ตอนที่ 218

ก็เปรียบเสมือนการสอบเข้าวิทยาลัย ปกติผลการ

เรียนของเธอดีมาก แต่เนื่องจากตื่นเต้น จึงทำข้อสอบ

ได้ไม่ดีเท่าที่ควร คนอื่นไม่มีทางที่จะให้โอกาสเธอสอบ และสำหรับติรยา แม้จะได้คะแนนสูงสุด แต่ง่า

ใหม่แน่นอน

เขาไม่มีความเชื่อมั่นในตัวเอง กลัวว่าจะแพ้ให้คนอื่น จนกลายเป็นสภาพเช่นนี้ ไม่มีใครใส่ร้ายเธอทั้งนั้น

ปาณียิ้ม “จริงๆๆแล้วหนูยังอิจฉาเขาเลย”

“อิจฉาอะไร?”

“เขามีความสามารถหลากหลายตั้งแต่เด็ก เต้นรำ ก็ได้ เล่นเปียโนก็เก่ง เรื่องพวกนี้หนูไม่เป็นเลย” ฐานะ ครอบครัวของเธอ จนถึงตอนนี้ก็ยังไมดี พ่อแม่ สามารถทำให้เธอกับนภันต์กินอิ่ม สวมเสื้ออุ่นสบาย ได้เรียนหนังสือ ก็ถือว่าไม่ง่ายแล้ว

ไม่มีเวลามาสนใจฝึกฝนความสามารถด้านอื่นให้ พวกเขาหรอก..

บนโลกนี้มีเด็กอย่างเธอมากมาย

และก็เป็นแบบนี้ ตอนปาณีอยู่ต่อหน้าติรยา เธอถึง รู้สึกว่าตัวเองอยู่เหนือกว่า ทนไม่ได้ที่จะเห็นปาณีดีกว่า เธอ ไม่ว่าจะด้านไหนก็ตาม

ธามนิธิพูดว่า “สิ่งที่เขาเป็น คนอื่นก็เป็นหมด แต่สิ่งที่เธอมี ไม่ใช่ว่าจะมีทุกคน”

ปาณีเงยหน้า มองไปยังธามนิธิ “ที่คุณพูดหมาย ถึงตัวเองหรอคะ?”

เธอมี คนอื่นไม่มี งั้นก็คงคุณอานะสิ

“.” ธามนิธิมองเธออย่างจนปัญญา นับถือใน ความคิดของเธอจริงๆ

และสิ่งที่ธามนิธิพูด แน่นอนว่าหมายถึงเธอกล้า หาญมากกว่าคนอื่น มีจิตใจที่กล้าเผชิญกับสิ่งใหม่ๆ

เธอไต่มาจากข้างล่าง จึงไม่กลัวการพ่ายแพ้ ดัง นั้น เธอจึงพยายามมากกว่าใครๆ และเธอก็กล้าหาญ มาก กล้าที่จะทำทุกสิ่งที่ตัวเองอยากทำ

แต่สำหรับติรยาที่เกิดมาก็มีพร้อมทุกอย่างกลับ ต้องมากลัวตัวเองจะสูญเสียอยู่ตลอดเวลา

วันชาติจีนหยุด 7 วัน

จันวิภากับนพรุจ ชัยพรและฐิตพรก็ออกไปเที่ยว ด้วยกัน

เวทัสที่ติดเกมจึงไม่ได้ไปด้วย ประเด็นคือ ถึงไปก็ เป็น ก ข ค ของพ่อแม่อยู่ดี อาจจะถูกพ่อเธออบรมสั่ง สอนได้ทุกที่ทุกเวลา

ติรยาอารมณ์ไม่ค่อยดี แล้วยังขายหน้าที่มหาลัย อีก ก็ออกไปผ่อนคลายข้างนอก

เทียบกับการออกไปท่องเที่ยวนอกบ้านอย่างพวกเขาแล้ว วันหยุดของปาณีถูกจัดตารางไว้ด้วยการ : ทำงาน ทำงาน ทำงาน

เนื่องจากขาของธามนิธิเคลื่อนตัวไม่สะดวก ดัง นั้นจึงพักผ่อนอยู่ที่บ้าน ไม่ได้ออกไปไหน

ไวยาตย์เข็นเขาออกมาจากห้องทำงานไปยังห้อง อาหารเพื่อทานขาวเที่ยง และไม่เห็นวี่แววของปาณีแต่ อย่างใด

ทำให้ธามนิธิขมวดคิ้ว “เธอล่ะ?”

ไวยาตย์ตอบว่า “เธอไปทำงานครับ ไปทำงานกับ เพื่อนของเธอที่ร้านกาแฟ”

วันหยุดยาววันชาติจีน เมืองชยุตในฐานะเมืองท่อง เที่ยว ผู้คนจับจ่ายใช้สอยเยอะมาก ทำงานในเวลานี้จะ ได้เงินเยอะกว่าปกติ

ธามนิธิขมวดคิ้ว ปาณีแค่อยู่เป็นเพื่อนเขาในวัน พฤหัสบดีแค่วันเดียว สองสามวันนี้ไม่เจอตัวเลย เค้า รู้สึกว่าตัวเองถูกมองข้ามอย่างไงไม่รู้

ไวยาตย์มองไปยังธามนิธิ รู้สึกไม่เข้าใจ “คุณธา มนิธิทำไมไม่ให้เงินเธอเลยล่ะครับ ทำไมถึงให้เธอออก ไปทำงานข้างนอกล่ะ?”

ปาณีออกไปทำงาน ได้ 200 หยวนต่อวันก็รู้สึกว่า ตัวเองรวยแล้ว

เธอสามารถใช้ชีวิตอย่างมีเกียรติ มั่งคั่งและร่ำรวย ได้ รับผิดชอบในการอยู่ข้างธามนิธิไปวันๆก็พอ ธามนิธิให้ค่าขนมเธอสักหน่อย ก็ไม่มีทางน้อยไปกว่าที่ เธอทำงานแน่นอน

ธามนิธิพูดว่า “เธอมีอิสรภาพ”

เธอเป็นตัวของเธอเอง ไม่ใช่สินของของเขาแต่

อย่างใด

แม้ปาณีจะไม่พอใจในสภาพปัจจุบันของเธอ อยากเปลี่ยนแปลงชีวิตเธอตลอดเวลา แต่ว่า เป้าหมาย ของเธอนั้น ไม่มีทางที่จะใช้ผู้ชายเป็นทางผ่านเพื่อ บรรลุวัตถุประสงค์แน่นอน

เธอขาดเงินขนาดนั้น แม้แต่ครั้งแรกที่เธอไปบ้านวิ สิทธิ์เวช พ่อแม่ของธามนิธิให้อั่งเปากับเธอ เธอก็ยังคง เก็บมันไว้อย่างดี ไม่เคยนำเงินส่วนนั้นมาช็อปปิ้งหรือ ซื้อเสื้อผ้าอะไรเลย