ตอนที่ 91

ธามนิธิถามว่า “เกิดเรื่องอะไรรึเปล่า?”

ปาณีถอนหายใจ “แม่หนูเองค่ะ เธอเอาเรื่องที่หนู แต่งงานกับคุณไปบอกอาของหนู เพื่อให้อาของหนูมา เกลี้ยกล่อมหนู”

ไม่เพียงแต่เท่านี้ ฝนสิริยังโทรหาญาติพี่น้องทุก คนเธอสามารถติดต่อได้ในตอนนี้ ในเวลานี้ ฝนสิริบอกกับญาติๆของเธอดังนี้

“ครอบครัวนั้นมากเกินไปจริงๆ พวกเขาเห็นว่าปาณี

หลอกง่าย ก็เลยจะหลอกปาณีไป ไม่ว่าอย่างไร ฉันก็จะ

ไม่ตกลงเด็ดขาด”

อย่างไรก็ตาม คำพูดที่พูดออกจากปากของเธอ ทำให้ธามนิธิกลายเป็นคนเลวที่ทั้งจนและทั้งพิการ แล้ว

ยังจะหลอกลูกสาวของเธอไปอีก และปาณีก็กลายเป็นคนโง่ไร้เดียงสาที่ถูกหลอก ดังนั้น เธอกระตุ้นให้ญาติพี่น้องทุกคนมาเกลี้ย กล่อมปาณี

ในตอนกลางคืน ปาณีทำกับข้าว และยกอาหาร ออกมาจากในครัว เธอก็ได้รับสายอีก นี่เป็นสายที่ 5 ที่เธอได้รับตั้งแต่บ่ายวันนี้แล้ว เธอก็ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าเรื่องแบบนี้ แม่ไปเอาความกล้ามาจากไหน ถึงป่าวประกาศให้โลกรู้เช่นนี้

มองดูท่าทางของเธอที่ขมวดคิ้วขณะถือมือถือไว้ นั้น ธามนิธิจึงถามว่า “เป็นสายที่แม่เธอให้คนอื่นโทรมา อีกแล้วหรอ?”

“อืม” ปาณีนั่งลงพร้อมกับปิดเครื่องโทรศัพท์มือ ถือ เธอเอาถ้วยชามวางไว้ตรงหน้าของธามนิธิ วันนี้ว่าง พอดี จึงใช้เวลาว่างในการโชว์เสน่ห์ปลายจวักของตัว

เองสักหน่อย “ทานข้าวเถอะค่ะ! ไม่ต้องไปสนใจเขา

หรอกค่ะ”

ตอนนี้ปาณียังคงโกรธเคืองฝนสิริอยู่

แม้ว่าจะเป็นแม่ของเธอก็ตาม

สิ่งที่ฝนสิริทำในวันนี้ มันมากเกินไปจริงๆ มากถึง ขั้นที่ปาณีไม่อยากอภัยเธอ

ธามนิธิยื่นมือออกไป หยิบตะเกียบขึ้นมา “อร่อย

จังเลย”

ฝีมือการทำอาหารของปาณีบอกไม่ได้ว่าดีเลิศ แต่ว่า ถูกปากธามนิธิมากเลยแหละ

ปาณีมองไปยังท่าทางของธามนิธิที่กำลังทาน ข้าว เหมือนเขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เลย และ แน่นอนว่าภายในใจของเธอกระวนกระวายมาก “คุณ พ่อคุณแม่เป็นยังไงบ้างคะ?”

ผ่านไปครึ่งค่อนวัน ปาณียังไม่กล้าถามคำถามนี้

เลย
ธามนิธิตอบว่า “ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อย ไปเยี่ยมพวกเขา”

” ปาณีถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เธอเสียใจมาก ตลอดช่วงเวลาที่เธออยู่ในบ้านวิสิทธิ์เวชนี้ เธอรู้ดีว่าธา มนิธิมีผลกระทบต่อบ้านวิสิทธิ์เวชมากแค่ไหน

คนทั้งครอบครัวชอบเธอ ไม่ได้เป็นเพราะว่าเธอ ปฏิบัติตัวดีแค่ไหน และยิ่งไม่ได้เป็นเพราะเธอโดดเด่น อะไร แต่เป็นเพราะธามนิธิต่างหาก

เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น พวกเขาต้องผิดหวังในตัวเธอ มากแน่ๆเลยใช่ไหม?

ธามนิธิเพิ่งกินไปได้สองคำ กลับพบว่านักกิน อย่างปาณีไม่ได้ขยับตัวเลย ปกติเมื่อถึงเวลาทานข้าว เธอจะตั้งใจทานมากๆ แต่วันนี้ เธอแอบขี้เกียจแล้วหรือ ไง?

ธามนิธิอยากพูดอะไรบางอย่างเพื่อปลอบใจเธอ มาก แต่พอเปิดปากพูดแล้ว กลับกลายเป็นคำพูดที่เข้ม งวดทันที “ฉันไม่ชอบคนที่ไม่ตั้งใจทานข้าว รีบกินสิ”

เป็นคำพูดของทหารเก่าชัดๆ เหมือนคำพูดที่พูด เอาใจผู้หญิงที่ไหนกัน?

“หนูไม่หิวค่ะ” ตอนนี้ปาณีไม่มีความอยากอาหาร

เลย

ธามนิธิก็รู้ดีแก่ใจว่าปาณีกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ เขาคีบอาหารให้เธอ ใบหน้ายังคงสีหน้าไร้ความรู้สึก

ใดๆไว้ แต่ว่าน้ำเสียงของเขาดีขึ้นมาก “อย่าคิดอะไรไร้สาระพวกนั้น พ่อแม่ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น”

เมื่อเทียบกับที่เขาขาหักก่อนหน้านี้ ทุกอย่างที่ เกิดขึ้นในทุกวันนี้ ก็เหมือนเป็นเรื่องเด็กๆไปแล้ว

ปาณีมองไปยังท่าทางที่สงบนิ่งของธามนิธิ “คุณ

อา”

เธอรู้สึกหนักใจมากๆ

ธามนิธิถามว่า “อะไรล่ะ?”

เขาไม่ค่อยชินกับท่าทางแบบนี้ของเธอมากนัก หญิงสาวในวัยของเธอ ควรจะร่าเริงมากกว่านี้ เหมือนปกติที่เธอมักจะเป็น

ดวงตากลมใสของปาณีจ้องมองไปยังธามนิธิ มองดูท่าทางที่เข้าใจของเขา คิดไม่ออกเลยจริงๆว่า เขา ทำตัวสงบนิ่งขนาดนี้ได้อย่างไร