ตอนที่ 539

ธามนิธิกุมมือเธอไว้ “นอนเถอะ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก เธอกลัว ฉันแบบนี้ ฉันกินคนหรือไง?

……..แม่เขาจะบอกว่าไม่กินคน แต่ ปาณีก็ยังรู้สึกแปลกๆ

อยู่ดี

เธอนอนลงอย่างกังวลใจและถูกเขากอดเอาไว้ไม่ได้พูดอะไร ขึ้นอีก

ตอนเช้า ยามที่ฐิติพรตื่นขึ้นมา มองเห็นแม่บ้านจึงเอ่ยถาม

“ธามนิธิหล่ะ?”

เมื่อคืนธามนิธิพูดคุยกับพวกเขาเสร็จก็ออกไป ไม่รู้ไปที่ไหน ถึงแม้คนในบ้านจะพูดรุนแรงอยู่บ้าน แต่ไม่ถึงกับไล่เขาออก ไปจริงๆ

แม่บ้านเอ๋ย “ไม่รู้ค่ะ เมื่อคืนไม่ได้กลับมาทั้งคืน

“ฐิติพรรู้สึกปวดหัวอย่างยิ่ง “ไม่รู้เขาทำอะไรลงไป เธอ ช่วยจับตาดูเขาให้ฉันด้วย อย่าปล่อยให้ไปอยู่กับนลินได้”

แม่บ้านพยักหน้า “ค่ะ”
ยามเข้า พอถามนิธิตื่นขึ้นก็เอาแต่ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง สายลม ยามเข้าพักเขามาผ่านหน้าต่างและกระทบลงเสื้อเชิ้ตบนร่างเขา สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ปาณีที่กำลังนอนอยู่บนเตียงมาโดย คลอด

เธอยังคงนอนหลับ แต่เขากลับตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง และต้อง มองเธอแบบนี้มาตลอดเป็นเวลายาวนาน ตอนนี้ทั้งร่างรู้สึกขา อยู่บ้างแต่ก็ยังไม่อยากละสายตาไปจากเธอ

เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น และยังเพียงแค่ครั้งเดียว เท่านั้น ธามนิธิรับสาย เขาเดินออกไปยังระเบียงและปิดประตูลง เพื่อลดเสียง สายที่ได้รับเป็นของไวยาตย์ ไวยาตย์เอ่ยถาม “คุณ ธามนิธิ ตอนนี้คุณพักอยู่ที่ไหน?”

“ที่บ้าน แสงแดดยามเข้าสาดลงบนร่างกายของธามนิธิ เสียงของเขาทุ่มอย่างยิ่ง

ไวยาตย์เอ่ย “ผมอยู่บ้านวิสิทธิ์เวชไม่เห็นเจอคุณ

“ฉันอยู่ที่สวนจตุจักร”

เมื่อคืนไวยาตย์เป็นคนส่งเขากลับมา ตอนนี้ได้ยินคำพูดของ เขาจึงไม่เข้าใจอย่างยิ่ง “คุณกลับไปอีกทำไมกันครับ?

ไม่ใช่ว่าย้ายของมาหมดแล้วหรือ? กลับไปอีกทำไมกัน?

เมื่อวานที่บริษัท เขาให้ไวยาตย์หาคนมาช่วยเขาย้ายของโดย เฉพาะ

ได้ยินว่าเขาไม่เพียงแค่หย่าแถมยังอยากย้ายของออก ไวยาตย์โมโหเป็นอย่างมาก

ธามนิธิเอ่ย “มีของที่ลืมไว้

หลังจากปาณีตื่นขึ้นมา ธานิธิก็ไปที่ห้องหนังสือแล้ว ดังนั้นเธอ จึงเห็นไวยาต ก่อน

ไวยาตย์จ้องมองปาณี พบว่าดวงตาเธอดูแดงๆก็คิดถึงเรื่องที่ เธอถูกถามนิธิทอดทิ้ง ย่อมต้องรู้สึกเศร้าเสียใจเป็นเรื่องปกติ จึง เอ่ยพูดด้วยความเป็นห่วงอย่างอดไม่ได้ “ปาณี เธอโอเคไหม?”

ไวยาตย์รู้สึกว่าตนเองไร้ประโยชน์อย่างมาก เดิมที่อยากลา ออกและไปจากธามนิธิ ไม่ทํางานให้เขาอีก ผลลัพธ์คือกลับถูก คุณธามนิธิเมินเฉย ตอนนี้ก็ยังต้องมาจัดการเรื่องให้ธามนิธิ อย่างพ่ายแพ้อีกต่างหาก

เรื่องการหย่าเป็นสิ่งที่ปาณีพูดขึ้นมา เธอรู้สึกปรับตัวไม่ทันอยู่ บ้าง แต่ก็ไม่ได้เศร้าเสียใจมากมายขนาดนั้น

เธอมองไวยาตย์และเอ่ยพูด “ฉันโอเค แต่คุณอา…..ได้ยินมา ว่าเมื่อคืนถูกคนที่บ้านไล่ออกมา

ไวยาตย์มองปากอย่างไม่อยากเชื่อ “เขาบอกเธอแบบนั้น หรือ?”

แม้ว่าเมื่อคืนหลังกลับไปบ้านมีสิทธิ์เวช ธามนิธิจะถูกคนใน บ้านดอกใส่ไปคนละรอบและจันวิภายังเอ่ยว่าให้เขาย้ายออกไป แต่เรื่องที่จะไล่เขาออกจากบ้านนั้นกลับไม่ได้เกิดขึ้นจริงแน่
ตอนนี้มันคือสถานการณ์อะไรกัน? เขาวิ่งมาหาปาณีที่นี่แล้วแสร้งทำตัวน่าสงสาร หมายความว่า ยังไงกัน?

คนที่อยากจะหย่าไม่ใช่เขาหรอกหรือ?

“อืม”ปาเอยอย่างรู้สึกผิด “เรื่องการหย่าเป็นฉันที่คิดขึ้นมา นายช่วยพูดกับคนในบ้านแทนฉันหน่อย เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิด ของคุณอา เป็นฉันที่อยากหย่า ให้พวกเขาอย่าไปโทษคุณอา เลย”

คนที่บ้านตอนนี้ต่างก็คิดว่าเป็นธามนิธิที่รังแกตนเอง ปาก รู้สึกสิ้นหวังเป็นอย่างยิ่ง ที่สำคัญคือพวกเขาไม่ฟังที่เธออธิบาย เลยสักนิด ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรก็ดูเหมือนเธอกำลังปกป้องธา มนิธิอยู่เสียอย่างนั้น