ตอนที่ 166

ไวยาตย์ตอบว่า “ครับ”

เขากำลังจะเข้ามาเข็นธามนิธิ แต่มีเงาของคน หนึ่งมาตัดหน้าเขาสักก่อน

“หนูทำเองค่ะ” ปาณียืนอยู่ด้านหลังของธามนิธิ ช่วยธามนิธิเข็นรถเข็นอย่างกระตือรือรัน

“ไวยาตย์ “…..

เขามองดูท่าทางของปาณีที่อยากจะเอาอกเอาใจ ธามนิธิ ไม่ได้เปิดโปงแต่อย่างใด แต่กลับมอบธามนิธิไว้ กับปาณี ส่วนเข้าก็เดินไปกดลิฟต์

ทำไมธามนิธิไม่มีช่องว่างให้ปฏิเสธเลย

ตอนนี้เขารู้ถึงความสำคัญของปาณีแล้ว ดังนั้น กลัวมากที่ทั้งคู่จะทะเลาะกัน

ถึงเวลาถ้าปาณีหนีไป แล้วใครจะเป็นคนง้อธา มนิธิล่ะ?

ปาณีเข็นธามนิธิเข้าไปในลิฟต์ พูดกับธามนิธิว่า “คุณอา คุณโกรธจริงๆหรอคะ? หนูกับชยรพไม่ได้มีอะไร

กันจริงๆนะคะ! คุณต้องเชื่อหนูสิคะ!”

สายตาของธามนิธิดูเข้มขรึมมากยิ่งขึ้น

ไม่มีอะไรกันงั้นหรอ?

แต่กลับจำชื่อของคนอื่นได้แม่นขนาดนี้เนี่ยนะ?
ปาณีพูดไปตลอดทาง สุดท้ายไปจนถึงห้อง ทำงานแล้ว ธามนิธิก็ยังคงไม่ตอบเธอ

เธอมองไปหาไวยาตย์อย่างขอความช่วยเหลือ หวังว่าไวยาตย์จะเชื่อเขาพูดอะไรบ้าง

ไวยาตย์ทนดูอีกต่อไปไม่ได้ จึงพูดว่า “คุณธา

มนิธิครับ..

ธามนิธิมองจุดประสงค์ของเขาออก จึงพูดขัด ออกไปซึ่งๆหน้า “ฉันจะทำงานแล้ว”

ไวยาตย์หยุดพูดเรื่องนี้ เดินไปหยิบโน้ตบุ๊คทำงา นของธามนิธิมาวางไว้ตรงหน้าเขา

เวลาที่ธามนิธิทำงาน ปกติจะไม่ให้ใครเข้ามารับ กวนทั้งนั้น ปาณีกับไวยาตย์ออกมาจากห้องทำงาน หยุดอยู่

ตรงประตูและมองไปยังท่าทางของธามนิธิแวบหนึ่ง พูด อย่างกังวนเล็กน้อย “คุณอาเหมือนจะโกรธจริงๆนะคะ”

ไวยาตย์มองไปยังธามนิธิแวบหนึ่ง ไม่มีทางเลือก อื่น “คุณง้อหน่อยก็หายแล้ว”

ถ้าหากปาณียังง้อไม่สำเร็จเขา ก็เหมือนจะยิ่ง ช่วยอะไรไม่ได้นะ

“ง้อยังไงคะ?” ปกติพูดสองสามคำ ธามนิธิก็ไม่ โกรธแล้ว วันนี้ เธอพูดไปเยอะขนาดนี้ เขากลับไม่ตอบ เลยแม้แต่คำเดียว

ไวยาตย์ตอบว่า “อันนี้ผมก็ไม่ทราบครับ”
ถ้าหากเขารู้ ก่อนหน้านี้ก็คงไม่ต้องปวดหัวกับธา มนิธิทุกวันที่จัดการเข้าไม่ได้ และรอคอยปาณีกลับมา ช่วยเหลือหรอก

ธามนิธิเคลียร์งานไปสักพัก งานพวกนี้เป็นสิ่งที่ ต้องทำในวันพรุ่งนี้ แต่เขาทำล่วงหน้า เงยหน้าขึ้นมอง ไวยาตย์ที่อยู่อยู่ข้างๆ แต่กลับไม่เจอแม้แต่เงาของปาณี เลย

“เธอล่ะ?” ธามนิธิถาม

ไวยาตย์รู้ว่าเรากำลังถามหาปาณี “คุณนายเห็น คุณโกรธแล้วไม่สนใจเธอก็ไปแล้วครับ คิดว่าตอนนี้น่า จะนอนอยู่ครับ”

” ไม่มาง้อเขา แต่หนีไปนอนหรอ? ธามนิธิรู้สึกตัวเองไม่สบายใจมากยิ่งขึ้น ใบหน้า

บึ้งตึงจนน่ากลัว

ไวยาตย์เห็นท่าทางของธามนิธิที่สนใจปาณี ขนาดนี้ จึงถือโอกาสนี้พูดว่า “คุณนายเรียนอยู่ในมหา ลัย เลี่ยงไม่ได้อยู่แล้วครับที่คนอื่นที่เจอเธอ เธอโดด เด่นขนาดนี้ มีคนมาชอบเป็นเรื่องปกติครับ คุณธามนิธิก็ อย่าโกรธเธอเลยนะครับ”

ประเด็นคือ การที่ธามนิธิโมโห คนที่เสียเปรียบก็

เป็นตัวเขาเอง

เพราะถึงยังไงก็เป็นเขาที่สนใจปาณีมากขนาด

นั้น
ไม่เหมือนปาณีที่ใจใหญ่ขนาดนี้ เห็นธามนิธิไม่ สนใจเธอ ก็วิ่งลงไปเล่นข้างล่างแล้ว ถึงตอนนี้ยังไม่ ปรากฏตัวออกมาเลย ไม่เห็นมาง้อธามนิธิเลยด้วยซ้ำ

ช่วยไม่ได้ ใครให้เธออายุยังน้อยล่ะ?

เด็กอายุขนาดนี้จะเป็นกังวลเรื่องพวกนี้ได้ยังไง กัน?

เสียงของจันวิภาดังมาจากข้างนอก “ธามนิธิ”

ในมือของเธอถือแฟ้มเอกสาร ข้างบนเป็นลิส รายการที่ต้องจัดเตรียมในงานแต่งงานของธามนิธิกับ ปาณี เธอเดินเข้ามาพร้อมกับถามว่า “นายลองดูซิว่านาย กับปาณีว่างช่วงไหนจะไปถ่ายรูปพรีเวดดิ้งกันไหม?”

ธามนิธิขมวดคิ้ว มองไปยังขาของตัวเองแวบหนึ่ง สภาพของเขาในตอนนี้จะถ่ายพรีเวดดิ้งอะไรกัน