันอะไรเนี่ย? ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยเธอ ร้องไห้ทำไม? หยุดร้องเดี๋ยวนี้นะ! ถ้าเธอยังเอาแต่ร้อง ฉันจะ จะ…”

ปาณีเงยหน้าขึ้นมา น้ำตายังคงไหลลงมา ทำเอาจำรัสพูดอะร ไม่ออก สุดท้ายเลยเอ่ยออกมา “ถ้าเธอยังเอาแต่ร้องไห้ ฉันจะจูบ เธอ!”

ประโยคนี้ หยุดน้ำตาของปาณีได้สำเร็จ

จำรัสที่กว่าจะเอ่ยออกมาได้ พอเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นว่าปาณี กำลังห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาอยู่ น้ำตาที่ไหลออกมาในครั้งนี้ เทียบกับครั้งที่แล้วดูใหญ่โตกว่านัก

จำรัสร้อนตัวขึ้นมา และรีบเอ่ยอธิบาย “ฉันแค่พูดไร้สาระ เธอ ห้ามาคิดบัญชีกับฉันนะ โอเค? ปาณี เธอทะเลาะกับฉันออกจะบ่อย ทำไมจู่ๆตอนนี้ถึงกลายมาเป็นแบบนี้ซะแล้วหล่ะ? เธอรีบ เอานิสัยชอบทะเลาะกับฉันกลับมาดีไหม? คุณปาณี หยุดร้อง เถอะ เธอทําแบบนี้คนอื่นคงคิดว่าฉันไปรังแกเธอ? แบบนี้ไม่ ยุติธรรมกับฉันนะ”

แต่ว่าปาณีก็ยังคงร้องไห้อยู่เงียบๆต่อไป

จำรัสที่ลนลานไปหมดหยิบกระดาษทั้งกล่องขึ้นมาและนั่งลง ข้างๆเธอ คอยยื่นกระดาษไปให้อยู่เป็นระยะๆ ด้านหนึ่งยื่นให้ อีกด้านก็เอ่ยปาก “คุณปาณีขอรับ ทำแบบนี้มันเปลืองกระดาษ เข้าใจไหม?”

“ยังมี มีเรื่องอะไรกันที่ของกินแก้ปัญหาไม่ได้ มื้อนึงแก้ไม่ได้ ก็

กินมันสองมื้อไปสิ! นี่ไม่ใช่คติของเธอหรือไง ? ทำไมกินเข้าไป เยอะขนาดนี้แล้วยังร้องไห้ได้อยู่อีก?” “เฮ้อ ปาณี นี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่นะ? ฉันนั่งปลอบเธอมานาน

ขนาดนี้ เธอยังนั่งร้องไห้ขี้มูกโปร่งอยู่ได้?”

จำรัสพูดจนปากฉีกแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววที่ปาณีจะหยุดร้องไห้ ลง สุดท้ายเขาฟุบลงบนพื้นและเอ่ยอย่างหมดแรง

“คุณปาณีขอรับ เชิญร้องต่อเลยขอรับ ฉันหมดหนทางแล้ว!” พอเขาพูดจบ น้ำตาของปาณีกลับหยุดไหลลงมาทันใด

เห็นแบบนี้จำรัสก็แทบจะหมดความอดทน เขาเอ่ยคำรามเสียง ต่า “นี่เธอตั้งใจจะให้ฉันโอเธองั้นหรือ? ใช่ไหม? ฉันแทบจะเหมือนคนโง่อยู่แล้ว อุตส่าห์เดินทางตั้งไหล แต่กลับถูกเธอเล่น ลิงหลอกเจ้าเข้า”

ปาณีกลับจู่เอ่ยขึ้น จำรัส นายคิดว่าคือพวกผู้หญิงรึเปล่า? แค่เพราะ

จํารัสตะลึงไปและมองเธออย่างทีมชื่อ ปฏิกิริยาตอบกลับมา ปาณีก็เศร้าขึ้นฉันรู้แล้ว ที่แท้ในของพวกนาย ฉันเป็นแบบนี้นี่เอง”

พูดจบเธอเดินหันหลังออกไปทันทีและออกจากร้านก่อนหยุดลงความหวังของนาย! วันฉันเลี้ยงแล้วกัน”

พูดจบเดินไปหน้าร้านและจ่ายเงิน

จากร้านไป นึกถึงกระเป๋าตังค์ แฟบลง เธออกไม่ได้จะรู้สึกใจหาย

เธอจึงสวนหยุดฝีเท้าและหัวเราะ

ตัวเอง ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “ฉันมันช่างสมเพศจริง

พูดจบ หันหลังเดินกลับไปทางเดิมที่เดินมา

เห็นเข้าฝีเท้าลง ด้านหน้าเธอ ใบหน้าที่รอบประดับอยู่เคร่งขรึมลงมา เขาเอ่ยถาม ปาณี เกิดอะไรขึ้นเธอกัน แน่? เธอทะเลาะกับสามีหรือไง? หรือว่าถูกเขาทิ้ง”
ปามองดูจํารัสที่อยู่ตรงหน้า เธอหัวเราะอย่างเศร้าๆ “นาย รอให้ฉันเลิกกับคุณอาไหวแล้วเหมือนกันนะ? ทุกอื่นก็เป็นอย่าง นี้ นายก็เป็นอย่างนี้ด้วย! ฉันปาณี ไม่คู่ควรกับคุณอาขนาดนั้น เลยหรือไง? ให้พูดอีกอย่างก็คือ ฉันไม่สมควรได้รับความสุขใ ไหม ที่แท้แล้วฉันแย่ตรงไหนกัน พวกนายถึงได้คอยทิ่มแทงฉัน อยู่แบบนี้ ฉันก็แค่อยากจะใช้ชีวิตดีๆ รักคนๆหนึ่ง แค่นี้ก็ดู เหมือนว่าจะผิดแล้ว……..