ตอนที่ 149

อัลติสยามาไว้ใน Weibo ของตัวเอง จะทำให้ เธอไม่สบายไปทั้งตัวเลยรู้ไหม?

เด็กน้อยฉีฉี : “พี่คะ นิยายที่พี่เขียนหนูติดตาม หมดเลย พี่เขียนได้ดีมากเลยค่ะ! พี่ช่วยหนูหน่อยนะ

คะ!”

ติรยาถึงขั้นอ้อนวอน

ปาณีรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

และยิ่งไปกว่านั้น ติรยาชมว่าเธอเขียนนิยายดี หรือว่าเธอจะไม่รู้หรือไงว่านางรองในนิยายเรื่องนี้มีเธอ เป็นต้นฉบับ?

น่าตลกสิ้นดี!

ปาณีมองดูเวลา ปิดคอมแล้วไปอาบน้ำ

การฝึกทหารของมหาวิทยาลัยชยุตในปีนี้ถูกจัด ขึ้น 20 วันเต็มๆ เหนื่อยมาก ดังนั้นเธอจึงอยากนอนไวๆ

หน่อย

ผลปรากฏว่า หลังจากที่ปาณีอาบน้ำกลับ นอนอยู่ บนเตียง ใช้มือถือเปิด Weibo ขึ้นมา ก็เจอเด็กน้อยฉีฉี ส่งข้อความมาให้เธอหลายข้อความเลยทีเดียว

เด็กน้อยฉีฉี : พี่คะ ช่วยหน่อยนะคะ?

เด็กน้อยฉีฉี : หรือไม่ก็ 3 พันได้ไหมคะ?
ติรยาสู้ไม่ถอยจริงๆ เธอเกียจคนอื่นปฏิเสธเธอ มากๆ เธอไม่เชื่อว่าคนๆนี้จะเย็นชาขนาดนี้

แต่ว่าปาณีกลับไม่สนใจเธอ ปิดเครื่องแล้วนอน

ไปเลย

ในบ้านวิสิทธิ์เวช เวลา 5 ทุ่มตรง ธามนิธิยังคง

ทำงานอยู่

ไวยาตย์เดินเข้ามา “คุณธามนิธิครับ พักผ่อนได้ แล้วครับ”

“ปาณีจะกลับมาเมื่อไหร่หรอ?” ช่วงพริบตาเดียว เวลาก็ผ่านไปครึ่งเดือนแล้ว ยังไม่ได้เจอปาณีเลย ธา มนิธิที่เลิกงานตรงเวลาในขณะที่ปาณีอยู่ นับวันก็ยิ่งนอน ดึกมากยิ่งขึ้น

มักรู้สึกว่าเวลาที่เธออยู่ ที่นี่คือบ้าน พอเธอไม่รู้ ที่ นี่ก็เหมือนบ้านร้างไปเลย

ไวยาตย์พูดว่า “พวกเขาฝึกทหารในครั้งนี้ 20 วัน ครับ วันศุกร์หน้าก็น่าจะกลับมาแล้วครับ”

มักรู้สึกว่าหลังจะที่ปาณีไปเรียนแล้ว และธามนิธิ

ก็กลับมาวิลล่าในเมืองชลธี รู้สึกว่าเขาจะเหงาในทุกๆวัน และพูดน้อยกว่าเดิมอีกด้วย ยิ่งกว่ากว่านั้น คนที่บ้านโทรมาให้เขากลับไปยัง

บ้านวิสิทธิ์เวช เขาก็ไม่ยอมกลับแม้กระทั่งเสาร์-อาทิตย์

ไวยาตย์เพิ่งจะรู้ว่าปาณีมีอิทธิพลต่อธามนิธิมากแค่ไหน

ธามนิธิพูดกับไวยาตย์ว่า “ฉันจะทำงานอีกหน่อย นายออกไปเถอะ”

“ร่างกายของคุณ.” ไวยาตย์มองไปยังธามนิธิ อย่างเป็นห่วง

ธามนิธิเงยหน้าขึ้นมองไวยาตย์อย่างเข้มขรึมแวบ

หนึ่ง

ไวยาตย์ไม่กล้าที่จะขัดคำสั่ง จึงจำใจเดินออกไป พร้อมกับปิดประลงอย่างเบามือ

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ ห่างกับวันศุกร์หน้าอีก 5 วัน ไวยาตย์ยื่นมือออกมานับวัน ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าช่วงเวลานี้ ผ่านไปอย่างยากลำบากจริงๆ

ของเพียงในเวลาที่ปาณีอยู่ ไม่ว่าธามนิธิจะไม่ สบายใจมากแค่ไหน ให้ปาณีอ้อนหน่อยเขาก็จะหาย

ไม่เหมือนตอนนี้ เขาแค่พูดไม่กี่คำเพราะเป็นห่วง ยังต้องกลัวธามนิธิจะรังเกียจอีก

สำหรับปาณีแล้ว การฝึกทหาร 20 วันก็ถือว่ายาก ลำบากเหมือนกัน

นอกจากต้องเผชิญหน้ากับติรยาที่ชอบหาเรื่อง แล้ว เธอยังฝันถึงสุกี้ ปิ้งย่าง เส้นหมี่ต้มยำ และกุ้งทุกวัน อีก.. น้ำลายไหลออกมาเป็นสายน้ำ แต่กลับต้อง อดทนไว้
เช้าวันศุกร์ ตอนตื่นนอนก็นึกถึงวันนี้จะได้กลับ บ้านแล้ว รู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ

โมรีมองไปยังปาณี “ปาณี วันนี้เธอจะกลับบ้าน หรอ?”

“ใช่แล้ว” ปาณียิ้มอย่างมีความสุข

แม้ว่าจะได้พักแค่สองวัน แต่ไม่ต้องเจอหน้าติรยา กับทีนาร์แล้วรู้สึกดีใจมากจริงๆ

ติรยาที่นั่งอยู่ข้างๆเห็นท่าทางที่ดีใจของปาณี ไม่ เข้าใจเลยว่ามีอะไรให้เธอดีใจนักหนา

ตอนนี้ปาณีถูกคนในบ้านวิสิทธิ์เวชไล่ออกมาแล้ว ไม่ใช่หรอ?

หรือว่าเธอจะรีบกลับไปบ้านที่เมืองชลธี?

ติรยามองบนแล้วเดินออกไป

ช่วงนี้ติรยาอารมณ์ไม่ดีมากๆ Weibo ของผู้หญิง คนนั้นโด่งดังมากขึ้นในแต่ละวัน แต่กลับไม่สนใจเธอ เลย ทำให้ติรยารู้สึกถูกขัดขวาง