ตอนที่ 760

“…” ปาณีขมวดคิ้ว ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอแทบจะไม่รู้สึกน้อยใจ เลย เพราะบางทีอาจจะเป็นเพราะเกิดเหตุขัดข้องก็ได้ ดังนั้นเขา เลยมาถึงง่าย แต่พอได้ยินคำพูดของเขา เธอก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมา ทันที : “หนูคิดว่ายังไงล่ะ?”

ธามนิธินิ่งเงียบสักพัก และถามว่า : “หนูรออยู่ประตูทางออก อยู่หรอ?”

“อืม”

“รอแปบหนึ่งนะ ใกล้จะถึงแล้ว” เสียงของธามนิธิฟังดูแล้ว เหมือนแฝงด้วยน้ำเสียงจริงจังอยู่

ปาณีถามว่า : “ต้องรออีกนานเท่าไหร่?

“ใกล้แล้ว”

หลังจากผ่านไปสิบนาที เขาถึงจะออกมา และเห็นปาณีกำลัง ยืนรออยู่ที่สวมเสื้อเชิ้ตกับกางเกงขาสั้น ทั้งที่เครื่องปรับอากาศ

ในสนามบินหนาวมาก

อาจจะเป็นเพราะรอนานมากแล้ว เธอเลยดูท่าทางหมื่นหมอง

ชั่ววินาทีที่เห็นเขา ในดวงตาของปาณีก็เผยความรู้ดีใจออก มา เมื่อธามนิธิเห็นภาพนี้ เขาก็รีบวิ่งไปหาเธอทันที

ปาณีพูดว่า : ” ในที่สุดอาก็มาสักที!”
ถึงแม้จะรอเขานานมาก แต่เมื่อเห็นภาพชั่วพริบตา เธอรู้สึก ว่าทุกอย่างที่รอคอยมาคุ้มค่ามาก

ธามนิธิไม่ได้ตอบกลับ วันนี้เขาสวมเสื้อยืดสีดำเข้ม และสวม เสื้อสูทสีดำข้างนอก โดยไม่ติดกระดุมด้วย เขามีร่างกายสูงใหญ่ เขาก้าวเท้ากว้างออกมาหาเธอ เมื่อมาถึงต่อหน้าเขาก็กอดเธอไว้ ในอ้อมอก

เขากอดเธออย่างแน่น ขณะเดียวกันปาณีก็บ่นในอ้อมอกเขา ไม่กี่ประโยค ก่อนจะยื่นมือออกมากอดเขาด้วย

การกอดที่ยาวนานถือเป็นบทลงโทษที่ทำให้เธอต้องรอทั้ง บ่ายอันแสนจะน่าเบื่อ เมื่อกอดสักพัก ความรู้สึกมนหมอง เปลี่ยนเป็นความตื่นเต้นและอบอุ่น

อาจจะเป็นเพราะธามนิธิเข้ามากอดอย่างกะทันหัน ปาณีเพิ่งจะ สังเกตเห็นว่ามีคนมองพวกเขาอยู่ไม่น้อย

เลยทำให้ปาณีรู้สึกเขินอาย เพราะการกระทำนี้มันเกินไปแล้ว!

ถึงแม้จะไม่เจอกันหนึ่งเดือนกว่า แต่อาก็ไม่น่ามีท่าทางตื่นเต้น มากขนาดนี้ พอเห็นเธอก็รีบเข้ามากอดเลย ไม่ใช่หรอ?

แต่ที่จริง คนที่ตื่นเต้นจริงก็น่าจะเป็นเธอ ไม่ใช่หรอ?

ธามนิธิพูดว่า : “ขอโทษด้วยในความล่าช้าของเครื่องบิน อีก อย่างอาเองก็ลืมบอกหนูด้วย ทำให้หนูต้องรอนานเลย อาบอก แล้วไม่ใช่หรอว่า ไม่ต้องมารับอานะ”

เขาก็เพิ่งรู้ตอนเพิ่งลงเครื่องมาเหมือนกันว่า ปาณีมารอรับเขา
เพราะกลัวมาสาย ปาณีเลยมารอเขาที่สนามบินก่อนหนึ่ง ชั่วโมง ผลปรากฏว่าเครื่องบินเกิดการล่าช้า สุดท้ายเลยทำให้ เธอต้องรอนานมากขนาดนี้

ปาณีไม่ได้เจอเขามานานกว่าหนึ่งเดือนแล้ว เมื่อได้ยินเสียงที่ คุ้นชิน เธอก็รู้สึกตื่นเต้น และอยากร้องไห้ “หนูอยากเจออาค่ะ!”

ธามนิธิคลายตัวออก และมองปาณีผู้น่ารักของบ้าน จากนั้น เขาก็เห็นน้ำซึมในเบ้าตาของเธอ เขานึกว่า เป็นเพราะเธอรอนาน มาก เลยเสียใจจะร้องไห้

“อย่าร้องไห้เลย อาผิดเอง อาน่าจะโทรมาบอกหนูก่อน”

ในตอนนั้นที่เขาอยู่สนามบินต้นทางนั้น เขากำลังโทรศัพท์พูด คุยกับคนที่บริษัทเพื่อจัดการเรื่องเร่งด่วนอยู่ เลยลืมบอกเธอ เขา เองก็รู้สึกละอายใจเหมือนกัน

สุดท้ายก็เห็นเธอรอคอยจนจะร้องไห้จนได้ เลยยิ่งรู้สึกผิดไป

ใหญ่

ปาณีพูดว่า “อานึกว่าหนูรอคอยจนจะร้องไห้หรอ?”

“ไม่ใช่หรอกหรอ?” เขาคิดอย่างนี้มาตลอด

ตอนแรกปราณีจะร้องไห้แล้ว แต่พอได้ยินแบบนี้ เธอก็หัวเราะ ออกมาแทน และพูดว่า : “เปล่าสักหน่อย เป็นเพราะหนูไม่เจออา มานานมากกว่า เลยตื่นเต้นจนอยากจะร้องไห้”

เมื่อฟังเธออธิบายจบ ธามนิธิก็ยิ้มแย้ม และกอดเธออีกครั้ง “ไม่ใช่เพราะรออานานเกินจนอยากจะร้องไห้ก็ดีแล้ว ไม่งั้นอาคงรู้สึกผิดมากแน่เลย”

ปาณีถูกเขากอดในอ้อมอกอีกครั้ง และเธอก็รู้สึกเป็นจุดเด่น อีกครั้ง

เธอพูดอย่างเก้อเขินว่า : “อาปล่อยหนูก่อนได้ไหม คนอื่นมอง อยู่”

“ไม่เป็นไร ถึงยังไงพวกเราก็ไม่รู้จักพวกเขา” ธามนิธิกอด ปาณีได้อย่างแน่น และกอดนานมาก นอกจากนี้เขายังก้มหน้าจูบ หูอุ่นๆของเธอด้วย ก่อนที่จะปล่อยเธอออก และมองประเมิน ภรรยาที่อ่อนโยนของตัวเอง “อาไม่อยู่แค่หนึ่งเดือน ทำไหมหนูดู อ้วนจัง”