ตอนที่ 589

อาการของเวกัส ทำให้ใครที่ได้เห็นต่างก็พากันเป็นห่วง

* ไม่มีอะไรหรอก เรากลับบ้านกันเถอะ ! “ธามนิยบอกกับ

ปาณี

เขาหยิบกระเป๋าถือของปามาช่วยถือไว้ แล้วจึงเดินออกไป

เรียกรถ

เมื่อกลับถึงบ้านสวนจตุจักร ปาณีเดินเข้าไปล้างเครื่องสำอาง ออกในห้องน้ำ ใช้ Make Up Remover ค่อยๆเช็ดเครื่องสํา อางค์ออก

เสียงธามนิธิกำลังโทรคุยกับใครสักคนดังลอดเข้ามาจาก นอก” เวทีสกลับถึงบ้านหรือยัง ?

“ยังไม่ถึงเลยค่ะ ” เสียงแม่บ้านตอบกลับมา

ธามนิธิขมวดคิ้วแน่น เขารู้สึกเป็นห่วงหลานชาย ” ถ้าเขาถึง บ้านแล้ว อย่าลืมโทรบอกผมหน่อยนะ”

“ได้ค่ะ ”

ปาณีมองดูสามนิธิผ่านทางประตูแวบหนึ่ง ถึงแม้เขาจะดู เหมือนเย็นชา แต่ก็ดูออกว่าเขาเป็นห่วงเวกัสจริงๆ

เธอบีบโฟมล้างหน้าลงบนฝ่ามือ ค่อยๆบรรจงล้างหน้าจน สะอาดหมดจดแล้วจึงออกมาห้องน้ำ ก่อนจะพูดกับเขาว่า ” เวทีสยังไม่ถึงบ้านอีกเหรอคะ ? ”

“ยังเลย ” เขาพูดต่อไปอีก “คงไม่มีอะไรหรอก เวทัลไม่ใช่ เด็กแล้ว เขาน่าจะรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร”

ที่เขาเป็นแบบนี้ ก็คงเป็นเพราะโดนตามใจจนเสียนิสัย

ปาณีหยิบมือถือขึ้นมาก ส่งข้อความ

ธามนิธิมองดูเธอ ” คุณทำอะไรน่ะ ? ”

“ฉันส่งข้อความไปให้พวกเขา ให้พวกเขาไปดูสักหน่อย ” ใน สถานการณ์แบบนี้ ถ้าให้เทียบระหว่างคนในบ้านกับเพื่อนฝูง เวทสน่าจะอยากอยู่กับเพื่อนๆมากกว่า

หลังจากส่งข้อความเสร็จ เธอจึงพูดกับธามนิธิว่า : “คุณไป อาบน้ำพักผ่อนเถอะค่ะ มีข่าวอะไรคืบหน้าฉันจะบอกให้คุณ ทราบ ฉันยังมีอะไรต้องทำอีกนิดหน่อยน่ะค่ะ”

ช่วงนี้งานเธอค่อนข้างยุ่ง มีงานที่ยังคั่งค้างอยู่ ธามนิธิลุกขึ้นถอดเสื้อนอกออก ” อย่างนั้นก็ได้ ”

ปาณีนั่งอยู่หน้าคอมได้สักพัก โมรีก็บอกกับเธอว่า ” เจอตัว เขาละนะ ไม่ต้องห่วง ”

ปาณีตอบกลับไป : “เธอให้ชยรพอยู่เป็นเพื่อนคุยกับเขา หน่อยละกัน ”

สำหรับเรื่องนี้แล้ว ปาณีรู้สึกว่าสิ่งที่เธอพอจะทำได้ ก็คงเป็น ประมาณนี้แหละ
โมรีดอบกลับมา : ” ได้เลย

ไม่นานนัก ถามนิธิก็อาบน้ำเสร็จแล้วก็ออกมาจากห้องน้ำ ปาณีจึงบอกเขาว่า : พวกนั้นเจอตัวเวทสแล้วนะคะ คุณก็ไม่ต้อ งกังวลแล้วนะ ”

เขานั่งลงบนเตียง มองดูหญิงสาวที่กำลังนั่งทำงานอยู่” แล้ว คุณจะนอนตอนไหนล่ะเนี่ย ?

” น่าจะสักตีหนึ่ง ”

ถ้างั้นผมรอคุณ ”

” ไม่ต้องหรอกค่ะ ” ปาณีเหลือบมองดูเวลาตรงมุมขวาของจอ คอม ” วันนี้คุณเองก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว คุณน่าจะรีบพักผ่อนนะ

วินาทีต่อมา ธามนิธิก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับโน๊ตบุ๊คของเขา และนั่งลงข้างๆเธอ ” ถ้าอย่างนั้น ผมก็จะทำงานของผมสักหน่อย เหมือนกัน ”

ปากรู้ว่าเขาตั้งใจอยากจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ เห็นท่าทางเขา แล้วเธอก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

ในที่สุดเธอก็ทำงานจนเสร็จ จังหวะนั้นหันไปเห็นธามนิธิกำลัง มองมาทีเธอพอดี

“ทำไมเหรอ ? หน้าฉันมีอะไรติดอยู่รึไง ? ” ปาณีถามแบ

บงงๆ
” ไม่มีหรอก ” เขาก็แค่นึกไปถึงคำพูดของเวกัส ขอให้เขา หลีกทางให้และยกปาณีให้กับเขา

ถ้าเป็นสิ่งของอย่างอื่น ไม่ว่าอะไรก็ตามขอแต่เขาเอ่ยปาก ยา มนิธิก็จะหามาให้

แต่กับปาณี เขาไม่มีวันยอม

สายตาอันเยือกเย็นของยามนิธิ ทำให้ปาณีเริ่มรู้สึกกระชับ กระส่าย

เธอเดาไม่ถูกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ และเริ่มรู้สึกอึดอัดเล็ก น้อย : “ฉันไปอาบน้ำก่อนนะคะ ”

เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อตอนที่เวทสกลับเข้าบ้าน ครอบครัวของเขา กำลังทานอาหารเช้ากันอยู่

ขณะที่จันวิภากำลังพูดคุยอยู่กับนพรุจ เวทัสก็เดินเข้ามา ” พ่อ แม่ ”

เมื่อได้ยินเสียงลูกชาย จันวิภามองไปที่เขา ก่อนจะหันไปบอก กะป้าแม่บ้าน ให้เตรียมอาหารให้ลูกชาย

จนวิภาถามด้วยความสงสัย : ” ทำไมถึงกลับเอาป่านนี้ ล่ะ ? ”

“กลับมาเอาของนิดหน่อยครับ ” เวทัสนั่งลงที่โต๊ะอาหาร นพรุจคิ้วหนาคมเข้ม สองพ่อลูกมีคิ้วที่หนาคมเข้มไม่ต่างกันเขาถามลูกชายด้วยน้ำเสียงและท่าทางเคร่งขรึม ” ช่วงนี้แกยุ่ง อะไรอยู่ ?

” ก็ยุ่งๆอ่ะพ่อ ” ในหัวของเขาตอนนี้มีแต่เรื่องของปาณี แม้ กระทั่งเรื่องการฝึกนาวิกโยธินของเขาก็ดร็อปลงอย่างมาก คน ใกล้ตัวเขาก็ไม่กล้าที่จะพูดกับเขา ชยรพเองก็แสดงความคิดเห็น กับเขาอยู่ไม่น้อย