ตอนที่ 669

จันวิภาเห็นเธอลังเลจึงพูดขึ้น “ทำไมไม่พูดออกมาตรง ๆ ล่ะจ๊ะ มันเป็นเพราะฉันอยู่ที่นี่ด้วยจึงไม่อยากพูดเหรอ คุณคิดว่าฉันเป็น คนนอกหรือเปล่าจ๊ะ

“ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้นค่ะ” ปาณีสีหน้าท่าทางหดหู่ใจเล็ก น้อย “วันนี้นลิน มีสุวรรณ์ไปหาแม่ของฉันที่โรงพยาบาลค่ะ ให้ เงินแม่ฉัน และให้แม่บังคับให้ฉันไปจากคุณอาค่ะ”

” เมื่อวันวิภาได้ยินก็ดวงตาเบิกกว้าง “มีแบบนี้ด้วยเห รอ”

ปาณีนำการ์ดที่ได้มาจากแม่ออกมายื่นให้ “นี่คือที่บ้านลิน ให้

มาสองแสน ฉันได้มันมาจากแม่ของฉัน คุณอาช่วยฉันคืนให้เธอ

ด้วยนะคะ!”

เธอตั้งใจจะไปหานลิน มีสุวรรณ์ และเขวี้ยงการ์ดใส่หน้าเธอ

แต่เมื่อคิดดูอีกที นี่เป็นเรื่องของธามนิธิ มันดีกว่าที่จะปล่อย ให้เขาจัดการเอง

เธอไม่เหมือนกับนลิน มีสุวรรณ์ที่มีบ้านมีสุวรรณ์เป็นฉากหลัง เกรงว่าหากตนเองทำอะไรที่ไม่ดีลงไป อาจเพิ่มปัญหาให้ธามนิธิ ได้

ประเด็นคือเรื่องนี้นั้นเธอไม่ได้ต้องการอย่างยิ่งที่เมื่อเวลาอยู่ ต่อหน้าคนในบ้านวิสิทธิ์เวชแล้วต้องปกปิดเรื่องของนลิน มีสุวรรณเป็นความลับ

ไม่ใช่ว่านลิน มีสุวรรณ์ชอบใช้กลอุบายหรอกเหรอ

ยิ่งเธอใช้กลอุบายมากเท่าไร เธอก็จะคืนกลับไปมากเท่านั้น จะเปิดเผยต่อบ้านวิสิทธิ์เวชทั้งหมด แล้วดูซิว่าสุดท้ายแล้ว ใครที่ จะสูญเสียมากกว่ากัน

ธามนิธิมองการ์ดที่ปาณียื่นให้ สายตาบังเกิดความซับซ้อนขึ้น มา

จนวิภาโมโหมาก “ฉันเกรงว่าเธอคงอยากไปสวรรค์! คงคิด ว่าพวกเราเป็นพวกง่ายที่จะรังแก

ปาณีก้มศีรษะแล้วพูดว่า “แน่นอนว่าเธอคะไม่รู้สึกว่าถูก รังแกหรอกค่ะ แค่ตอนนี้ฉันหย่ากับคุณอาไปแล้ว เธอจึงมีความ รู้สึกว่าฉันง่ายที่จะรังแก เธอไม่เพียงให้แม่ฉันสองแสน ยังบอก ด้วยว่าจะให้บ้านแก่เธอ พวกคุณก็รู้นิสัยของแม่ฉัน ฉันไม่คิดเลย ว่าน้านลินจะไปหาครอบครัวของฉัน”

เมื่อธามนิธิเห็นท่าที่หดหูของปาณี ดวงตาพลันกลายเป็นสีเข้ม “พรุ่งนี้ผมจะไปหาเธอ”

จันวิภาหันมองธามนิธิ และมาปลอบใจปาณี “วางใจเถอะจ้ะ คุณอาของคุณจะต้องจัดการกับเรื่องนี้อย่างดีที่สุดแน่ นลิน มีสุ วรรณ์นี่ก็ช่างไร้ยางอาย เธอวิ่งโร่มาทำเรื่องเหล่านี้อีกครั้งได้ยัง ไง”
เที่ยงวันต่อมา ธามนิธินั่งอยู่บนโซฟาของบ้านมีสุวรรณ์ นลิน มีสุวรรณ์ลงมาจากข้างบน เมื่อเห็นเขาก็หน้าทิ้ง

แต่ยังคงรวบรวมความกล้าที่จะเดินเข้ามา “คุณวิสิทธิ์เวช ต้องการพบฉันเหรอคะ”

ทัศนคติโดยรวมของเธอเย็นเยียบ

ตอนนี้รู้แล้วว่าธามนิธิมีเพียงปาณีอยู่ในใจ เธอหมดหวังแล้ว ธามนิธิโยนการ์ดลงตรงหน้าเธอ “นี่มันอะไร คุณมีสุวรรณ์ อธิบายมาหน่อยสิครับ”

นลิน มีสุวรรณ์มองไปที่ตรงหน้าตน มันคือการ์ดที่ตอนนี้ตกลง ไปบนพรหม และพบว่ามันเป็นการ์ดที่เธอให้ฝนสิริ พลันตัวแข็ง ชื่อ ไม่ได้คาดคิดว่ามันจะตกไปอยู่ในมือของธามนิธิรวดเร็วเช่น นี้

เธอหัวเราะเสียงดัง “ปาณีของครอบครัวพวกคุณนี่ช่างฟ้อง เสียจริงนะ มีอะไรก็บอกคุณไปซะทุกอย่าง”

ตอนนี้รู้สึกแล้วว่าปาน่าราคาญมากขึ้นเรื่อยๆจริงๆ อะไรก็ไม่กล้าเผชิญหน้ากับเธอ แต่กลับหลบซ่อนอยู่หลังธา มนิธิและแอบฟ้อง

ธามนิธิจ้องมองนลิน มีสุวรรณ์ “เพราะเป็นเรื่องของภรรยา ของผม ผมจึงมาจัดการ มีปัญหาอะไรเหรอ”

นลิน มีสุวรรณ์นั่งลง ยกมุมปาก “ไม่ได้มีปัญหาอะไร ฉันแค่ไม่คิดว่าคุณวิสิทธิ์เวชชอบผู้หญิงที่ต้องให้คุณปกป้องแบบนี้ บางที ผู้ชายก็เป็นแบบนี้สินะคะ ชอบผู้หญิงที่อ่อนแอนุ่มนิ่มแบบนี้น่ะ”

ธามนิธิจ้องมองเธอที่เยาะเย้ยปาณี “ผมคิดว่าคุณคงลืมบท เรียนที่คุณเคยได้รับก่อนหน้านี้ไปแล้ว”

แม้แต่กล้าที่จะเยาะเย้ยปาณีของเขา

นลิน มีสุวรรณ์นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วหัวเราะออกไป “ไหนเลยฉันจะ กล้า คุณวิสิทธิ์เวชพลิกฝ่ามือบังคับเมฆหมุนฝ่ามือบังคับฝน ครอบครัวของเราจะไปมีแรงหลบเลี่ยงได้ยังไงกัน