ตอนที่139

อยู่ปาณีก็โผล่เข้าไปกอดธามนิธิ

ธามนิธิ

.

เขามองไปที่ปาณีพูดด้วยเสียงขรึม “พรุ่งนี้เธอไม่ อยากตื่นเช้าแล้วใช่ไหม?”

“พอเปิดเทอมก็จะมีฝึกค่ายทหารอาจจะไม่ได้เจอ อีกนานเลยฉันทำใจไม่ได้”

ช่วงนี้อยู่กับธามนิธิบ่อยจนรู้สึกว่ามันเหมือนเป็น

ฝัน

รู้ว่ายังไงก็ได้เจอกันอีกแต่ปาณีก็ทำใจไม่ได้อยู่ดี จริงๆธามนิธิก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะว่าเธอก็ไม่

ได้ไปเรียนมหาวิทยาลัยต่างพื้นที่แถมโรงเรียนก็ไม่ไกล จากบ้านแต่พอได้ยินเธอพูดถึงแล้วก็นึกได้ว่าหลังจาก เปิดเทอมก็คงไม่ได้เจอเธอทุกวันแบบนี้แล้วสินะ

ธามนิธิบอก “มีอะไรก็โทรมา”

“อือ” ปาณีกอดเขาไว้แล้วก็คุยเรื่อยเปื่อยจนนอน

หลับ

ธามนิธิมองแธอแล้วเอาผ้าห่มมาห่มให้จากนั้นก็ กอดเธอแน่นขึ้น

ปกตินอนเตียงเดียวกัน เขาก็มักจะนอนห่างจาก เธอแต่วันนี้มันอดไม่ไหวจริงๆ
ช่วงนี้ขาเขาเจ็บบ่อย กลางคืนก็นอนไม่หลับโดย เฉพาะหลังเที่ยงคืนแต่ก็พยายามฝืนหลับ

แต่ว่าพอนอนกอดกับปาณีแล้ว ได้กลิ่นตัวหอ มอ่อนๆของเธอก็ทำให้เขาหลับสบายขึ้นมา

ตอนเช้า หลังจากปาณีตื่นแล้วธามนิธิก็ยังนอนอยู่

ผ้าม่านปิดสนิทในห้องมืดไปหมด เธอไปเปิดไฟ หัวเตียงแล้วมองใบหน้าที่กำลังหลับสนิทอยู่ ธามนิธิปกติตื่นเช้า ตื่นเช้ากว่าเธอเกือบทุกวัน

ฉะนั้นการได้เห็นเขานอนหลับแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย

ตอนที่เขานอนใบหน้าดูอ่อนโยนลงไม่เข้ม

เหมือนปกติแต่ที่แน่ๆคือหล่อมากๆ ปาณีนึกได้ว่าเดียวก็ต้องไปแล้วว่าจะเรียกธามนิธิ

ตื่นแต่ก็รู้สึกไม่ดีเลยก้มหัวไปหอมแก้มแล้วพูดเบาๆว่า

“คุณอาคะ หนูไปเรียนก่อนแล้วนะ” แต่ธามนิธิกลับได้ยินแล้วตอบเบาๆว่า “อือ” ก็ไม่รู้ว่าธามนิธิตื่นจริงหรือเปล่าแต่เธอก็เบามือ

เบาขาแล้วออกจากห้องเงียบๆ

ของที่ต้องใช้เธอเตรียมเสร็จตั้งแต่เมื่อวานล่ะ ตอนนี้ไวยาตย์รออยู่หน้าประตู เขามองไปที่ปาณี “คุณธามนิธิตื่นหรือยังครับ”

“เขากำลังนอนอยู่”
ไวยาดยรู้สึกตกใจกว่าจะมีโอกาสได้เห็นธามนิธิ ตื่นสายสักครั้ง ไวยาตย์รู้ว่าช่วงนี้ธามนิธินอนไม่ค่อย หลับเลยไม่ได้เข้าไปรบกวน

พูดกับปาณี “ไปกินข้าวได้แล้วเดียวผมส่งคุณไป รงเรียน”

“อือ”

เพราะว่าออกมาจากบ้านวิสิทธิ์เวชเลยต้องใช้ เวลาเดินทางประมาณสองชั่วโมง

ถึงโรงเรียน ไวยาตย์ก็ช่วยเอากระเป๋าลงจากรถ แล้วพูดกับปาณี “เรื่องที่เหลือจัดการเองได้ใช้ไหม?”

“ได้ๆ” ปาณีพูดต่อ “ขอบคุณคุณไวยาตย์ที่มาส่ง นะคะ”

“ไม่เป็นไร” ไวยาตย์ปกติจะทำตัวโหดกับปาณี

เพราะกลัวปาณีทำให้ธามนิธิอารมณ์เสีย กลัวปาณีทำได้ ไม่ดี.าร

แต่แน่นอนถ้าหากปาณีไม่ได้อะไรผิด ไวยาตย์ก็ เคารพปาณีอยู่

ไวยาตย์เอาบัตรเครดิตยื่นให้ปาณี “อันนี้เป็นค่า เทอม รหัสเป็นวันเกิดของคุณ” “ขอบคุณค่ะ” ปาณีเอาบัตรเครดิตมา รู้สึกเหมือน

มีอะไรหน่วงๆหนักๆ มีแต่เธอรู้เท่านั้นว่ากว่าจะมาถึงจุดนี้

มันไม่ใช่เรื่องง่าย อะไรเลย
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป พึ่งจบจากการฝึกซ้อมของ ทหารกำลังเตรียมจะกลับหอไปนอน ยังไม่ทันเข้าห้อง ก็ได้ยินเสียงซุบซิบของเพื่อนห้องเดียวกัน “อะไรนะ? ปาณีเป็นคนแบบนี้จริงๆหรอ? ดูไม่ออกเลยนะเนี่ย”