ตอนที่ 162

“มีความสุขสิคะ” สำหรับปาณีแล้ว คำถามนี้ธา มนิธิไม่จำเป็นต้องถามเลย

ตลอดเวลาที่อยู่ข้างๆเขา เป็นช่วงเวลาที่เธอมี ความสุขและไร้ความกังวลมากที่สุดในหลายปีนี้

เธอได้ลิ้มรสของการถูกเอาใจ ถูกรัก ถูกปกป้อง ความรู้สึกที่ถูกใส่ใจตลอดเวลานี้ เป็นความรู้สึกที่เธอไม่ เคยมีมาก่อน

ธามนิธิลูบหัวเขาเบาๆ พูดเหมือนกับพูดเองเออ เองว่า “ถ้าอย่างนั้นก็อยู่ข้างฉันไปตลอดชีวิตนะ”

พูดแบบนี้ไม่เหมาะกับนิสัยของธามนิธิเลย ดู เหมือนว่าวันนี้เขาจะอารมณ์ไม่ค่อยดีจริงๆด้วย ปาณียิ้ม อย่างสดใส ตอบโดยไม่ต้องคิดว่า “ได้สิคะ!”

รอยยิ้มนี้ เป็นรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของธามนิธิ ละลาย

เขาคิดว่า เธอต้องเป็นของขวัญที่พระเจ้าส่งมา ให้แน่ๆ!

ไม่เช่นนั้น ทำไมเวลาอยู่กับเธอ เขาถึงมีความสุข มากขนาดนี้ล่ะ?

หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ ปาณีก็กลับ ไปเปลี่ยนชุดที่ห้องเตรียมตัวกลับไปเยี่ยมพ่อแม่ของธา มนิธิที่บ้านวิสิทธิ์เวช
ถ้าให้พูดความจริง เธอต้องฝึกทหารนานขนาดนี้ กลับมาก็อยากพักผ่อนในห้องดีๆ ไม่อยากออกไปไหน ทั้งสิ้น

เพราะว่าเธอเจ็บเท้ามากจริงๆ แผลถลอกก่อน หน้านี้ยังไม่หายดีเลย

แม้จะไม่ต้องใส่รองเท้าทหารแล้ว แต่ว่าเท้าที่ ต้องการพักผ่อน พอใส่รองเท้าตัวเองแล้วก็ยังเจ็บอยู่ดี

เธอเปลี่ยนชุดเสร็จ ก็จ้องมองรองเท้าของตัวเอง อย่างเศร้าใจ

แม้ว่าปาณีจะอยู่กับธามนิธิ แต่เธอประหยัด อดออมตั้งแต่เด็กจนชินแล้ว จึงไม่ชอบที่จะใช้จ่าย ฟุ่มเฟือยรองเท้าที่ซื้อก็ไม่ได้แพงมาก ใส่เวลาปกติก็ยัง ดี แต่เมื่อวานตอนใส่กลับมาบ้านยังปวดอยู่เลย

จึงทำให้เธอไม่อยากยื่นเท้าเข้าไปในตอนนี้

แต่ว่า จะกลับไปบ้านวิสิทธิ์เวช เธอก็ไม่สามารถที่ จะใส่รองเท้าแตะบนเท้าเธอในตอนนี้ไปได้สินะ!

ปาณีกัดฟันตัวเอง กำลังจะใส่รองเท้า จู่ๆเสียง

เคาะประตูก็ดังขึ้น

“เข้ามาสิคะ” ปาณีพูด

น้าลำมุงเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับกล่องอีกกล่อง หนึ่ง “คุณหนูปาณี คุณธามนิธิให้เอานี่มาให้ค่ะ”

น้าลำมุงเปิดกล่อง เอารองเท้าคัทชูออกมาจาก กล่องคู่หนึ่ง
เธอมองไปยังเท้าของปาณีแวบหนึ่ง ยังเห็นรอย แผลอยู่เลย

ไม่น่าล่ะ คุณธามนิธิถึงให้เธอไปซื้อรองเท้าให้ ปาณีแต่เช้า

ตอนนี้ปาณีกำลังขาดรองเท้าคู่หนึ่งอยู่พอดี แต่ ว่า พอเห็นน้าลำมุงหยิบรองเท้าออกมา ก็รู้สึกเกินความ

คาดหมายเล็กน้อย ” นี่คือ”

“คุณหนูนั่งบนโซฟาสิคะ ลองใส่ดูว่าใส่ได้ไหม” “น้าซื้อมาหรอคะ? เกรงใจแย่เลย”

“จะเป็นน้าได้ยังไงล่ะคะ” น้าลำมุงพูดไปพลาง ยิ้มไปด้วย “คุณธามนิธิเป็นคนออกเงิน ส่วนน้าก็แค่ไป ซื้อมาเฉยๆ”

ปาณีนั่งลงบนโซฟา ใส่รองเท้าที่น้าลามงเอามา ให้ พื้นรองเท้าผลิตออกมาสวมใส่สบายมาก นิ่มมาก พอ ใส่เข้าไป ก็รู้สึกสบายกว่ารองเท้าคู่เก่าของเธอเยอะเลย ไม่กัดเท้าเลยแม้แต่น้อย

อย่างกับสั่งตัดมาโดยเฉพาะเลยแน่ะ

ปาณีถามว่า “ทำไมจู่ๆคุณอาถึงซื้อรองเท้าให้หนู คะ?”

เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยซื้อของให้เธอ แต่ว่า เขา กลับให้สิ่งของที่เธอต้องการมากที่สุดในเวลาที่เธอ ต้องการสิ่งของนั้นๆ

“เรื่องนี้น้าไม่ทราบค่ะ” น้าลำมุงยิ้ม
หลังจากปาณีใส่รองเท้าคู่ใหม่ ก็เดินออกไปจาก

ห้อง

พบว่าธามนิธิจัดของเสร็จแล้ว กำลังรอเธออยู่ตรง ระเบียงพร้อมกับไวยาตย์

ธามนิธิมองไปยังปาณีที่เปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว สายตาไปตกอยู่บนเท้าของเธอ ตอนเช้าขณะที่เขาตื่น นอน ก็เห็นเท้าของปาณีอยู่นอกผ้าห่ม บนเท้าเธอยังมี แผลอีกด้วย และก็คิดได้ว่าเธอเอารองเท้ากลับมาแค่คู่ เดียว จึงให้น้าลำมุงไปซื้อรองเท้าที่ใส่สบายๆมาให้เธอ โดยเฉพาะ

“คุณอา” ปาณีมองไปยังเขา อดไม่ได้ที่จะพูดว่า

“ขอบคุณค่ะ”

“ขอบคุณอะไร?” ธามนิธิมองเธออย่างจริงจังแวบ

หนึ่ง