ตอนที่ 695

ถ้าพี่เขยรู้ว่าพวกเขาเป็นตัวกลางช่วยทัตธนกับพลอย ต้อง เกลียดชังพวกเขาตายแน่

ปาณีไม่พูดอะไร ค่อย ๆ คีบอาหารให้ธามนิธิ

ธามนิธิมองปาณีที่คีบอาหารให้มองเธออย่างผิดคาดเล็ก

น้อย

ปาณียิ้ม และตัวเองก็กลับไปทานข้าวต่อ

ธามนิธิจับมือเธอเงียบ ๆ

ไวยาตย์ที่อยู่อีกฝั่ง มองทั้งสองแสดงความรักต่อกัน ก็ไม่รู้ว่า จะอธิบายความอึ้งของตัวเองอย่างไรดี

คุณแม่วิสิทธิ์เวชมองไวยาตย์แล้วพูดว่า “ไวยาตย์ ฉันจำได้ว่า วันนี้เธอก็อายุสามสิบแล้วใช่ไหม”

“เอ่อ ใช่ครับ” ไวยาตย์พยักหน้า

คุณแม่วิสิทธิ์เวชพูดว่า “แล้วมีแฟนไหม”

ยังไม่ใช่ตอนนี้ครับ” อายุสามสิบ เขารู้สึกว่าตัวเองยัง เด็กมาก ยังไม่ต้องการที่จะมีแฟนเพื่อมาดูแลตัวเอง

คุณแม่วิสิทธิ์เวชหัวเราะขึ้นมา “เธอก็ควรหาได้แล้ว”

ไวยาตย์ในฐานะหมาโสดไม่พูดอะไรต่ออีก
อายุขนาดนี้ คนรอบข้างแต่งงานกันไปทีละคนทีละคน เขาถูก กดดันมากมาย

ประเด็นคือแม้แต่ธามนิธิที่ไม่เคยสนใจผู้หญิง ตอนนี้เขาก็เริ่ม โชว์หวานทั้งวันแล้ว

มันไม่ดีที่จะปฏิเสธความเมตตาของคุณแม่วิสิทธิ์เวช จึงพยัก

หน้า “ผมจะลองดูครับ

ปาณีที่กำลังทานข้าว ค่อนข้างรู้สึกปวดใจกับไวยาตย์กับ สถานะหมาโสด เขามีอะไรผิดปกติ ถึงต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้ กัน

“จริงสิ ปาณี” จันวิภาที่พูดกับธามนิธิจบก็นึกถึงปาณี “คุณกับ ธามนิธิจะมีลูกกันเมื่อไหร่คะ

ปาณี “……”

นี่…….ไมอยู่ดี ๆ ถึงมาถามเธอล่ะ..

ปาณีมองคุณแม่วิสิทธิ์เวชด้วยความสำนึกผิด และพบว่าคุณ แม่วิสิทธิ์เวชกำลังมองเธออยู่ รู้สึกกดดันทันที “ฉันจะพยายาม ให้ดีที่สุดค่ะ”

คุณแม่วิสิทธิ์เวชพูด “เมื่อสองวันก่อนฉันไปที่บ้านเปรมศรีโล ลูกสะไภ้ของธนันชัยกำลังจะคลอดลูก เขายังเด็กกว่าธามนิธิเสีย อีก! ธามนิธิ แกต้องรีบแล้วนะ”

คุณแม่วิสิทธิ์เวชกับหลานคนนี้ คือตั้งตาคอยวันแล้ววันเล่า
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ลูกชายของญาติและเพื่อน ๆ ต่างมีเด็กที่บ้านกันหมด ความคิดของเธอก็เริ่มมุ่งมั่นขึ้นมา ธามนิธิพยักหน้า “ได้ครับ”

หลังจากทานข้าวเสร็จแล้ว ปาณีกับธามนิธิขึ้นไปข้างบน

พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ ปาณีต้องขึ้นเครื่องบินเที่ยวแรก ธีระช่วย เธอนัดกับบริษัท ภาพยนตร์และโทรทัศน์

ธามนิธิช่วยเธอจัดกระเป๋าเดินทาง นำของที่เธอต้องใช้ใส่

เข้าไป

ตอนนี้ปาณีค้นพบทางออกของตัวเองแล้ว ไม่จำเป็นต้องเก็บ ของด้วยตัวเอง เพราะธามนิธิปรารถนาที่จะทำทุกอย่างเพื่อเธอ อย่างดี

เธอยืนอยู่ข้าง ๆ มีความรู้สึกหนึ่งที่ไม่สามารถช่วยได้ ไม่รู้จะ สรรหาค่าใด “ฉันว่าคุณแม่เหมือนจะต้องการเด็ก หรือพวกเรา ควรต้องมีสักคนไหมคะ”

ธามนิธิที่กำลังช่วยเธอเก็บเสื้อผ้า หลังจากที่ได้ยินประโยคนี้ก็ นิ่งไปครู่หนึ่ง มองไปที่ปาณีอย่างไม่อยากเชื่อ “คุณพูดจริงเหรอ”

ดวงตาของเขามีแสงแห่งความหวัง ทำให้ปาณีได้รู้ว่าเขาก็ ต้องการเด็กเช่นกัน

ปาณีไม่ต้องการเด็ก แต่ว่าคุณแม่วิสิทธิ์เวชตั้งตาคอย นั่น ทำให้เธอหวั่นไหวเล็กน้อย
เธอเอ่ยปาก “ทุกครั้งที่เห็นความคาดหวังของคุณแม่ ฉันก็ได้ แต่คิดว่าเราสองคนกําลังหลอกลวงเธอ นั่นมันมากเกินไป”

ตั้งแต่ครั้งนั้น หลังจากที่รู้ว่าเธอกินยา ธามนิธิก็คุมกำเนิดได้ดี เสมอมา

ธามนิธิช่วยเธอเก็บของต่อไป “คุณก็ใจอ่อนเกินไป

“นั่นเป็นเพราะว่าคุณแม่ดีต่อฉันมากจริง ๆ!” หากเป็นคนอื่น ปาณีจะไม่ใจอ่อน เธอมองไปที่ธามนิธิ “พวกเราต้องมีลูก เธอจะ ได้มีความสุข”

ปาณีอยู่เคียงข้างธามนิธิ หลังจากที่ผ่านอะไรมามาก พบว่าตัว เองไม่อยากแยกห่างจากเขา