แขนของเขาไว้ เบ้ปากพูดว่า “นี่ ยังไม่หรอคะ? คุณเพิ่งจะหายก็อย่าโหม งานหนักอย่างนี้สิคะ! รักษาสุขภาพตัวเองหน่อยสิ คะ ถ้าหากคุณเหนื่อยจนร่างพัง หนูต้องปวดใจ

มากแน่ๆ”

หลังพูดจบ เธออยู่บนไหล่ของธามนิธิ

เลย

ปาณีพบว่าตัวเองชอบตัวติดอยู่กับธามนิธิ เป็นอย่างมาก เหมือนตัวเองไม่มีกระดูกเลยที

เดียว

อาจจะเป็นเพราะว่าชอบเขามากเกินไป! แต่ว่าธามนิธิก็ไม่ได้รังเกียจเลย ตรงกัน ข้าม กลับยิ่งชอบที่เธอตัวติดกับตัวเองอย่างนี้

เขากุมมือของเธอไว้ ถามอย่างกับเป็นผู้ ปกครองว่า “ทานข้าวเย็น?”

“แล้วคุณล่ะ?”

“ยังเลย”

“งั้นหนูไปทํากับข้าวให้คุณนะคะ”

ไม่รอเขาปฏิเสธ ปาณียืนขึ้นอย่างไม่รีรอ แขนของเขาไว้ ลากเขาเข้าไปในบ้าน ไวยาตย์ที่ยืนอยู่ข้างๆเห็นภาพเบื้องหน้าแล้ว ทันใดนั้นก็รู้สึกอิจฉาเล็กน้อย รู้ว่าว่าตัวเองก็

ควรจะหาแฟนแล้ว! ไม่เช่นนั้น เวลาเลิกงานเหมือนกัน คนอื่นมี

เมียคอยดูแล แต่เขากลับไม่มี

ตั้งแต่ธามนิธิหายดี งานของไวยาตย์ก็เบา ลงไม่น้อย ทุกวันรอให้ธามนิธิกลับถึงบ้านแล้ว เขาก็สามารถไปพักผ่อนได้แล้ว

ไม่เหมือนกับแต่ก่อน แม้จะอยู่บ้าน ก็ยังคง

ต้องดูแลธามนิธิ

ปาณียังอยู่ในครัวครึ่งค่อนวัน สุดท้ายก็ทํา อาหารเย็นให้ธามนิธิจนเสร็จ

เธอไม่ได้ทำกับข้าวมานานมากแล้ว ตอนนี้ ทําเป็นครั้งคราว นั่นเป็นเพราะความชอบล้วนๆ

เธอนั่งอยู่ข้างๆ มองธามนิธิอย่างคาดหวัง “ลองชิมดูสิคะ ลองดูว่าฝีมือหนูถดถอยรึยัง”

ธามนิธิหยิบตะเกียบขึ้น ชิมไปคำหนึ่ง

“อร่อย”

ปาณีอ้าปากค้าง เห็นเขากินอย่าง เอร็ดอร่อย รู้สึกว่าท้องของตัวเองก็รู้สึกหิวแล้ว “ทํายังไงดี? หนูเห็นคุณกิน หนูก็อยากกินด้วย”

“……” ธามนิธิอึ้งไปสักพัก เธอทานข้าวเย็น แล้วไม่ใช่หรอ?”
“ใช่สิ แต่ตอนนี้หิวอีกแล้ว วันนี้ตอนที่หนูไป ชั่งน้ำหนัก พบว่าตัวเองอ้วนขึ้น 1 กิโล” มีของอ ร่อยๆคอยล่อทุกวัน น่าเกลียดจริงๆ

ธามนิธิพูดว่า “เธออย่ากินเลย ควบคุม อาหารหน่อยก็ดี

“คุณรังเกียจที่หนูอ้วนขึ้นใช่ไหมคะ?”

” เขามองไปยังเธอแวบหนึ่ง “เก็บท้อง ไว้ พรุ่งนี้พาเธอไปกินของอร่อย”

ไหนๆเธอก็ไม่ไปเรียน สู้เอาเธอติดตัวไป

ด้วยดีกว่า

ปาณียิ้มอย่างดีใจ “ดีค่ะดีค่ะ!” ธามนิธิถามว่า “เธอกะจะไปเรียนเมื่อไหร่?

“มะรินค่ะ” เธอตั้งใจลาพักผ่อน 2 วัน

ปาณีรู้ว่าสองวันนี้ที่มหาลัยต้องมีคนโกรธ เธออยู่แน่ๆ เธอไม่อยากมีเรื่องบาดหมางกับคนอื่น หลบหน่อยก็ดีเหมือนกัน

ธามนิธิพูดว่า “เรื่องที่มหาลัย ให้ฉันช่วยเธอ จัดการไหม?”

“เรื่องอะไรคะ?” ปาณีแกล้งโง่

ธามนิธิขมวดคิ้วอย่างเข้มขรึม “เธอนึกว่า เธอไม่ไปเรียน ฉันจะไม่รู้หรอว่าเป็นเพราะอะไร?

“ปาณีตบหน้าตัวเองเบาๆ ใบหน้า ปรากฏรอยยิ้มที่อึดอัดเล็กน้อย หลังถูกเปิดโปง