ตอนที่1

ฤดูร้อนของเมืองชลธีทั้งร้อนอบอ้าวและยาวนาน ในห้องที่ไม่มีแอร์อุดอู้เหมือนอยู่ในหม้อนึ่งอันใหญ่

ปาณีใช้พัดในมือพัดไปมาอากาศในห้องร้อนจน ทนไม่ไหวเธอจึงเปิดประตูแล้วเดินออกไป

เมื่อเดินไปถึงมุมหนึ่งของห้องรับแขกเธอได้ยิน เสียงทะเลาะกัน

“แม่ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่อยากไปเรียน!แม่จะ บังคับฉันทำไม!”

“เพิ่งจะอายุ16เธอก็ไม่อยากเรียนแล้วใช่ไหม?กิน เกมส์ที่เล่นอยู่แทนข้าวได้รีไง?”

“ผมไม่ได้เล่นเกมเฉยๆสักหน่อยความฝันของผม คือเป็นนักเล่นเกมมืออาชีพ!การเรียนไม่เหมาะกับผม!”

ปาณีรู้เลยว่าน้องชายกำลังทะเลาะกับแม่เพราะว่า ไม่อยากไปเรียน

เธอกำลังจะเดินหันหลังกลับแต่ได้ยินน้องชายพูด ขึ้นว่า”บ้านเราจนขนาดนี้อีกเดี่ยวพี่สาวก็จะเข้ามหา ลัยแล้วบ้านเราไม่มีเงินมากพอที่จะส่งเราเรียนทั้งสองคนหรอก”

“เรียนมหาลัยอะไรกัน?เดี๋ยวพี่สาวเธอก็ต้อง แต่งงานพ่อเธอได้หาคู่ครองที่ดีไว้ให้แล้วขอแค่พี่สาว เธอแต่งงานไปบ้านเราก็จะสุขสบายแล้ว”

“อะไรนะ?พี่สาวจะแต่งงาน?พี่สาวรู้เรื่องรียัง?”

ปาณีหยุดนิ่ง

เธอคิดว่าตัวเองคงหูฝาดไป

เธอเพิ่งจะอายุ18เองนะแม้ในบัตรประจำตัว ประชาชนของเธอจะเป็นอายุ20ปีก็ตามนั่นเป็นเพราะ การวางแผนมีลูกคนที่สองกฎหมายกำหนดหากลูกคน แรกเป็นผู้หญิงสามารถมีลูกคนที่สองได้แต่อายุต้อง ห่างกันสี่ปีดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงการโดนปรับพ่อแม่ของ เธอจึงแจ้งเกิดอายุมากกว่าความเป็นจริงสองปี

และพ่อแม่ของเธอตอนนี้กลับอยากให้เธอรีบ แต่งงาน

“พี่สาวเธอเป็นลูกผู้หญิงจะช้าหรือเร็วก็ต้อง แต่งงานอยู่ดีจะเรียนไปทำไมเยอะแยะ!อีกอย่างฝ่าย ชายยินดีให้บ้านตั้งสองหลังเป็นค่าสินสอดทองหมั้น เชี่ยวนะ”

บ้านสองหลัง?

ปาณีกำหมัดไว้แน่น

ในสายตาของแม่เธอมีค่าเทียบเท่าบ้านแค่สอง หลังเองหรอ?

ตั้งแต่เล็กจนโตพ่อแม่รักน้องชายมากกว่าเสมอ เมื่อก่อนเธอไม่เคยคิดน้อยใจเลยเพราะคิดว่าน้องชาย อายุยังน้อยเธอจึงรักและยอมน้องมาโดยตลอดแต่ หลังจากได้ยินที่แม่พูดเช่นนั้นแล้วจิตใจของเธอเต็ม ไปด้วยความโกธรเคือง

เพราะอะไรเพียงเพราะว่าฉันเกิดเป็นลูกผู้หญิง หรอฉันถึงไม่มีสิทธิ์ได้เรียนต่อ?

การเรียนของฉันดีกว่าน้องชายแท้ๆ!

แม่ลำเอียงมาก!

ปาณีรู้ว่าตัวเองไม่สามารถทนรออีกต่อไปได้แม่ ต้องไม่ส่งฉันเรียนแน่ๆถ้าอย่างนั้นฉันก็จะกู้เงินไป

เรียน

ปาณียืนอยู่หน้าบ้านเพื่อนสนิทของเธอติรยา นึกถึงบทสนทนาเมื่อครู่แล้วน้ำตาได้ไหลออกมาจาก ดวงตาของปาณีไม่ขาดสาย

ติรยาเปิดประตูออกมาเห็นเพื่อนสาวยืนร้องไห้จึง

รีบถามว่า”ปาณีเป็นอะไร?ร้องไห้ทำไม?”

ปาณีเช็ดน้ำตาเดินตามเพื่อนสนิทเข้าไปในบ้าน คุณทัตดา(แม่ของติรยา)เห็นปาณีเข้ามาในบ้าน

จึงกวักมือเรียกเธอ”ปาณีมานั่งนี่สิลูก”

ปาณีมีความเกรงใจเล็กน้อยแม้ว่าทุกครั้งที่มาบ้าน เพื่อนคุณทัตดาก็ดีกับเธอมาตลอดแต่ครั้งนี้เธอมาเพื่อ ขอยืมเงิน

นั่งลงได้ไม่นานปาณีก็พูดว่า”คุณน้าคะหนู..หนู ขอยืมเงินกับคุณน้าได้ไหมคะ?”

คุณทัตดาตกใจเล็กน้อย”ปาณีมีอะไรหรือเปล่า ลูกมีปัญหาอะไรหรอจะ?”

ปาณีกำชายเนื้อตัวเองไว้แน่นมีความลำบากใจที่ ต้องพูดเช่นนี้”แม่ของหนู ….ไม่ให้หนูเรียนมหาลัย หนู….หนูอยากขอยืมเงินกับคุณน้าอีกหน่อยหนูจะ คืนคุณน้าแน่นอนค่ะคุณน้าจะคิดดอกเบี้ยก็ได้นะ คะ..”

เมื่อพูดจบประโยคความเงียบก็เข้าปกคลุมเป็น เวลานาน

ในขณะที่ทุกคนเงียบนั้นปาณีรู้สึกตื่นเต้นมากยิ่ง ขึ้นเธอก้มหน้าลงไม่กล้ามองดูสีหน้าของคุณทัตดา

คุณทัตดาถอนหายใจแล้วพูดว่า”ปาณีจ๊ะไม่ใช่ว่า น้าไม่อยากช่วยหนูนะแต่ช่วงนี้การเงินของบ้านน้าก็ไม่ ค่อยดีนักเลยไม่สามารถเอาเงินก้อนนี้ออกมาได้….”

ใครๆก็รู้ว่าฐานะทางบ้านของปาณีไม่ดีถ้าให้ยืม เงินแล้วคงไม่ได้คืนแน่ๆ

แม้ว่าครอบครัวของคุณทัตดามีกำลังพอที่จะช่วย แต่กลับไม่มีที่ท่าว่าจะช่วยเหลือปาณีใดๆ