ตอนที่ 775

น่าจะเป็นคนรู้จักที่บังเอิญมาเจอกันหรือเปล่า?

ส่วนปาณีก็ดูไม่เหมาะสมหากเข้าไปรบกวนพวกเขาคุยกัน ตอนนี้ เลยหยิบโทรศัพท์โทรไป เมื่อธามนิธิเห็นเธอโทรมาก็รับ สาย และไม่รอให้ปราณีพูด เขาก็พูดแทรกว่า : “อายังทำงานอยู่ อีกสักพักจะไปหา หนูกินข้าวกันที่ไหนหรอ?”

เขายุ่งมากจนไม่สังเกตเห็นพิกัดที่อยู่ที่เธอส่งไปเพื่อให้เขา เตรียมตัวก่อนไป

ปาณี:”.….”

ไม่รู้ทำไหม จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าหัวใจตัวเองห่อเหยี่ยว เหมือน ความเจ็บปวดพุ่งทะลักออกมา

ปาณีคิดว่าเขามาหาเธอ แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่ เขามาที่นี้กับคน อื่น และเธอก็แค่บังเอิญเห็นเท่านั้น เธอส่งพิกัดที่อยู่กินข้าวให้เขาแล้ว แต่เขากลับจำไม่ได้ เหมือนมีความรู้สึกขัดแย้งขึ้น สุดท้ายปาณีก็วางสายดื้อๆ ธามนิธิสะดุ้ง ผู้หญิงข้างๆพูดว่า “ธามนิธิ? คุณยุ่งอยู่หรอ?”
วันนี้เขาเอาแต่มองเวลา

ธามนิธิพูดว่า : “นิดหน่อยครับ เชิญคุณพูดต่อ”

เขาบ้างานตลอดเวลา และปัญหางานวันนี้ก็สำคัญด้วย เลย คิดว่าค่อยกลับไปอธิบายให้ปาณีฟัง

พลอยมองดูปาณี และรับรู้ได้ว่าปาณีไม่สบายใจ “ปาณี เธอ

ไม่เป็นอะไรนะ?” “เปล่าค่ะ” ปาณีพูดต่อ และทำเป็นมองไม่เห็นธามนิธิ ขณะ

เดียวกันเธอก็พยายามฝืนยิ้ม

ที่จริง เธอคิดว่าเรื่องของเขาไม่มีค่าพอให้เธอคิดเลยสักนิด

ในเมื่อเป็นแบบนี้ แล้วทำไหมถึงพาเธอมาที่นี้ด้วยล่ะ?

เธอจับมือพลอยไว้ และเดินกลับไปที่กินข้าว และหยิบกระเป๋า

ขึ้น จากนั้นก็พูดว่า : “ฉันกลับก่อนนะ”

ที่จริงพวกเขาก็กินข้าวเสร็จแล้ว แต่ที่อยู่ต่อ เพราะคิดว่าธา มนิธิจะมารับเธอ แต่ตอนนี้เธอไม่จำเป็นต้องรอแล้ว!

จู่ๆเธอก็พบว่า บางครั้งบางเรื่องไม่ต้องรู้จะดีกว่า

เห็นอยู่ตาว่าเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น แต่เขากลับบอกว่า ทํางานอีก โกหกกันชัดๆ

ติรวิทย์ถามขึ้นว่า : “ไม่รอคนนั้นแล้วหรอ?”

“เขาบอกว่าเขายุ่ง คงน่าจะยุ่งจริงๆ! ฉันกลับบ้านเองดีกว่า”
“เพื่อนของผมก็อยู่แถวนี้เหมือนกัน อยากไปทักทายพวกเขา หน่อยไหม? พวกเขาก็เป็นเพื่อนในกลุ่มเหมือนกัน ผมว่าคุณกลับ ไปตอนนี้ คนนั้นก็น่าจะยังไม่กลับหรอก! อยู่คนเดียวคงน่าเบื่อ ตายเลย” ติรวิทย์พูดขึ้น

งานของเขากับปาณีคล้ายคลึงกันมาก ดังนั้นเลยมีเรื่องคุยที่ ตรงกันมาก

ปาณีพยักหน้า “ก็ได้ค่ะ”

ปาณีพบว่า ติรวิทย์รู้จักกับเพื่อนทางเน็ตเยอะมาก และเคยเ กันจริงๆด้วย ไม่เหมือนตัวเอง ที่เอาแต่อยู่ในบ้าน ดังนั้น ในกลุ่ม นอกจากเขาก็ไม่รู้จักคนอื่นแล้ว

ดังนั้นไปสักหน่อยก็ดี

ประเด็นสำคัญคือ วันนี้เธอไม่ค่อยสบายใจ กลับไปก็คงไม่รู้จะ ทําอะไร

เพื่อนของติรวิทย์อยู่ในคาราโอเกะ เมื่อไปถึง ติรวิทย์ก็บอกถึง ฐานะและแนะนำเธอด้วย

ในกลุ่มมีทั้งชายหญิง ล้วนเป็นคนที่มาเมืองสิงห์ไม่กี่วันมานี้

มีคนยิ้มให้กับติรวิทย์และพูดว่า : “นายมันเป็นคนที่เห็นผู้หญิง ที่ดีกว่าเพื่อนจริงๆ ยอมทิ้งพวกเราไว้ที่นี้อย่างไม่สนใจ ที่แท้ก็ไป เป็นเพื่อนเธอนี้เอง”

“เปล่าสักหน่อย” ติรวิทย์พูดต่อว่า : “ไม่ใช่ว่าผมมาหาพวก คุณแล้วหรอ?”
เขาหันหน้ามองปาณี “พวกคุณนั่งลงก่อน ยังไงตอนนี้ก็ยังไม่ กมาก”

“ได้ค่ะ” ปาณีและพลอยนั่งลงด้วยกันด้านข้าง และได้ยินพวก เขาพูดจาหยอกล้อกัน

ภายในห้องเสียงดังมาก แต่ปาณีกลับรู้สึกว่าเงียบ ในหัว สมองของเธอมีแต่ภาพผู้หญิงคนนั้นกับธามนิธิคุยกัน ทันใดนั้น โทรศัพท์ที่เธอถืออยู่ก็ดังขึ้น เป็นสายมาจากธามนิธิ