ตอนที่ 668

โรงพยาบาลที่อยู่ภายใต้แรงกดดันของปาณีรีบช่วยเปลี่ยนห้อง ผู้ป่วย

ปาณียังได้รับสองแสนจากฝนสิริที่นลิน มีสุวรรณ์ให้มา เธอ มองการ์ดในมือ ไม่คิดว่านลิน มีสุวรรณ์จะไม่เสียดาย

ฝนสิริมองปาณีถือการ์ดที่ตัวเองยังไม่ได้ใช้เดินออกไป เกิด ความไม่เต็มใจ “นั่นคือสิ่งที่เธอให้ฉันนะ”

“ฉันบอกแล้วไง ว่าคุณไม่ใช่ขอทาน” ปาณีจ้องมองฝนสิริ “คุณก็อย่าทะเยอทะยานไปหน่อยเลย หลังจากนี้ลูกสาวลูกชาย ของคุณจะหาเงินได้มากกว่า เอาสองแสนไป คุณคิดว่าคุณจะ ได้มีชีวิตที่ดีไปตลอดเหรอ”

เมื่อพูดจบปาณีก็รู้สึกอับจนหนทางเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าทุกคนที่ ยากจนจะแย่ แต่ในชีวิตนี้ของแม่ ไม่เคยเห็นเงินมากมายขนาด

เธอ เสียงแผ่วเบา รับรู้ความรู้สึกของฝนสิริ พูดด้วยเหตุผล ว่า “นลิน มีสุวรรณ์ก็คือมือที่สาม เธอพยายามอย่างหนักที่จะ แยกฉันจากธามนิธิ ทำกับฉันไม่ได้ จึงมาหาคุณ คุณรับสองแสน ไป ก็จะจมน้ำลายคนอื่นตาย แต่หากคุณไม่รับมัน คุณก็จะมีลูกเข ยอย่างธามนิธิ อะไรที่สำคัญกว่ากัน คุณบอกความแตกต่างไม่ได้ เลยเหรอ”
นึกถึงคนเป็นแม่ที่มีอายุหลายสิบปีแล้ว ตนอยากให้เหตุผล กับเธอ ไม่อย่างนั้นปาณีก็คงจะยังปวดหัวไม่หาย

ฝนสิริจ้องมองปาณี น้ำเสียงอ่อนแรง “ฉันไม่เห็นประโยชน์ อะไรที่ได้จากลูกเขยคนนี้เลย”

“ใครใช้ให้คุณทำสิ่งที่น่าละอายล่ะ”

ปาณีจนปัญญา

ออกจากโรงพยาบาล ปาณีขึ้นรถแท็กซี่ คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อครู่ก็เกิดความหงุดหงิด หากเกิดเหตุการณ์อื่นอีก เธอก็จะไม่ สนใจฝนสิริอีกต่อไป

แต่ตอนนี้ หากปาณีทำเช่นนั้นจริง มันจะทำให้ฝนสิริเอียงไป ทางนลิน มีสุวรรณ์มากขึ้น เมื่อถึงเวลานั้นก็ไม่รู้ว่านลิน มีสุวรรณ์ จะใช้แม่ของเธอเพื่อทำอะไร

ดังนั้น เธอต้องทำให้แม่เข้าใจ ทั้งตนและเธอเป็นครอบครัว แต่นลิน มีสุวรรณ์เป็นเพียงคนเลวที่มีแรงจูงใจแอบแฝง

เมื่อกลับมาบ้าน ปาณีพบว่าในวิภามา กำลังนั่งอยู่บนโซฟา

“พี่คะ” ปาณีเดินเข้าไป

จันวิภามองเธอ “ปาณี”

“คุณมาที่นี่วันนี้มีอะไรหรือเปล่าคะ” ปาณีถามอย่างงุนงง

“พี่เขยของคุณไปปักกิ่ง เด็ก ๆ ก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกแล้ว ดังนั้นจึงมาเล่นที่นี่น่ะจ้ะ” ตอนนี้เธออยู่บ้านคนเดียวแล้ว คงจะเบื่อมาก

เมื่อพูดถึงเวทัส ปาณีกะพริบตาด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ คิดถึงก่อนหน้าที่เวทีสจะไป มันก็รู้สึกแปลก ๆ

จันวิภามองเธออย่างอ่อนโยน “ได้ยินว่าแม่ของคุณป่วย ดีขึ้น หรือยังจ๊ะ”

“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ” ปาณีพูด “ไส้ติ่งอักเสบน่ะค่ะ การผ่าตัด ผ่านไปด้วยดี ขอบคุณพี่ที่เป็นห่วงค่ะ

จันวิภาพูด “งั้นก็ดีแล้วจ้ะ เดิมทีฉันตั้งใจจะไปเยี่ยมเธอ แต่ เธอค่อนข้างดุร้าย ฉันกลัวเธอนิดหน่อย”

ตอนนี้บ้านวิสิทธิ์เวชไม่กล้าพูดคุยกับฝนสิริ เพราะฝนสิริเป็น คนไม่มีเหตุผล ถ้าพูดคุยกับเธอก็รังแต่จะทำให้ตัวเอง โกรธ

ปาณียกมุมปาก ต้องมีแม่แบบนี้ เธอเองก็ไม่มีทางเลือกเช่น

กัน

ขณะนั้นธามนิธิก็ลงมาจากชั้นบนพอดี

“คุณอา”

ธามนิธิจ้องมองปาณีที่เพิ่งกลับมา “ไม่ใช่ว่าไปฉลองวันเกิด

ให้เพื่อนเหรอ”

คิดว่าปาณีไปร้องคาราโอเกะ นี่เพิ่งผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง ไม่น่า กลับมาตอนนี้

ตอนนี้เพิ่งสองทุ่ม กลับกลายเป็นว่าเธอกลับมาแล้ว
ปาณีพูด “มันควรจะเป็นอย่างนั้น แต่จากนั้นไม่นานมีบาง อย่างเกิดขึ้น จึงไปโรงพยาบาลค่ะ”

“เกิดปัญหากับแม่ของคุณเหรอ” สองวันที่ผ่านธามนิธิไปโรง พยาบาลกับปาณี รู้ว่าฝนสิริไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก

ปาณีก้มศีรษะ เมื่อนึกถึงนลิน มีสุวรรณ์ ดวงตาก็กลายเป็นสี เข้ม แต่ไม่ได้รีบร้อนพูดออกไป