ผ่านไปสักพัก นลินถึงจะพิมพ์ข้อความตอบ ไปว่า “อย่าเลย แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว ฉันไม่ดีเอง เป็น ฉันเองโลกมากเกินไป พวกเขาแต่งงานกันแล้ว ยังอยากให้ธามนิธิกลับมายู่ข้างๆอีก ในหลายๆ ครั้ง ฉันก็อยากจะลืมเขา แต่ว่า ฉันลืมไม่ได้จริงๆ ฉันรักเขามากเกินไป

ในจุดยืนของทีนาร์แล้ว นลินเป็นคนน่า สงสารที่โดนทิ้งไป

ไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกว่านลินผิด แต่กลับ รู้สึกว่านลินได้รับความไม่เป็นธรรมเป็นอย่างมาก “เขาเป็นของอาจารย์แต่แรกแล้ว ปาณีต่าง หากที่หน้าไม่อาย จะเป็นมือที่สามให้ได้ อาจารย์ นลินคะ ดีที่สุดแล้วค่ะ! อาจารย์เป็นคนที่ ดีที่สุดในโลกนี้ อาจารย์ต้องมีความสุขมากๆค่ะ

ขอบใจนะ

ทีนาร์นั่งอยู่ในห้อง อมยิ้มพร้อมกับมองไป

ส่งมา

แค่นลินพูดขอบคุณก็ทําให้เธอดีใจมาก

ไม่มีใครสามารถทําร้ายอาจารย์นลินได้

ปาณีก็ไม่ได้เช่นกัน!

เลิกเรียนทีนาร์ก็เขียนคอมเมนต์ใหม่ลง ในบล็อกของมหาลัย หาเรื่องปาณี บอกว่านลินถูกปาณีทำร้ายจนเป็นไข้ ยังพูดอีกว่าวันนี้ปาณี ยังร้อนตัวไม่มาเรียนอีก

ในบางครั้งที่เราเงียบ คนอื่นก็จะรู้สึกว่าเรา น่ารังแก ก็จะทําร้ายเรามากกว่าเดิมอีก

ปาณีจ้องดูมือถือ เห็นทนา ที่ตั้งใจหาเรื่อง เธอขนาดนั้น รู้สึกน่าขำ

ในเมื่อรู้กระทั่งเรื่องที่นล้มป่วย แสดงว่า เรื่องนี้เป็นแผนของนลินแน่ๆ

ปาณีก็อยากเห็นนลินออกมาหาเรื่องเหมือน กัน เรื่องแบบนี้ ถ้าหากนลินไม่เข้ามายุ่ง เวลา ทะเลาะกันก็ไม่มีความหมายน่ะสิ

ในบ้านมีสุวรรณ์ นลินยังพักผ่อนอยู่ในห้อง เธอค้นรูปของธามนิธิที่เมื่อก่อนถ่ายเก็บไว้ อดไม่ ได้ที่จะยิ้มมุมปาก ยังดีที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้โยนทิ้ง ไป ไม่อย่างนั้นก็หาไม่เจอแล้ว

มองดูธามนิธิที่หล่อเหลาในรูป เธออมยิ้ม ธามนิธิของเธอหายดีแล้ว ดีจังเลย!

ในเวลานี้เอง แม่บ้านก็เดินเข้ามาจากข้าง นอก พูดกับเธอว่า “คุณหนูคะ มีแขกมาหาคุณหนู ค่ะ”

“ใครหรอ?” นลินถามอย่างประหลาดใจ
แม่บ้านตอบว่า “คือว่า……. เป็นคุณหนูใหญ่ บ้านวิสิทธิ์ เวค่ะ”

พอได้ยินว่าเป็นจํนวิกา สีหน้าของ

นลิน แข็ง อเล็กน้อย

แต่ว่าเธอก็ยังคงรวบรวมความกล้า “ให้เขา

เข้ามาส”

แม่บ้านเพิ่งออกไปไม่นาน จันวิกาก็เปิด

ประตูห้องเข้ามา

วินาทีทีนลินเห็นเขาขณะก้าวเข้ามาในห้อง สายตาของจันวิภาก็เย็นชาอย่างกับน้ำแข็ง

จันวิภาเดินเข้ามา มองไปยังนลินที่นอนอยู่ บนเตียง ท่าทางที่ป่วยจนใกล้ตายนั้น เสแสร้งได้ ดีจริงๆ!

“พี่มาได้ยังคะ?” นลินมองไปยังเธออย่าง อ่อนโยน ไออย่างไม่มีเรี่ยวแรง

“ได้ยินมาว่าปาณีสาดน้าเธอ เป็นไข้หนัก มาก ฉันเลยแวะมาดูหน่อย” จันวิภาที่ยืนอยู่ข้างๆ นั่งลง ประเมินนลินด้วยสายตา พูดประชดว่า “เหมือนจะป่วยไม่เบาเลยนะ! หาหมอยัง?”

“เมื่อคืนหยอดน้ำเกลือตลอดทั้งคืนเลยค่ะ” นลินแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าจั่นวิภาประชดเธออยู่ พูด เสียงอ่อยว่า “ตอนนี้ก็ไม่สบายมากค่ะ แต่เรื่องนี้ ไม่เกี่ยวกับปาณินะคะ อย่าว่าเธอเลยค่ะ”

“โทษเขา?” จันวิภารู้สึกว่าตัวเองได้ยินเรื่อง
แม่บ้านตอบว่า “คือว่าเป็นคุณหนูใหญ่ บ้านวิสิทธิ์ ”

พอได้ยินว่าเป็นวิกา สีหน้าของ นลิน แข็ง อเล็กน้อย

แต่ว่าเธอก็ยังคงรวบรวมความกล้า “ให้เขา เข้ามาสิ”

แม่บ้านเพิ่งออกไปไม่นาน วิกาก็เปิด ประตูห้องเข้ามา

วินาทีนลินเห็นเขาขณะก้าวเข้ามาในห้อง สายตาของจันวิภาก็เย็นชาอย่างกับน้ำแข็ง

จันเดินเข้ามา มองไปยังนลินนอนอยู่ บนเตียง ท่าทางที่ป่วยจนใกล้ตายนั้น เสแสร้งได้ ดีจริงๆ!

“มาได้ยังคะ?” นลินมองไปยังเธออย่าง อ่อนโยน ไออย่างไม่มีเรี่ยวแรง

“ได้ยินมาว่าปาณีสาดน้ำเธอ เป็นไข้หนัก มาก ฉันเลยแวะมาดูหน่อย” จันวิภาที่ยืนอยู่ข้างๆ นั่งลง ประเมินนลินด้วยสายตา พูดประชดว่า เหมือนจะป่วยไม่เบาเลยนะ! หาหมอยัง?”

“เมื่อคืนหยอดน้ำเกลือตลอดทั้งคืนเลยค่ะ” นลินแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าวิภาประชดเธออยู่ พูด เสียงอ่อยว่า “ตอนนี้ก็ไม่สบายมากค่ะ แต่เรื่องนี้ ไม่เกี่ยวกับปาณีนะคะ อย่าว่าเธอเลยค่ะ”

“โทษเขา?” จันวิภารู้สึกว่าตัวเองได้ยินเรื่อง