ตอนที่ 742

พูดได้ว่า ธามนิธิบีบบังคับให้นลินแต่งงานจริงๆ แต่ไม่ใช่เพราะ ไม่อยากให้เธอมายุ่งเกี่ยวกับตัวเอง และไม่ได้อยากจะทำลาย ชีวิตของเธอทั้งชีวิตพังทลายด้วย

นลินเป็นคนหัวสมองไม่ว่องไว เธอได้รับการเอาอกเอาใจ ตั้งแต่เด็ก จนมักจะรู้สึกว่าโลกหมุนรอบตัวเองเสมอ

เธอเห็นแก่ตัว และมีนิสัยใจคิดที่ไม่ดี แต่สำหรับธามนิธิแล้ว

เธอก็ไม่ใช่คนเลวทรามต่ำช้าอะไร

ไม่เหมือนกับเมธชนั้น ที่ทำให้ชีวิตคู่ของเธอกับปิยพันธ์ต้อง ใช้ชีวิตอย่างไม่สงบสุข

เมธชนันมองธามนิธิด้วยสายตาเกินคาด “ผมนึกว่าคุณเป็น

คนที่เกลียดเธอที่สุดเสียอีก คิดไม่ถึงว่าคุณจะพูดถึงเธอแบบนี้”

ธามนิธิพูดว่า : “ผมไม่ได้พูดแทนเธอ แต่เพราะผมกลัวว่าคุณ จะทำเรื่องไม่ดีเพื่อผมต่างหาก”

ธามนิธินึกถึงเรื่องเมื่อหลายปีก่อนขึ้น ในตอนนั้น เขากับเมธ ชนันออกไปเที่ยวข้างนอกด้วยกัน และมีคนล่วงเกินเขา เขาเลย ขอให้เมธชนันช่วยเขาทุบตีคนๆนั้น

หลังจากกลับไป เมธซนั้นก็ถูกหัวหน้าตระกูลที่ทำโทษ เมธชนันสามารถยอมทำทุกอย่างเพื่อเขามาโดยตลอด
จนหลายครั้งทําให้หัวหน้าตระกูล โกรธเป็นผืนเป็นไฟ เพราะ

เขา

ธามนิธิเป็นคนที่สุขุมเยือกเยือกเย็น ทำการอะไรก็ไม่บุ่มบ่าม ใจร้อน ดังนั้นหัวหน้าตระกูลเลยโปรดปราณธามนิธิมากกว่า

ส่วนเรื่องของนลิน เขาเองก็กลัวว่าเมธชนั้นจะทำแบบนั้น เพราะตัวเอง ที่จริงเขารู้สึกว่าเมธชนั้นไม่น่าจะเป็นคนที่ขี้โมโห

เมธชนันยิ้มแย้ม “ไม่หรอก เรื่องนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ คุณ อย่าคิดมากไปเลย ผมก็แค่ไม่ค่อยถูกชะตากับเธอ เธอมายั่วยวน ผมเอง หลังจากคุณดีขึ้น เธอก็ตามมารังความคุณอีก พอผมเห็น แบบนั้นก็เลยโมโห”

ธามนิธิพูดว่า : “เรื่องนี้คุณคอยดูให้ดีก็แล้วกัน”

พวกเขาลงไปข้างล่าง เมธชนั้นพูดว่า : “ผมจะไปโรงพยาบาล เยี่ยมเธอสักหน่อย เดี๋ยวคืนนี้มาดื่มเหล้ากันนะ”

ธามนิธิพยักหน้า “ได้”

หลังจากที่เมธนันพูดจบ เขาก็เดินออกนอกประตู

จากนั้นธามนิธิก็มองร่างเงาของเขาจากไป ดวงตาของเขา เปลี่ยนเป็นแววตาสับสน

ปาณียืนอยู่ข้างๆธามนิธิ เธอมองดูเขา และพบว่าแววตาของ เขาตอนนี้กำลังมองเมธชนันอยู่ แต่เธอไม่เข้าใจความหมายของ แววตานั้น
ปาณีกุมมือของเขา และพูดว่า “อาไม่ชอบเขาหรอ?”

ธามนิธินิ่งอึ้งสักพัก จากนั้นก็หันหน้ามองปาณี และถามด้วย ความงงงันว่า : “ทำไหมถึงพูดแบบนี้ล่ะ?”

เธอเองก็คิดไม่ถึงว่าจะพูดแบบนี้ออกมาจนทำให้เขา ประหลาดใจได้

ปาณีพูดว่า : “ก็ไม่รู้เหมือนกัน แค่รู้สึกว่าทุกคนที่เขามา อารัก จะโทษเขาเสมอ

ความสัมพันธ์ของเขากับเมธซนันดีมาก แต่กลับมีแววตาที่สับ

ซ้อน…

ธามนิธิจูงมือของปราณีไว้ และพูดว่า : “เปล่า อารู้จักกับเขา มานานแล้ว เลยนึกถึงเรื่องอดีตขึ้นก็เท่านั้นเอง”

“อ๋อ”

ปาณีก็ไม่ซักถามอีก

เมื่อเมธชนั้นมาถึงโรงพยาบาล คนของบ้านมีสุวรรณ์ก็อยู่ด้วย เมื่อทัดพรเห็นเขาก็รู้สึกแปลกใจ “คุณชายเมธชนัน”

นลินนั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย เมื่อได้ยินเสียงของแม่ และทราบว่า เมธชนันมา ภายในใจก็เกิดความหวัง

สำหรับเธอแล้ว ในเวลานี้ คนที่เธออยากเจอที่สุดก็คือเขา แต่เขากลับหลบซ่อนเธอมาโดยตลอด อายเธอ แต่สุดท้ายเขา

ก็มาเยี่ยมเธอ
เมื่อเห็นเธอเข้าโรงพยาบาล เขาก็น่าจะไม่ทำให้เธอทุกข์ ทรมานเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ใช่ไหม?

ไม่นาน เมธซนั้นก็เดินเข้ามา สายตามองในลิน

ทัดพรพูดด้วยความดีใจว่า : “พวกคุณคุยกันตามสบายเลย เดี๋ยวฉันออกไปข้างนอกสักพัก

เธอรู้ดีว่านลินชอบเมธชนันอยู่ อันที่จริง เมื่อเทียบกับปิยพันธ์ แล้ว ทัดพรพอใจให้เมธชนั้นเป็นลูกเขยมากกว่า

ไม่ว่าจะด้านไหนๆ เมธชนั้นก็ดีกว่าปิยพันธ์ทุกอย่าง

เมธชนันมองทัดพรเดินออกไป เขาไม่ได้ห้ามปราม ขณะ เดียวกันนลินก็มองเขาอยู่ สายตาของเธอแฝงด้วยแววตาอบอุ่น ใจ “เมธชนัน”