ตอนที่ 637

เขารู้ว่าเธอต้องคิดมากเกินไปแน่

หลังจากอธิบายกับเธอถึงเหตุผลเขาก็กอดเธอนอนหลับ ก่อน จะกัดลงไปที่ใบหูของเธออย่างหมั่นเขี้ยว “รอให้ฉันกลับไปแล้ว จะเก็บกวาดเธอให้เรียบอีกรอบ

ตอนเช้า ปาณีลงมาจากชั้นบนและมองเห็นเณศรากำลังนั่งอยู่ ในห้องรับแขก ฐิติพรกับผาณิตาแม่ของเณศรานั้นกำลังรดน้ำ ดอกไม้อยู่ในสวน ผู้สูงวัยทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่

เณศรามองเห็นปาณีจึงเอ่ยขึ้นอย่างมีจุดประสงค์ “นี่ไม่ใช่พี่ สะใภ้ของฉันหรอกหรือ? มองดูเธอแล้ว เห็นทีเมื่อคืนคงจะนอน ค้างทีนิว”

“ทําไมหรอ?”ปาณีเอ่ยถาม

ทำไมเธอถึงไม่สามารถอยู่ค้างคืนที่นี่ได้

เณศรายิ้มมุมปากขึ้น “ไม่มีอะไร ฉันก็แค่สงสัย เธอหย่ากับพี่ ชายฉันไปแล้วเรียบร้อย แต่กลับยังวิ่งมาที่บ้านวิสิทธิ์เวช ไม่รู้สึก กระดากใจบ้างหรือไง? ในเมื่อหย่ากันแล้วก็เป็นคนละครอบครัว แล้ว เธอไม่ควรคิดที่จะใช้วิธีนี้กลับมาอยู่ข้างกายสามนิธิอีก! แต่ ยังไงซะสารรูปเธอแบบนี้ ต่อให้ทุ่มเทความคิดไปมากกว่านี้ เขา ก็ไม่มองเธอหรอก!”
นลินนั้นยังคงอยู่ที่ปักกิ่งและไม่ได้กลับมา เธอถูกยามนิธิ กระตุ้นเตือนไปไม่เบา แต่ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเณศราแต่อย่างใด

ดังนั้น ตอนนี้เณศราจึงไม่รู้ว่าปาณีกับธามนิธินั้นอยู่ด้วยกัน และยิ่งไม่รู้ว่า ถามนิธิพาปาณีไปปักกิ่งและพบกับจอมพลนเทพ เรียบร้อยแล้ว

ทันทีที่เณศราพูดจาไร้สาระจบ ธามนิธิก็ลงมาจากชั้นบนพอดี

เธอเพิ่งจะพูดจบก็เห็นธามนิธิเดินลงมาจากชั้นบน ยามนิธิ กวาดตาดูเณศราด้วยสายตาที่แฝงความหมาย สายตานั้นมองดู จนเณศรารู้สึกวิตกกังวลขึ้นมา

“พี่ธามนิธิ”

เณศราเอ่ยทักทายอย่างมีมารยาท

ธามนิธิตอบรับ “อืม”

เห็นเขาดูนิ่งเงียบแบบนี้ คล้ายว่าเขาคงจะไม่ได้ยินคำพูดที่ ตนเองเอ่ยกับปาเหล่านี้

แบบนี้ก็ดี!

ขอแค่ธามนิธิไม่ได้ยิน เณศราก็รู้สึกวางใจขึ้นมา

ถ้าหากปา กล้าไปฟ้อง เธอก็จะยืนกรานว่าปาณีใส่ร้ายเธอ แค่นี้ก็ได้แล้ว

ที่ ยังไงซะตอนนี้ธามนิธิก็ไม่ได้ชื่นชอบปาณี ไม่ว่าตนเองพูด อะไร เขาก็ไม่สงสัยแน่
ตอนที่เรากำลังคิดไปไกล ยามนิธิก็มองดูปาณีและเอ่ย “ไปทานข้าวเถอะ

ปาณีพยักหน้าและเดินไปยังห้องอาหาร

สำหรับคำพูดเหล่านั้นของเกศรา เธอนซาเสียแล้ว

เมื่อก่อนเธอเคยคิด ถ้าหากตนเองหย่ากับธามนิธิ ไม่แน่ว่า อาจจะหยุดพวกคำพูดนินทาเหล่านั้นลงได้ แต่ตอนนี้ถึงได้ค้นพบ ว่า ที่แท้ตนเองนั้นช่างเล็กเกินไป

บนโลกใบนี้มีเรื่องซุบซิบนินทาตั้งมากมาย ไม่ว่าคุณจะดีหรือ เลวก็มักจะต้องมีคนที่ทำร้ายคุณลับหลังเข้าสักคน

เหมือนกับว่าถ้าไม่หาเรื่องคุณสักสองสามประโยค เธอก็จะอยู่ ไม่เป็นสุข

ปาณีกับธามนิธิเพิ่งจะมาถึงห้องอาหาร ในขณะที่ฐิติพรกับ ผาณิดานั้นเข้ามาก่อนแล้ว พอเห็นปาณี ผาณิดาก็เอ่ยทักทายอย่างยิ้มแย้ม “ปาณี”

ผาณิดานั้นเหมือนกับฐิติพรที่ค่อนข้างชื่นชอบปาณี มองดู ปา ได้อย่างสบายตาเป็นอย่างยิ่ง

ถึงแม้อายุของปาณียังน้อยแต่กลับขยันขันแข็งอย่างยิ่ง อีกทั้ง ยังรู้ความและมีอารมณ์แจ่มใส

คล้ายกับว่าด้วยอายุขนาดพวกเธอ ล้วนชื่นชอบเด็กผู้หญิงที่รู้ เรื่องรู้ราวกันทั้งนั้น กลับเป็นลูกสาวของตนที่เอาแต่ทำเรื่องไร้สาระ ผาณิดาจึงรู้สึกปวดหัวเป็นอย่างยิ่ง

“คุณป้า” ปาณีเอ่ยทักทาย

เมื่อก่อนเธอ

มักเรียกแบบนี้จนชินไปแล้ว ปาณีจึงไม่เปลี่ยนคำเรียก ผาณิตาเอ่ยตอบรับ ทุกครั้งที่เธอมองดูปาณี เธอก็รู้สึกอารมณ์ ดีขึ้นมา

เณศราเดินเข้ามาก็รู้สึกทนไม่ได้ที่เห็นปาณีถูกปฏิบัติอย่างดี อาศัยอะไรกัน? ตนเองมีตรงไหนที่แย่กว่าปาณีมิทราบ?

ฐิติพรกำลังพูดคุยอยู่กับผาณิดา เณศราจึงทำแต่นั่งลงด้าน ข้างอย่างนิ่งเงียบและมองประเมิณปาณี

ตอนที่แม่ของตนเองนั้นอยู่ด้วย เณศรากลับค่อนข้างทำตัวอยู่

ในกรอบในเกณฑ์ไม่น้อย

ปาณีไม่ได้รบกวนพวกเธอและเดินเข้าห้องครัวไป ก่อนจะคุณ น้าที่ต้มบะหมีอยู่ตักเส้นขึ้นมา ก่อนจะส่งไปยังตรงหน้าธามนิธิ และไปตักใส่จานของตนเพิ่มอีกหนึ่งจาน