ตอนที่ 469

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้คนในครอบครัวล้าน กลัวว่าธามนิธิจะคิดไม่ตก และสร้างความสัมพันธ์ กับนลินขึ้นมาอีก ดังนั้นจึงต่างหยิบยกบทเรียน มาให้ธามนิธิได้คิด

ปาณีได้ยินคําพูดของน้าลำมุง คิดไม่ถึงว่า จันวิภาจะเป็นห่วงเธอขนาดนี้ รู้สึกได้รับความ อบอุ่นขึ้นมาระลอกหนึ่ง

ธามนิธิไม่ได้โต้แย้ง ถึงแม้ว่าเขาก็ไม่ได้มี ความคิดที่จะสานสัมพันธ์กับนลินอยู่แล้วเช่นกัน แต่เขาคิดว่าสิ่งที่จันวิภาพูดนั้นช่างมี เหตุผล เขาเห็นด้วยกับความคิดนี้เป็นอย่างยิ่ง

น้าล่ามุงเงยศีรษะขึ้นมามองปาณีที่กำลัง เดินเข้ามา เธอยิ้มและเอ่ย “ปาณี อรุณสวัสดิ์จ้ะ”

อรุณสวัสดิ์ค่ะน้าลำมุง” ปาณีเดินเข้ามา และนั่งลงข้างๆธามนิธิ

น้าลำมุงพูดอย่างภูมิใจนำเสนอ “วันนี้ อาหารเช้าทําเป็นอาหารที่เธอชอบทั้งหมด”

“ขอบคุณค่ะน้าลำมุง” ปาณีรู้สึกว่าการอยู่ บ้านช่างมีความสุขที่สุด

พวกเขาย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่หลังจากแต่งงานถึงแม้จะมีแค่เธอกับคุณอา แต่ว่าที่นี่ ให้ความรู้สึก ที่เหมือนบ้านจริงๆ

หลังทานอาหารเข้าเสร็จและออกมา ฝน ตกหนักอยู่บ้าง ลุงปอนยืนรออยู่หน้าประตู ธา มนิธิช่วยเธอถือรมและเอ่ยถาม “วันนี้ยังอยากไป บริษัทของธีระอยู่ อีกไหม?”

ปาณิแบกกระเป๋าหนังสือ ดูตัวเล็กเป็นอย่าง ยิ่งยามยืนอยู่ข้างๆเขา “ค่ะ ยังมีบางงานที่ต้อง สะสาง”

ในช่วงนี้ที่หนังสือของเธอวางสู่ท้องตลาด นั้นขายได้ไม่เลว ส่งผลให้มีเรื่องที่เธอต้องทําเพิ่ม ขึ้นอย่างกะทันหัน

ธามนิธิกางร่มให้เธอจนกระทั่งถึงรถ ลุง ปอนเปิดประตูรถรอเธอไว้ก่อนแล้ว

ปาณีขึ้นรถ มองดูเขารอบหนึ่งและเอ่ย อย่างอ่อนโยน “ถ้างั้นฉันไปเรียนก่อนนะคะ บาย บาย”

ธามนิธิมองดูเธอและยิ้ม ก่อนเอ่ยกับลุง ปอน “ฝนตก ขับรถระวังหล่ะ”

“ครับผม” ลุงปอนตอบรับ คุณธามนิธิ ปฏิบัติต่อภรรยาดีขนาดนี้ ใครจะกล้าไม่ระวังกัน?

บนถนนรถติดเล็กน้อย แต่ไม่กระทบอะไร มากนัก ปาณีมาถึงมหาลัยก่อนเวลาสิบนาที และ กางร่มเดินเข้าประตูไป
เธอด้านหนึ่งเล่นโทรศัพท์ อีกด้านเดินไป ข้างหน้า ใครสักคนกำลังกระทุ้งร่มของเธออยู่ ด้านหลังแต่เธอไม่ใส่ใจนัก ผ่านไปสักพัก จน กระทั่งถูกกระทุ้งจนตกลงมาจึงหันกลับไปดู จึง มองเห็นเป็นเวทีสทียืนถือร่มอยู่ด้านหลังของ ตนเอง

“เป็นบ้าหรือไง!” ปาณีจ้องมองเขา “ยังจะ ฉันก็เป็นน้าสะใภ้เธอ เธอไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่ หรือไง”

น้ำเสียงราวกับผู้ใหญ่ของเธอ ทำให้เวทีสมี แรงกระตุ้นที่จะเอาชนะเธอสักที

เขามองดูเธอ “อะไรไม่รู้จักเด็กไม่รู้จัก ผู้ใหญ่? เธอโตกว่าฉันหรือไง?”

เวทีสรู้อายุที่แท้จริงของปาณี เธอเด็กกว่า เขาสองเดือน

ปาณีพูด “จะทำอะไร?”

เขาไม่ใช่ไม่ชอบคุยกับเธอในมหาลัยหรอก หรือ?

แน่นอน เธอก็ไม่อยากสร้างความสัมพันธ์ กับเขาขึ้นมาในมหาลัยเช่นกัน

“เมื่อวานเป็นอะไรไป เวทีสถาม “คุณน้า ของฉันคงไม่ได้ไม่เอาเธอแล้วหรอกนะ?”

“แน่นอนว่าไม่” คิดถึงธามนิธิที่โอ๋ตนเอง ขนาดไหน ปาณีจึงเอ่ยพูดอย่างโอ้อวด “ฉันคือคนที่ในใจของคุณอารักที่สุด จะไม่ต้องการฉันได้ยัง ไงกัน?”

“” เวทสเหยียดหยืนดูถูกขึ้นมา

ปาณีถูกกทัศนคติที่ดูถูกของเขาทำให้รู้สึก อืดอัตเล็กน้อย “ทําไม เธอไม่เชื่อหรือ? เชื่อ หรือไม่พอฉันกลับไปจะให้สามีของฉันตีเธอแน่

” คำพูดของปาณี ทำเอาเวทีสจำเรื่อง ที่ถูกปา ขุดหลุมพรางไว้ขึ้นมาได้ รู้ดีว่าคุณน้า ปกปิดความผิดได้ดีขนาดไหน

เขาถามคําถามขึ้นด้วยท่าทีจริงจังอยู่บ้าง “เธอคิดจะอยู่ข้างกายเขาไปตลอดชีวิตหรือ?”

ปาณีรู้สึกว่าคำถามนี้ของเขาแปลก ประหลาดอย่างมาก “นี่ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับเธอ สักหน่อย ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้มาพูดแบบนี้มีจุด ประสงค์อะไร? เธออยากเห็นฉันกับน้าของเธอ หย่ากันขนาดนั้นเลยหรือ?”

เวทีสมองปาณี และพบว่าเธอดูเหมือนจะ ปรับตัวเข้ากับสถานะของน้าสะใภ้ของเขาได้เป็น ที่เรียบร้อยแล้ว