ตอนที่173

ธามนิธิสองมืออิงไว้ที่โซฟาแล้วลุกขึ้นมานั่งไว้ ปาณี “คุณนอนอีกแป๊บสิเดียวหนูไปอาบน้ำก่อน”

เธอไปเอาผ้ามาห่มให้เขาแล้วฉะนั้นเขาสามารถ นอนได้อีก

ธามนิธิฟังที่เธอพูดจบแล้วก็กลับไปนอนใหม่

ปาณีเอาโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าแล้วไปชาร์จ แบต ตอนพึ่งออกไปแบตก็หมดไปก่อนเลยปิดเครื่องเอง

เลย

แล้วค่อยเอาเสื้อผ้าเดินเข้าไปในห้องน้ำ

ปาณีอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ยิบโทรศัพท์ขึ้น มาแล้วก็สงสัยทำไมถึงเปิดเครื่องไม่ได้สักที

“คุณอาธามนิธิได้ยินเสียงเดือดร้อนของ

ปาณี

“มีอะไร?”

“เหมือนโทรศัพท์หนูเสีย เปิดเครื่องไม่ได้สักที”

“เอามา ฉันดูก่อนธามนิธิบอก

ปาณีดึงสาบชาร์จแบตออกแล้วเอาโทรศัพท์มา ผู้ชายมักจะเข้าใจเรื่องพวกนี้มากกว่า ไม่เหมือนผู้ หญิง…..ของอิเล็กทรอนิกส์แบบนี้มักจะไม่เข้าใจสัก

อย่าง
ธามนิธิเอาโทรศัพท์มา โทรศัพท์ของปาณีใช้มาส องปีแล้ว ใช้เงินที่ตัวเองหาได้ซื้อไม่เคยเปลี่ยนมาก่อน

นิ้วมือเรียวของธามนิธิแกะกรอบโทรศัพท์ทั้งแล้ว ตรวจอีกครั้งก็เปิดไม่ได้อยู่ดี

“น่าจะเป็นแบตเตอรี่เสีย” ธามนิธิบอก

“งั้นทำไงดีอ่ะ? ซ่อมได้ไหม?” ต้องรู้ว่าเธอเป็น คนที่ติดโทรศัพท์มากแยกกับโทรศัพท์หน่อยไม่ได้เลย

“ซ่อมนี้ซ่อมได้อยู่แต่ต้องใช้เวลาหน่อย” ธามนิธิ มองปาณี “เธอใช้ของฉันก่อนเลยเดียวซ่อมเสร็จแล้ว ค่อยเอาให้เธอ”

เขาเอาโทรศัพท์ตัวเองให้ปาณี

ปาณี “หนูใช้ของคุณแล้วคุณจะทำยังไง?”

“ฉันไม่ค่อยเล่นโทรศัพท์อยู่แล้ว” ธามนิธิไม่ชอบ เล่นโทรศัพท์มันไม่ดีต่อสายตา

แล้วเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าโทรศัพท์มีอะไรให้น่าเล่น

“งั้นหนูเล่นแป๊บนึงนะ” ปาณียิบโทรศัพท์แล้วนั่ง ลงข้างๆเขา ทั้งสองคนนั่งบนโซฟา

ธามนิธิมองเธอ “เล่นweiboเธออีกละ?”

“อือ”

ธามนิธิดึงเธอเข้ามากอดไว้ มองเธอที่ใช้ โทรศัพท์เขาเข้าweiboแล้วแอบมองชื่อweiboเธอจำไว้ ในสมอง คื้อ ไว้คราวหลังไปกดติดตามเธอ
มองไปอีกแป๊บสายตาของเขามองหน้าด้านข้าง ของปาณีโดยไม่รู้ตัว

ภายใต้แสงไฟใบหน้าของเธอไม่มีจุดตำหนิ สามารถมองเห็นขนบางๆเล็กๆบวกกับที่เธอกระพริบตา ปริบๆ..

อันที่จริงธามนิธิแค่อยากกอดเธอไว้เฉยๆแต่ลม หายใจกลับหนักขึ้นเรื่อยๆ

แค่แวบเดียวในสมองของธามนิธิก็มีภาพตอนเด็ก ของเวทัสโผล่ขึ้นมา

ถ้า ….ลูกของปาณีกับเขาคลอดออกมามันจะเป็น ยังไงกัน?

ความคิดนี้โผล่ขึ้นมาในสมองมันห้ามไม่ได้แค่ แวบเดียวเขาก็นึกถึงถ้าโตขึ้นมาจะให้ลูกไปต่อมหา วิทยาลัยไหนกัน

ปาณีใช้โทรศัพท์อัพเดทweiboของวันนี้แล้วมอง ที่ธามริธิ “คุณอาคะ?”

ธามนิธิไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่ไม่ได้ตอบเธอ

เธอเลยใช้มือสะบัดไปมาหน้าเขาแล้วเรียกอีก

“คุณอาคะกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่?”

ธามนิธิพึ่งได้สติกลับมาแล้วมองที่ปาณี “ทำ เรียบร้อยแล้ว?”

ปาณี “อือ”

เธอขยับไปมาพึ่งมารู้ตัวว่าตัวเองนั่งนานจนเจ็บกันหมดแล้ว

ลุกขึ้นมาแล้วบิดตัวไปมาพูดกับธามนิธิ “ดึก แล้วไปนอนกันเถอะ!”

ช่วงนี้เธอสนใจแต่เรื่องweiboก็เลยไม่ได้สนใจ เรื่องอื่นเลย

ทำเป้าหมายให้สำเร็จจะเป็นก้าวแรก

ธามนิธิ “อือ”