ตอนที่ 415

รถเข็นที่เขานั่งยังอยู่ที่มุมนี้ มองถึงตรงนี้ เธอรู้สึก งงงัน นี่คือ…..

ง่วงจนเบลองั้นหรือ?

ปกติคุณอาจะต้องใช้รถเข็นแทนการเดินไป แต่ เมื่อกี้ เธอกลับคล้ายว่าเห็นเขาเดินเข้าไป

ปาณีนอนอยู่บนเตียง ไม่ได้ขยับเขยื้อน ริม ฝีปากยังยก ม เธอคิดว่าคนเองคล้ายคนโงก็มีปาน กระทั่งความฝันกับความจริงก็ยังแยกไม่ออก

ยามเช้า ธามนิธินั่งเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ข้างเตียง ปาณีตื่นขึ้น มองดูแผ่นหลังอันเปลือยเปล่าของเขา เซ็กซี่ เป็นบ้า

เธอเอ่ยเสียงเบา “สามี”

“หม?” รามนิธิใส่เสื้อเชิ้ต ติดกระดุมทีละเม็ดอย่าง

ตั้งใจ

ยังมีกระดุมบนสุดอีกสองเม็ดที่ไม่ได้ติด ปาณีที่ลุก ขึ้นนั่งเรียบร้อยแล้ว ก่อนเข้าไปกอดเขาจากด้านหลัง “เมื่อคืนฉันฝัน”

“ฝันถึงอะไร” ธามนิธิยิ้มและเอ่ยถามเสียงนุ่ม

ปาณีพิงลงบนไหล่เขา ลมหายใจรดหูของเขาเบาๆ ประหนึ่งสายลมอ่อนๆ เขาได้ยินเธอพูด “ฉันฝันว่าคุณ สามารถลุกขึ้นมายืนได้แล้ว ไปห้องน้ำก็สามารถเดินไป เองได้ ถ้าหากคุณลุกขึ้นมาได้จริงๆคงดีอย่างยิ่ง”

ธามนิธิได้ยินคำพูดของเธอก็นิ่งไปเล็กน้อย
เขาลุกขึ้นมาเต็มจริงๆ

ครั้งก่อนตอนตรวจร่างกาย ชล บอกว่าตอนนี้เขา อยู่ในสภาพที่ดีขึ้นมากแล้ว

สามารถเดินได้ เพียงแต่ ไม่สามารถเล่นกีฬาที่ ผาดโผนได้ชั่วคราว

เขาคิดว่าเมื่อคืนนี้ปา หลับสนิท คิดไม่ถึงว่าเธอ

เขาจับมือ วางอยู่รอบเอว ดวงตาแปรเปลี่ยนเป็น อ่อนโยนอย่างยิ่ง สองวันมานี้เขาคิดมาตลอดว่าจะเอ่ย ปากเรื่องนี้กับเธออย่างไรดี

คิดอยู่สักพัก ก็ยังคิดไม่ออก จึงพูดกับเธอ “แน่นอนว่าเป็นเพราะเธออยากเห็นฉันลุกยืนได้อีกครั้ง ถึงฝันอะไรแบบนี้ขึ้นมาได้เ

ปาณีคาดหวังอยู่ไม่น้อย ขอแค่คุณลุกขึ้นมายืน ได้อีกครั้งคงจะดีมาก

ถ้าหากเขาสามารถลุกขึ้นมายืนและเดินได้ด้วย ตนเองอีกครั้ง ปาณีจะได้ไม่ต้องเป็นกังวลแทนเขา คน รอบตัวเขาก็จะไม่กล้านินทาเขาอีกต่อไป

ธามนิธิหันกลับมา ก่อนกดเธอลงใต้ร่าง “วางใจ เถอะ ต่อให้ลุกขึ้นยืนไม่ได้ ฉันก็ยังคงรักเธอ”

พูดจบเขาก็จบลงบนหน้าผากของเธอ จูบที่แสนอ่อนโยนนี้ ทำให้ใจของปาณีรู้สึกหวาน

รามนิธิทั้งรอยจูบไว้จนกระทั่งถึงคอของเธอ ยิ่งจูบ ยิ่งลึกซึ้ง

ปากลัวว่าเขาจะยุ่มย่ามไปมากกว่านี้จึงเอ่ยขึ้น “โมรียังอยู่ แนต้องไปดูเธอ
ถ้าหากยังคงพัวพันกับเขาอยู่ตรงนี้ คาดว่าไม่ถึง

ตอนเที่ยง เธอคงลุกไม่ขึ้นแน่

ให้เธอรอ” ยังคงจบต่อไป

ไม่เอาแล้ว

ไม่ได้นะคะ

เธอหยุดเขา ผ่านไปชั่วครู่เขาถึงสามารถควบคุม ตัวเองได้ และปล่อยเธอไป

ปาณีลุกขึ้นจากเตียงและสวมเสื้อผ้า

พวกเขาอยู่ด้วยกันมานาน หลายครั้งที่ไม่ต้องมี ความระมัดระวังกันอีกต่อไป เธอยืนอยู่หน้ากระจกแล้ว สวมเสื้อผ้าต่อหน้าเขา

ธามนิธิมองดูเอวด้านหลังของเธอ รู้สึกว่าแค่เพียง ด้านหลังก็งดงามเป็นอย่างมาก

ลูกเขากลิ้งไปมา รู้สึกเสียใจที่ปล่อยเธอ

ไปนิดๆ

เขาอยากจะเข้าไปกดรางของเธอกับกระจกและ จูบเธอหนักๆสักที

ความมีเหตุมีผลคอยยับยั้งเขาเอาไว้ เขาเคลื่อน สายตาไปที่อื่นก่อนติดกระดุมบนเสื้อให้เรียบร้อย ตอนที่ปาณียังคงอยู่ในห้อง โมรีก็ตื่นก่อนนานแล้ว ตอนนี้กําลังดื่มกาแฟกับอยู่ริมระเบียงด้าน ล่าง

แสงอาทิตย์ในหน้าร้อนช่างอบอุ่น ในสวนมีดอกไม้ สวยงามเป็นอย่างยิ่ง

วิภาคนกาแฟในแก้ว บุคลิกสง่าเปิดเผย ถึง แม้ว่าเธอจะมีอายุมากกว่าโมรี แต่เมื่อมองดู ราวกับว่า เทียบกับที่อายุยังไม่ถึงยี่สิบแล้วกลับสวยเสียยิ่งกว่า
นวิภาเอ่ยถาม ได้ยินว่าเธอกับเวทีสคบหากัน?”

ท่าทางของเธอดูแล้วจริงจัง โมรีหายไม่ถูกว่าเธอ กําลังคิดอะไร เธอพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้