ตอนที่132

ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ เขายังบอกว่าฉันเป็นภรรยาเขา เขายังทำดีกับฉัน..

แต่ว่าตอนนี้เขากลับเหมือนคนแปลกหน้าคนหนึ่ง

ปาณีมองไปที่ธามนิธิแล้วบอกว่า “ขอโทษด้วย ฉันไม่ยอม ฉันเลิกกับเขาไปแล้วที่ฉันอยู่กับคุณอาก เพราะฉันยินยอมถ้าหากคุณอาไม่ชอบฉัน ฉันออกมา จากตรงนี้ได้แต่ว่าคุณอาไม่มีสิทธิ์มาบังคับให้ฉันมาอยู่ กับใครก็ได้”

ถึงแม้ธามนิธิจะให้ฉันอยู่กับเวทัสก็ตาม ฉันไม่

ยอม

เวทัสมองไปที่ปาณี “ปาณีนี่เธอโง่ไปแล้วใช่

ไหม?”

ราวกับว่าผมบังคับเธอซะงั้น!

ทั้งๆที่ผมต้องการจะช่วยเธอต่างหาก!

ปาณีมองไปที่เวทัสอย่างไร้ความรู้สึก แม้แต่สัก คำก็ไม่อยากพูดกับเขา เพียงแต่บอกกับธามนิธิว่า “ถ้า คุณอาไม่มีธุระอะไรแล้ว ฉันขอออกไปก่อนนะคะ”

ตั้งแต่ต้นจนจบ ในสายตาเธอเวทัสราวกับอากาศ สิ่งที่เขาทำทั้งหมดก็ไม่สามารถดึงความสนใจเธอได้ ปาณีกำลังเตรียมจะออกไป ก็ได้ยินธามนิธิพูดขึ้น มาว่า “รอก่อน”
ปาณีเลยจำเป็นต้องหยุดก่อน

ธามนิธิมองไปที่เวทัส “คำตอบของปาณีนาย ได้ยินแล้วใช่ไหม? เธอไม่ยอมกลับไปหานาย”

สายตาก็เวทัสมีแต่ความสิ้นหวัง

ธามนิธิพูดขึ้นมาว่า “คนที่ทำให้เธอเสียใจก็นาย! คนที่บอกเลิกกับเธอก่อนก็นาย! อยู่กับเพื่อนสนิทของ เธอแล้วหักหลังเธอ ก็นาย! แต่ตอนนี้กลับมาบอกให้ผม ว่าให้พวกเธออยู่ด้วยกัน นายไม่คิดว่ามันตลกมากเกินไป หรือไง?”

เวทัสชะงักไปสักพักแล้วมองไปที่ธามนิธิ สายตา ของธามนิธิเต็มไปด้วยความเย็นชา

อาของเขาเป็นอย่างนี้ตลอด ไม่มีทางทายออกว่า ขั้นต่อไปเขาจะทำอะไรต่อ

ปาณีมองไปที่ธามนิธินี่เขากำลังช่วยเธองั้นหรอ? ทำไมทำเหมือนเขารู้ทุกอย่าง

รู้แม้แต่เรื่องที่เวทัสและติรยาหักหลังเธอ ธามนิธิพูดกับเวทัสว่า “เรื่องนี้ผมไม่อยากรื้อฟื้น มันอีก นายออกไปซะ ผมมีเรื่องจะคุยกับน้าสะใภ้ของ นายหน่อย”

คำว่าน้าสะใภ้ก็แสดงความท่าทีของธามนิธิได้

ชัดเจนแล้ว

เขาจะไม่เลิกกับเธอเพียงเพราะเธอเคยคบกับ

เวทัส!
เวทัสมองไปที่ปาณี อยากจะพูอะไรสักอย่างแต่ก็ พูดไม่ออกมาสักคำ

ได้แต่กลับหลังหันแล้วเดินออกไป ได้ยินธามนิธิพูดขึ้นมาว่า “ปิดประตูด้วย”

ติรยารอเวทัสอยู่ที่หน้าระเบียง เห็นเวกัสเดินมาก็ รับไปถาม “เป็นยังไงบ้าง”

เวทัสไม่ตอบแต่กลับเดินกลับไปที่ห้องตัวเอง

ติรยาเดินตามหลังเขาแล้วพูดว่า “โดนอาเธอ ด่า?”

ธามนิธิเป็นคนอารมณ์ไม่แน่ไม่นอนอยู่แล้ว รู้เรื่อง ของปาณีกับเวทัสเขไปก็ไม่แปลกที่เวทัสจะโดนด่า

แต่ติรยาไม่คิดว่าคำพูดนี้จะไปโดนแผลของเวทัส เวทัสมองไปที่ติรยาด้วยความโกรธ “ไปไกลๆซะ”

ถ้าหากธามนิธิด่าเวทัสและปฏิเสธคำขอของเวทั ส เขาจะยังรู้สึกดีหน่อยและสามารถโทษอาว่านี่เป็น ความผิดของอาได้

แต่กลับกันอาไม่แม่แต่จะด่าเขาแถมยังให้ปาณี เป็นคนตัดสินเลือกเองอีก

เป็นโอกาสที่สามารถคืนดีกันแท้ๆแต่เธอกลับ ปฏิเสธมันไปดื้อๆ
ติรยาพึ่งเคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้ครั้งแรก ชะงัก ไปสักพักและได้ยินเสียงปิดประตูดัง

ในห้องสมุด ปาณียืนอยู่ท่าเดิมไม่ขยับ มองไปที่ ธามนิธิอย่างเดียว