สมัยเด็กปาณียากจนมาก จึงไม่อาจเข้าใจได้ ว่าทําไมพวกเศรษฐีถึงยอมจ่ายเงินไปมากมายเพียง เพื่อหินก้อนเดียว

สู้เอาเงินไปซื้อของอร่อยๆทานยังจะดีกว่า !

เธอยังไม่เห็นเลย รู้ได้ยังไงว่าไม่ชอบ?” ธา มนิธิมองไปยังสาวน้อยน่ารักแห่งบ้านวิสิทธิ์เวช เอา มือของเธอวางไว้บนฝ่ามือเขา

คนอื่นเอาใจเขา เขาไม่รู้สึกอะไรเลย แต่ว่า พอมีคนมาเอาใจปาณี เขากลับให้เกียรติคนคนนั้น อย่างมาก

เขาต้องการให้ทุกคนรับรู้ว่า เขาธามนิธิ รักสุด ที่รักของเขามากเหลือเกิน

ปาณี ……

ตอนบ่าย พวกเขากลับถึงบ้าน ชลธี ให้คนเอา ของมาส่งให้ เห็นได้ชัดว่าเขาอยากให้ธามนิธิยอมรา มือปล่อยเขาไป

ธามนิธิเปิดกล่องออกดู มองหินหยกที่อยู่ด้าน ใน เป็นหยกสีเขียวสด สะท้อนกับแสงไฟดูสวยงาม ยิ่ง

นลินทราบดีว่าบิดาของเธอให้หยกไปโดยไม่ เต็มใจ จึงพูดปลอบใจมารดาว่า “ช่างเถอะค่ะ คุณแม่ คราวหน้าหนูจะซื้อมาให้ใหม่ คุณแม่อย่าเสียใจไป เลยค่ะ”
คงจะดี อย่างน้อยเธอไม่ต้องไปเอาอกเอาใจคน พิการอย่างรามนิธิ

เพียงแต่ว่า นลินไม่ถึงก็คือ ถึงกับ ให้ของมีค่าเช่นนี้แก่เขียวหรือ?

เขารักเธอมากขนาดนี้เชียว!

ตอนที่เธอยังอยู่ข้างกายเขา เขาเคยมอบ อะไรเพื่อเอาใจเธอบ้าง?

ดูเหมือนว่าจะไม่มีเลย

มีแต่พ่อแม่ของธามนิธิ ที่ส่งของมาให้เธอบ้าง

ในตอนนั้นเธอยังปลอบใจตัวเองว่า เขาเป็น ผู้ชาย จึงไม่ถนัดเรื่องเอาใจคนอื่น แต่มาตอนนี้ เขา กลับเอาใจปาณีถึงขนาดนี้ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสีย หน้า

ช่างเถอะๆ !

ตอนนี้เขาเป็นแค่คนพิการ ถ้าไม่ทําแบบนี้ จะ มัดใจปาณีให้ยอมอยู่กับเขาได้อย่างไรกันล่ะ?

ปาณียังคงนั่งอยู่ที่โซฟาพิจารณาหินชิ้นนี้อยู่ ก็เดินเข้ามาในบ้าน “ปาณี…. ในตอนนี้ ธามนิธิที่เพิ่งกลับถึงบ้าน กลับไปนั่ง

บนรถเข็นตามเดิม

พอจันวิภาเดินเข้ามา เห็นธามนิธินั่งอยู่ใน สภาพอย่างนั้น ในใจก็เกิดเดือดปุดๆ
ระหว่างที่เธอกำลังเดินเข้ามาในบ้านจิตใจยัง เปี่ยมไปด้วยความหวัง แต่มาตอนนี้กลับหล่นตุ๊บไป อยู่ที่เดิม

เธอเตรียมใจบ้างแล้ว จึงไม่ได้คาด หวังไว้สูงเกินไป เดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆ

“พี่คะ” ปาณีเอ่ยทักทายเธอ

มองไปที่ปาณี ตำหนิเธอในทันทีว่า เธอกล้าหลอกพี่หรือ?”

“มองหน้าจั่นวิกาอย่างไม่เข้าใจ “ฉัน นี่นะหลอก

เธอไปหลอกเมื่อไรกัน?

จู่ๆ ก็พูดโพล่งมาแบบนี้ ปาณีจึงตามเธอ

ไม่ทัน

จนวิภามองไปที่ขาของธามนิธิ พูดขึ้นอย่างผิด ทำไมถึงเอาเรื่องขาของธามนิธิมาพูดล้อเล่น หวังว่า ล่ะ? ทั้งคุณพ่อคุณแม่ทุกคนคิดว่าที่พวกเธอพูดเป็น เรื่องจริง แต่กลายเป็นว่าทําให้พวกท่านดีใจเปล่า

เธอได้มาเห็นกับตาแล้วว่า ธามนิธิยังคงนั่งอยู่ บนรถเข็น

ปาณีมองไปที่ธามนิธิ ถึงเพิ่งรู้ว่าที่วิกาพูดหมายถึงเรื่องอะไร

เธอพูดขึ้นอย่างสัตย์จริงว่า “พี่คะ ฉันไม่ได้ หลอกพี่นะ”

เห็นธามนิธิแล้ว เธอรู้สึกทึ่งเขาเหลือเกิน ยัง คงนั่งอยู่บนรถเข็นได้ โดยที่ไม่รู้สึกสะทกสะเทือน