ตอนที่ 203

แน่นอนว่าธามนิธิไม่ได้พูดอะไรกับเธอ เพียงแต่ ถามว่า “นับวันก็เหมือนเธอจะไม่ใส่ใจฉันมากยิ่งขึ้น แล้วนะ แค่คำพูดของฉันก็ไม่ฟังแล้ว”

“ไม่ใช่ค่ะ” .ปาณีรู้สึกน้อยใจ คำขอนี้ของเขา ไม่มีเสตุผลเอาซะเลย!

แต่ก็ดันไม่กล้าพูดอะไรต่อ ทำได้แค่เพียงนอนลง บนเตียงนอนอย่างว่านอนสอนง่าย

เช้าวันที่สอง ธามนิธิตื่นตั้งแต่ฟ้าสาง พอตื่นมาก็ พบว่าท่านอนของปาณีดูไม่ได้เลย ขาสองข้างของเธอ ยังอยู่บนตัวของเขาอีก นี่มันกำเริบเสิบสานถึงขีดสุด แล้วนะ

แต่เดิมอยากให้เธอตื่นไปวิ่งสักหน่อย แต่ว่า พอ เห็นเธอนอนกอดแขนของตัวเองไว้ริมฝีปากก็ปิดสนิท ขนตาที่ยาวงอน ท่าทางที่หลับฝันดี… พอถูกเธอ ดึงดูดแบบนี้แล้ว ก็ปลุกเธอตื่นไม่ลงจริงๆ

ปาณีนอนต่ออีก 1 ชั่วโมงถึงจะตื่น ล้างหน้าล้างตา จากนั้นก็ออกไปจากบ้าน เธอกับส้มโอนัดกันไว้แล้วว่า จะไปทำงานพาร์ทไทม์ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง

แต่เดิมก็ตื่นสายแล้ว ดังนั้น ปาณีจึงออกจากบ้าน ไปโดยไม่ได้ทานข้าวเช้าด้วยซ้ำ เพียงแค่หยิบไข่ต้ม และนมที่น้าลำมุงเตรียมไว้ให้ออกไปด้วย
ขณะที่ธามนิธิตื่นนอน ในบ้านก็ไม่มีเงาของเธอ แล้ว เขานั่งอยู่บนรถเข็นออกมาจากในลิฟต์ เห็นใน ห้องอาหารไร้วี่แววของเธอ จึงถามว่า “ปาณีล่ะ?”

“เธอออกไปแล้วค่ะ” น้าลำมุงตอบ “ไม่รู้ว่ารีบอะไร ขนาดนั้น ยังไม่ได้ทานข้าวเช้าเลย”

ธามนิธิขมวดคิ้วอย่างอัตโนมัติ ตอนที่เขาตื่นนอน เธอยังไม่ตื่นเลย เขาจ้องมองท่าทางการนอนของเธอ นานไปหน่อย เพียงแค่หลับไปครึ่งชั่วโมง เธอก็หนีหาย ไปซะแล้ว!

ปาณีไปถึงสถานที่นัดหมายกับส้มโออย่างรวดเร็ว ส้มโอซื้ออาหารเช้ามาให้เธอ “ให้เธอจ้ะ”

“ขอบใจนะ” ปาณีรับมา อืม รู้สึกว่าตัวเองยังทาน ไม่อิ่มเลย เบียดรถไฟใต้ดินมาสักพักก็หิวอีกละ

ส้มโอมองเธอ ส่ายหัวอย่างจนปัญญา “นักกินจิ

รงๆ”

ร้านกาแฟที่อยู่ใกล้กับมหาลัยของส้มโอ เธอมักจะ ทำพาร์ทไทม์ที่นี่ ส่วนปาณีก็มาช่วยงานในวันนี้

เพราะว่าเป็นสุดสัปดาห์ ที่นี่ก็จะยุ่งเป็นพิเศษ