ตอนที่ 623

นั่นเป็นเพราะเรื่องที่เธอแอบกินยาลับหลังเขา

ยังมีเรื่องที่เธอออกไปกับเมชนแล้วกลับมาดึกๆตื่นๆ แต่ว่า การกระท่าของปากลับทําให้เขาในตอนนี้ แม้กระทั่ง จะโมโหหัวร้อนก็ยังทําไม่ออก

เธอใช้เวลาไปทั้งวันในการทำของขวัญ เพื่อที่จะเกลี้ยกล่อม เขาไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นที่ไหนทั้งสิ้น ถ้าหากเขายังโมโหเธอ ต่อไป ยังจะเรียกว่าคนได้อย่างไรกัน?

ปาณีเห็นเขาไม่พูดจา จึงจ้องไปที่ธามพิธีด้วยความระมัดระวัง ได้ไหมคะ? ได้ไหม?”

ทุกครั้งที่เขาโกรธขึ้นมา เธออยากที่จะไม่สนใจเขายิ่งนัก

ความจริงแล้วเรื่องในครั้งนี้ ปาณีรู้สึกว่าตนเองไม่ได้ทำอะไร ผิด ใหญ่โตเลยจริงๆ ธามนิธิโกรธเธอขนาดนี้ เธอรู้สึกแปลกใจ

อยู่บ้าง

แต่สำหรับเธอแล้ว ยังไมซะธามนิธิก็คือคนที่ดีกับเธอที่สุดใน โลกใบนี้

เธอไม่อยากเห็นเขาเสียใจและก็ไม่อยากทําสงครามเย็นกับ เขา อีกทั้งเธอยังไม่อยากสูญเสียความรู้สึกของทั้งสองคนไปด้วย การทําลายข้าวของ
ดังนั้น ถ้าหากเป็นสิ่งที่เธอนั้นสามารถทำได้ เธอก็จะทำเพื่อไป รักษามันให้ดี ถึงแม้ทุกคนต่างพูดว่า ยามทะเลาะกัน เรื่องก้มหัวไม่ควรเป็นผู้

หญิงที่กระทำ แต่ในบางครั้งเธอก็รู้สึกว่า ถ้าหากก้มหัวแล้ว

สามารถทำให้พวกเขากลับมาอยู่ในความสงบได้ ก็ไม่มีอะไรที่

ไม่สมควรกระทํา

ธามนิธิถูกปาณีต้องมอง เขาขยับสายตาอย่างไม่เป็น ธรรมชาติ ก่อนจะหยิบถ้วยไปด้านหนึ่งแล้ววางลง

ปาณีไม่รู้ว่าท่าแบบนี้ของเขาคือยังโกรธอยู่ หรือว่าไม่โกรธ แล้วกันแน่

เธอเอ่ยปาก “เก็บแก้วของฉันไปแล้ว ฉันถือว่าคุณไม่โกรธฉัน

แล้วนะคะ?”

ธามนิธิ ในตอนนี้ไม่โกรธอีกต่อไป และไม่โมโหใส่เธอ แต่ เรื่องยาคลุมนั้นสําหรับเขาแล้วไม่ใช่เรื่องเล็กๆ

ในใจของเขาสลัดมันทิ้งไปไม่ได้

แต่ก็ไม่ได้เอ่ยตอบกลับขึ้นมา

ปาณีไม่สนใจเขา เธอนั่งลงตรงหน้าคอมพิวเตอร์และเริ่ม ทำงาน ในขณะที่ธามนิธินั้นไปอาบน้ำ

กลางคืนตอนเธอทำงานเสร็จและอาบน้ำออกมา มองเห็นเขา กำลังนอนอยู่บนเตียง ไม่ได้ดูโทรศัพท์หรืออ่านหนังสือแต่อย่าง ใด ท่าแค่จ้องมองดูเพดานห้อง ไม่รู้ว่ากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่
ปาขึ้นไปบนเตียง ก่อนจะตรงเข้าไปกอดเขาอย่างไม่เกรงใจ

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร เขายกโทษให้เธอแล้ว?

เขามองดูเธอ เธอกำลังทำอะไร?”

“นอน”ปา เชย “อยากกอดคุณแล้วนอน

อีกทั้งยังรู้สึกว่ากอดเขานอนไม่ใช่เรื่องที่ผิดอะไร ธามนิธิรู้สึกซึมเซา อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นมาหนึ่งประโยค ฉัน พูดง่ายกโทษให้เธอแล้วหรือ?”

“คุณรับแก้วนไปเก็บแล้วนี่คะ”ปาณีพูด “ถ้าหากคุณไม่อยาก ยกโทษให้ งั้นก็เอาแก้วคืนมาให้ฉัน ฉันจะเอาไปให้ไวยาตย์”

……………นิธิไม่ได้เอ่ยเสียงและรู้สึกปวดหัว ทำไมที่ไหนๆ ก็มี ไวยาตย์ไปซะทุกที?

เธอยังสามารถคิดไปถึงไวยาตย์ได้อยู่ทุกที่ทุกเวลาอยู่อีก เห็นเขาไม่เอ่ยพูด ปาณีจึงเงยหน้าขึ้น และมองดูเขาด้วย ดวงตาที่สุกใส “คุณอา หรือว่า…คุณอยากจะมีลูกใช่ไหมคะ?”

บอกว่าเธอนั้นโง่ แต่บางครั้งเธอก็ฉลาดอยู่ไม่น้อย ประโยค นี้พูดเข้าไปถึงในจิตใจของธามนิธิ

เขามองดูเธอ “ถ้าใช่แล้วอย่างไร?”

ปาณีเอ่ย “คุณอยากมีลูก คุณก็บอกฉันตรงๆ สิคะ! ถ้าคุณไม่เอ่ย ฉันก็ยังคิดไปว่าคุณก็แต่รู้สึกว่ายุ่งยาก ฉันก็เลยเลือกทาน ยาไงคะ คําพูดของปาณี ทําเอายามนิยนิ่งงันไป ถ้างั้น แบบนี้

หมายความว่า ขอแค่เขาเอ่ย เธอก็ยินยอมมีลูกงั้นหรือ?

ธามนิธิเอ่ยถาม “บอกกับเธอแล้วเธอจะตกลงหรือ?”

“ไม่ค่ะ”

………..นิธิฟังปาพูดจบก็ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ขึ้น

มาติ

“พอเถอะ เขาถอนหายใจขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “ทีหลังไม่ต้อง กินยาอีกแล้ว ไม่ดีต่อร่างกายอย่างมาก ทีหลังฉันจะระวัง

กินยานั้นมีผลทำร้ายสุขภาพเป็นอย่างมาก ถ้าหากต้องทาน

ยาแบบนี้เท่านั้น เขายอมไม่แตะต้องเธอยังจะดีเสียกว่า