ตอนที่ 89

ความทรงจำเหล่านี้ ทำให้อารมณ์ของเธอเศร้า

ขึ้นมา

ทันใดนั้น ธามนิธิก็พูดว่า “จอดรถ”

ปาณีรีบดึงสติตัวเองกลับมา มองไปยังธามนิธิ “คุณอา เป็นอะไรรึเปล่าคะ?”

ไม่ได้ตกลงกันว่าจะกลับบ้านหรอกหรอ? นี่ยังไม่ ถึงบ้านเลย เขาก็ให้คนขับรถจอดรถซะแล้ว

“ช่วยไปซื้อดอกไม้ให้ฉันช่อหนึ่ง” ธามนิธิกล่าว

“ซื้อดอกไม้” ปาณีเพิ่งจะสังเกตว่า ตอนนี้รถกำลัง จอดอยู่หน้าร้านดอกไม้

เธอถามว่า “คุณอา คุณจะซื้อดอกไม้เพื่อเตรียม ส่งให้คนอื่นหรอคะ?”

“อั้ม” ธามนิธิทำสีหน้าจริงจัง “รีบไปสิ”

ปาณีพูดว่า “อยากซื้อแบบไหนคะ?”

“เธอลองดูว่าชอบอันไหนก็อันนั้นแหละ”

ปาณีถามว่า “ส่งให้เพื่อนหรอคะ?”

เพราะถึงยังไงดอกไม้ก็ซื้อมั่วชั่วไม่ได้ ต้องดูว่า ส่งให้กับใคร

ธามนิธิตอบว่า “ส่งให้กับคนที่สำคัญมากคนหนึ่ง” ปาณีเพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรกว่า ธามนิธิยังมีคนสำคัญที่ถึงขั้นอยากส่งดอกไม้ให้ด้วย

เธอเป็นคนเชื่อฟังมาโดยตลอด เรื่องที่คุณอาม อบหมายให้ ก็ต้องทำจนสุดสามารถ พนักงานในร้านได้ แนะนำดอกไม้ที่สุดที่สุดในร้านให้เธอ ปาณีถือช่อดอก ไม่กลับมา เกือบจะบังเธอไปครึ่งตัวแล้ว

“คุณอา เป็นยังไงบ้างคะ?” ปาณีนั่งอยู่ข้าง ถาม อย่างกับกำลังโชว์ของมีค่า

ธามนิธิมองไปยังแววตาที่ไร้เดียงสาของเธอ พูด ว่า “เธอรู้สึกว่าสวยไหม?”

“หนูรู้สึกว่าสวยมากเลยค่ะ! ก็ไม่รู้ว่าใครจะโชคดี ขนาดนี้ ที่จะได้รับดอกไม้จากคุณอา”

นี่เป็นครั้งแรกที่ปาณีถือช่อดอกไม้ไว้ในมือ แม้ว่า จะไม่ได้มอบให้เธอ แต่เธอก็มีความอิจฉาเล็กน้อย

ธามนิธิตอบว่า “มอบให้เธอ”

” จ่าปาณีก็รู้สึกว่ามือที่กำลังถือช่อดอกไม้อยู่ นั้นอ่อนแรง “ไม่ใช่มั้งคะ?”

ให้เธอไปซื้อดอกไม้ แล้วก็มอบให้เธอเอง?

เพราะว่าช่วยเขาซื้อ ราคาของดอกไม้ช่อนี้จึงไม่ ถูกเลย

ปาณีพูดว่า “นี่ให้หนูมันจะสิ้นเปลืองไปนะคะ!” ธามนิธิยื่นมือออกไป ลูบหัวของเธอเบาๆ “ใน

รู้อย่างนี้ซื้อช่อที่ถูกๆก็ดี?สายตาของเธอ ฉันเป็นคนที่ไม่มีปัญญาซื้อดอกไม้ให้ ภรรยาของตัวเองเลยหรอ?”

น้ำเสียงของเขานุ่มนวลมาก โดยเฉพาะ คำว่า ภรรยาสองคำนี้ ฟังไปแล้วเป็นทางการอย่างมาก

นี่เป็นการให้เกียรติอย่างหนึ่ง ถูกปกป้อง ความ รู้สึกเหมือนถูกประคองไว้ด้วยทั้งสองมือ

ปาณีอดไม่ได้ที่จะก้มหัวลง มองดูดอกไม้เบื้อง หน้า รู้สึกว่าหัวใจดวงน้อยๆของตัวเองเต็มไปด้วยฟองที่ มีความสุข “ถ้าอย่างนั้น หนูรับไว้แล้วนะคะ?”

ธามนิธิมองไปยังเธอ แม้เธอจะรู้สึกว่ามันสิ้น เปลือง แต่ก็ชอบมากจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ปาณีได้รับช่อ ดอกไม้ สายตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนจากสาวที่แข็งแกร่งเป็นเจ้า หญิงในทุกนาที

ตอนบ่าย ขณะที่ธามนิธินั่งรถเข็นออกมา ก็เห็น ปาณีนั่งอยู่ในห้องรับแขกคนเดียว กำลังถ่ายรูปกับ ดอกไม้ช่อนั้นอยู่ ไม่รู้ว่าเปลี่ยนมุมไปแล้วเยอะแค่ไหน

ปากก็อบยิ้มอยู่ตลอดเวลา เหมือน… คนโง่คน ธามนิธิไม่ได้รบกวนเธอ เพียงแต่นั่งอยู่อีกฝั่ง

หนึ่ง

หนึ่ง มองดูเธออย่างเงียบๆ เมื่อก่อนตอนที่ยังไม่รู้จักปาณี ในเวลาที่เขาเบื่อหน่อย เขาก็ชอบที่เหม่อจะอยู่คนเดียว

แต่ในตอนนี้ เขาชอบที่จะมองเธอแบบนี้มากกว่า สังเกตเธอ รู้สึกว่ามันน่าสนใจมาก

เธอเหมือนเด็กน้อย ที่เต็มไปด้วยความประหลาด ใจสำหรับโลกใบนี้

ปาณีถ่ายรูปไปหลายภาพ ขณะที่กำลังจมอยู่ใน นั้น จู่ๆก็มีคนโทรศัพท์มาหาเธอ

ปาณีรับสาย พบว่าอาผู้หญิงของเธอโทรมา “ปาณี”

หลังจากได้ยินเสียงของอา ปาณีรู้สึกเกินความ คาดหมายเล็กน้อย “คุณอาโทรหาหนูได้ยังไงคะ?”

อาคนนี้ดีกับปาณีมาก เพียงแต่ว่า ฐานะทางบ้าน ของเธอไม่ค่อยดีนัก แล้วยังมีเรื่องบาดหมางกับฝนสิริ เล็กน้อย ดังนั้น สองสามปีที่ผ่านมานี้ ทั้งสองครอบครัว ไม่ได้ไปมาหาสู่กันเลย