ตอนที่ 764

ธามนิธิกอดปาณี และโถมตัวลงพิงบนเตียง

ถ้าไม่ออกไปไหน คุณก็จะไม่รู้ว่าการนอนอยู่บ้าน มันมีความ สุขขนาดไหน

เพื่อรอเขากลับมาวันนี้ ปาณียอมยืนจนปวดเหนื่อยไปหมดทั้ง

เธอนอนพิงอยู่ข้างๆเขา และกอดเธอ ส่วนใบหน้าซบบนบ่า และเรียกเขาว่า : “สามีค่า”

“ครับ?”

“สามีค่า

“ว่าไง… ”

“หนูคิดถึงอา”

ชัยพรก็อยู่บ้าน เมื่อทราบว่าธามนิธิกลับมาแล้ว เขาก็รีบเดิน ลงมาชั้นล่าง แต่ไม่เห็นลูกชาย เลยถามน้าฐิติพรว่า : “ธามนิธิ ล่ะ?”

“กลับห้องแล้ว” น้าฐิติพรพูดต่อว่า : “เขาบอกว่าเหนื่อย เลยอยากจะขอพักผ่อนสักหน่อย”

จันวิภายิ้มและพูดว่า : “ฉันว่าเขาอยากอยู่สองต่อสองกับปาณี มากกว่า เพราะหลังจากแต่งงาน เขาก็ไม่ได้มีเวลาว่างเหมือนกับ พวกเรา จริงไหม”

ปาณีกำลังเดินลงชั้นล่าง และได้ยินพี่สาวกำลังพูดล้อเล่นถึง ธามนิธิกับเธออยู่พอดี เธอรู้สึกเขินมาก “พี่สาว”

เมื่อวันวิภาเห็นเธอก็พูดว่า “อ้าย ทำไหมลงมาแล้วล่ะ?”

เวลานี้ไม่ใช่ว่าควรอยู่ในห้องหรอกหรอ? เห็นท่าทางของเธอ กับธามนิธิออกจะหวานซะขนาดนั้น

สามีภรรยาที่ไม่ได้เจอกันมานาน ไม่ใช่ว่าต้องทำเรื่องนั้น หรอกหรอ?

ปาณีมองจันวิภา เอ็ม ทำไหมเธอรู้สึกว่าพี่สาวคิดมากเกินไป

อาก็แค่อยากจะพักผ่อนจริงๆเท่านั้นเอง

ส่วนปาณีก็อยู่เป็นเพื่อนเขาสักพัก เมื่อเห็นเขานอนหลับ เธอ เลยลงมา

เมื่อเห็นน้าฐิติพรกำลังทำกับข้าวอยู่ในห้องครัวนั้น ปาณีก็รีบ เข้าไปช่วย แต่เพราะกับข้าวใกล้จะเสร็จแล้ว น้าฐิติพรเลยให้เธอ ขึ้นไปเรียกธามนิธิลงมา เธอเลยเดินขึ้นไปทันที

แต่ปรากฏว่าธามนิธิตื่นแล้ว เขาสวมเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่อยู่ และกำลังยืนอยู่ตรงหน้าต่างข้างประตูห้อง พร้อมมองดูสวนหลังบ้าน ของตัวเองอยู่

เพราะเป็นฤดูร้อน ดอกไม้ในสวนเลยเบ่งบานสวยมาก ปาณียืนอยู่หน้าประตูห้อง และพูดว่า : “ถึงเวลากินข้าวแล้ว” ธามนิธิหันหน้ามามองเธอ แล้วขมวดคิ้ว

ปาณีถามว่า : “เป็นอะไรหรอ?”

“ไม่ใช่บอกว่าจะนอนเป็นเพื่อนอาหรอกหรอ ทำไหมหนีไป แบบนี้ได้?”

“…” ปาณีถามอย่างเก้อเขินว่า “หนูกลัวจะเสียงดังรบกวนอา เลยลงไปข้างล่าง

“นอนไม่สบายเลย” เมื่อตื่นขึ้นมาไม่เจอเธอ เขาก็นอนไม่หลับ

ทันที

ปาณีเดินไปหาเขา และกอดเขาไว้ แล้วพูดอย่างเอาอกเอาใจ ว่า : “ถ้างั้นเราไปกินข้าวกันก่อนนะ แล้วค่อยกลับมานอน

ธามนิธิยื่นมือจับเธอไว้ แล้วลูบหลังเธอ จากนั้นก็กอดเธอสัก พัก ก่อนจะพาเธอลงชั้นล่าง

ตอนกินข้าว ครอบครัวกินข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน เมื่อทราบว่าธามนิธิจะพาปาณีไปอยู่ด้วยสักพักหนึ่ง ทุกคนก็พา กันยินดี น้าฐิติพรพูดว่า : “ดีเลย! ฉวยโอกาสนี้ พยายามรีบ ทําให้ท้องเลย…
หลังจากได้ยิน ปาณีที่กำลังซดซุปอยู่นั้นก็ถึงกับสำลักจนเกือบ จะอ้วกออกมา

แม้แต่กินข้าวก็ยังพูดเรื่องตั้งท้อง…ช่างน่ากลัวเสียจริง

ธามนิธิมองดูเด็กน้อยที่น่ารัก เขารู้ว่าปราณียังไม่อยากมีลูก เลยพูดกับน้าฐิติพรว่า : “ทั้งปีนี้ผมต้องอยู่ที่เมืองสิง และคงต้อง ทิ้งปาณีไว้คนเดียว เลยวางแผนว่ายังไม่อยากจะมีลูกสักพัก ครับ”

ปาณีมองหน้าเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ คิดไม่ถึงว่า เขา…จะพูดแบบนี้

เขาทำเพื่อเธอ เลยพูดออกมาแบบนี้ ใช่ไหม?

น้าฐิติพรพูดว่า : “มีพวกเราอยู่ ต่อให้ไม่มีลูกก็ไม่เป็นไร”

“แม่” เสียงของธามนิธิอ่อนโยนมาก แต่ก็แฝงเสียงแข็งทื่อ ด้วย “ผมหวังว่าตอนที่เธอตั้งท้อง ผมจะสามารถอยู่เคียงข้างเธอ ได้ เพราะเรื่องคลอดลูกไม่ได้เป็นเรื่องของคนๆเดียว แม่ว่ายัง ไง?”

“…” น้าฐิติพรอยากมีหลานมาก เมื่อได้ยินธามนิธิพูดอย่างนี้ เธอก็คงไม่มีความสุขแน่

แต่คำพูดของธามนิธิ จะว่าไปก็พูดมีเหตุผลจนไม่สามารถโต้ เถียงได้เหมือนกัน