ตอนที่ 606

ดังนั้น ต่อให้ผลิ่นจะทำเรื่องไม่ดีต่อยามนิธิ ความรู้สึกที่อาของ เขา มีตอนลินก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลย เมธขนนก็ขี้เกียจที่พูดเรื่องแย่ๆของนลิน จึงได้แต่อธิบายไปว่า

: “เมื่อคืนนี้ผมมีแขก ”

” แขกที่ไหนกัน ถึงได้สำคัญขนาดนั้น ? ” คุณนายเยอขอ เลิกคิ้วด้วยความไม่พอใจ ” นี่แกกะไม่ไว้หน้าอาของแกเลยใช่ มัย ? ”

เมธ น ออกมาเบาๆ ก่อนจะพูดว่า : ” ผมก็ไม่ทราบเลย ว่าคุณหนูนลินจะเอาเรื่องนี้มาฟ้องคุณอาได้ ก็เลยทำให้เป็นเรื่อง เข้าใจผิดกัน คุณอาก็อย่าโกรธไปเลยครับ ”

น้ำเสียงของเขาฟังดูสบายๆ แต่อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดเลย ว่าคําพูดของเขามันแฝงไปด้วยการเสียดสี ชัดเจนเลยว่าเสียดสี เรื่องที่เธอวิ่งแจ้นมาฟ้องอาของเขา

นลินยืนอึ้งไปครู่หนึ่ง เมธชนั้นเหมือนพกอาวุธแหลมคมมา ด้วย แต่ละค่นั้นแฝงไปด้วยการเสียดสีที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของ เขา จนทำให้นลินรู้สึกเริ่มจะหน้าแหกจนหมอจะไม่รับเย็บอยู่แล้ว

นลินทําเป็นพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน : “ฉันไม่ได้ฟ้องนะ ก็แค่ เมื่อคืนนี้ ฉันไม่รู้จะกลับยังไงจริงๆ ถึงขอให้แม่บุญธรรมออกไป บน ”
“นี่มันน่าตลกมากเลยนะ 1 เมธชนพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน – “คุณหนูนลินเป็นเด็กหรือยังไงกัน แต่เรียกรถกลับเองก็ทำไม่ เป็น? ”

จงใจให้คนออกไปรับ ยังจะมีหน้ามาพูดว่าไม่ได้ฟ้องอีกเห รอ ?

” เรียกแท็กซี่ ? “คุณนายเยอซอพูดเข้าข้างอีกฝ่าย : ” นลิน เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ดึกดื่นขนาดนั้นให้เรียกรถกลับเองมันไม่ อันตรายแย่เลยหรือไง ? เมื่อไม่กี่วันมานี้เพิ่งจะเห็นข่าวตามหน้า อินเตอร์เนตอยู่หยกๆ แกไม่คิดอะไรบ้างเลยรึไง ? ”

ยังไงซะ เมธซนันก็คงจะหนีไม่รอดเสียแล้ว ความผิดของเขา มาเต็มขนาดนี้ ปล่อยนลินทิ้งเอาไว้โดยไม่สนใจใยดีเธอ ผู้หญิง หน้าตาสะสวยแบบเธอ ถ้าดึกดื่นเรียกรถกลับเอง แล้วไปเจอ พวกคนเลวเข้าจะทําอย่างไร ?

เมธซนั้นเป็นคนที่ไม่ชอบโต้เถียงกับใคร โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในบ้านหลังนี้ด้วยแล้ว ถ้าอยากจะทะเลาะกับอาของเขา ก็ไม่มี ทางจะชนะเธอได้อย่างแน่นอน

แม้แต่แม่ของเขาเองเวลามาที่นี่ ยังต้องยอมแพ้ให้แก่อาของ เขา

เมธัชนนทำท่ายิ้มปะเหลาะให้อาของเขา ” ผมไม่ดีเองครับ ผมผิดไปแล้วคร้าบ อย่าโกรธผมเลยนะครับคุณอาคนสวย ”

คุณนายเยอซอเห็นว่าเขาสำนึกผิดแล้วเลยเริ่มอารมณ์ดีขึ้น ครั้งนี้ก็ให้แล้วไปนะ ถ้ามีครั้งหน้าล่ะก็ คอยดูว่าฉันจะจัดการแกยังไงเหอะ ”

“ผมยังมีธุระต้องไปทำ ตอนนี้ผมไปได้รึยังครับ ? ” เมษชนั้น ถามอาของเขา

คุณนายเยอขอรู้สึกว่าเขากำลังเริ่มหงุดหงิดละเลยบอกเขาว่า : ” ไปเหอะๆ ! ”

เมธซนั้นไม่ได้กลับมาที่บ้านหลังนี้บ่อยๆ ถึงจะกลับมาก็อยู่ที่นี่ ได้ไม่นาน โดยปกติแล้วคุณนายเยอบอก็ไม่ค่อยมีเวลาคุยกับเขา สักเท่าไหร่อยู่แล้ว

เมื่อเห็นเมธซนันเดินออกมาข้างนอก นลินก็เดินตามเขาออก ไปตามทางเดิน ขณะที่เมธชนั้นกำลังสาวเท้าเดินไปข้างหน้า นลินก็เรียกเขาไว้” ชนัน ”

เมื่อเขาได้เสียงเรียกจึงหยุดเดิน นลินเดินเข้ามาและพยายาม

ที่จะจับมือเขา ” คุณโกรธฉันเหรอ ? ”

เมื่อเธอพยายามแตะไปที่มือเขา เมธซนั้นก็รีบปัดมือเธอออกอ

ย่างแรงจนเธอถอยเซไปด้านหลังหลายก้าวถอยไปจนชิดผนัง ยังไม่ทันรอให้เธอได้ปริปาก เมธชนันก็เดินหนีไปเรียบร้อย แล้ว

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เมื่อไหร่ที่นลินรู้สึกน้อยใจเมธชนัน เพียงแค่ เธอบอกกับแม่บุญธรรม แม่บุญธรรมก็จะไปพูดกับเมธชนัน พูด กับเขาแค่คำสองคำเขาก็จะเปลี่ยนท่าทีอย่างรวดเร็ว เรียกได้ว่า ดีกับเธอมากขึ้นเป็นร้อยเท่าเลยก็ว่าได้
แต่ตอนนี้เธอไม่คิดไม่ฝันเลยว่า แต่เพราะแม่บุญธรรมพูดกับ เขาแค่สองสามประโยค กลับทำให้เขายิ่งโมโหมากขึ้นไปอีก

นลินเดินลงมาชั้นล่างด้วยอารมณ์หงุดหงิด เมยชนันมาที่นี่ ถ้า อย่างนั้นก็แสดงว่า ธามนิธิก็น่าจะมาด้วย

เธอเดินไปที่อาคารหลักของบ้าน แล้วก็ได้เห็นธามนิธิกับปาณี

จริงๆตามที่คาดไว้

ณ เวลานี้ จอมพลนรเทพยังคงมีแขกอยู่ พ่อบ้านได้แจ้ง รายงานให้ท่านทราบแล้ว และให้พวกเขารออยู่ก่อน

ปาณียืนเคียงคู่อยู่กับธามนิธิ เขาหยิบลิ้นจี่สดๆ ในถาดผลไม้ มาปอกเปลือกก่อนส่งให้กับปาณี เธอค่อยๆกินอย่างเงียบๆ ภาย ใต้การดูแลเป็นอย่างดีจากคุณอา

เพราะว่าปาณีกำลังรู้สึกตื่นเต้น มีเพียงการกินเท่านั้นที่จะช่วย ให้เธอจิตใจสงบลงได้บ้าง

นลิน มีสุวรรณ์ในชุดกระโปรงยาว เดินเข้ามาอย่างสง่างาม

ลำพังตัวเธอเอง ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้เข้ามาเหยียบที่บ้านวิสิทธิ์เวช หรอก ทว่าวันนี้ เป็นเพราะเธออาศัยบารมีของแม่บุญธรรม ถึงได้ มีโอกาสเข้ามาที่นี่