ตอนที่ 82

ตอนที่ปาณีลงไปชั้นล่างหลังจากอาบน้ำแล้ว ธา มนิธิก็ทำงานเสร็จแล้วเช่นกัน กำลังนั่งพูดคุยกับจันวิภา อยู่ในห้องรับแขก

จันวิภาพูดว่า “เมื่อวานเวทัสกลับมา พี่ได้คุยกับ เขาแล้ว บอกให้เขาเลิกคบกับติรยาซะ เขาดันไม่ฟัง นายว่าเขาทำไมหัวดื้อขนาดนี้เนี่ย? ทั้งที่ก่อนหน้านี้พี่ พูดอะไรเขาก็จะฟัง”

ธามนิธิพูดด้วยท่าทางนิ่งมาก “เขาไม่ใช่เด็กๆ แล้ว คงมีความคิดเป็นของตัวเอง”

“แต่ว่า เขาคบกับติรยา ในอนาคตก็เลี่ยงไม่ได้ที่ จะพบเจอกัน พี่กลัวว่าปาณีจะไม่พอใจเอา” จันวิภาถอน หายใจ “นายว่าลูกฉันตั้งใจที่จะตั้งแง่กับปาณีรีเปล่า เมื่อ ก่อนเขาไม่ได้เป็นแบบนี้เลยนะ ทำไมเขาถึงไม่ชอบ ปาณีขนาดนี้ล่ะ”

คำพูดของจันวิภา ทำให้ธามนิธินิ่งไปสักพัก

เขาเงยหน้าขึ้น เห็นว่าปาณีกำลังยืนอยู่บนบันได เธออาบน้ำเสร็จแล้ว และสวมใส่เสื้อยืดหลวมๆ ผมยังเปียกอยู่ หลังเห็นสภาพเช่นนี้ ธามนิธิก็ขมวดคิ้ว อย่างเป็นนิสัย “ทำไมเดินลงมาทั้งที่ยังไม่เป่าผมล่ะ?”

“ก็อากาศร้อนมากไงคะ เดี๋ยวก็แห้งค่ะ” ปาณีเดิน ลงมา ทักทายกับจันวิภา จากนั้นก็เดินมานั่งข้างๆธามนิธิ
เมื่อครู่เพิ่งได้ยินพวกเขาคุยกันเรื่องความ สัมพันธ์ระหว่างเธอกับเวทัส ปาณีรู้สึกกินปูนร้อนท้อง เล็กน้อย

พี่กับคุณอาดีกับเธอขนาดนี้ ถ้าหากพวกเขารู้ เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเวทัสก่อนหน้านี้ จะ เกลียดเธอไหม?

ดีที่อยู่ต่อหน้าปาณี จันวิภาก็ไม่ได้คิดจะคุยเรื่อง ของจริยากับเวทัสต่อ ยิ้มพูดว่า “งั้นพี่ไปทำธุระของตัว เองก่อนนะ ไม่รบกวนสองสามีภรรยาหนุ่มสาวคู่นี้ละ”

สองสามีภรรยา สามคำนี้ ทำให้ปาณีเขินอายเล็ก น้อย

ตอนที่ได้สติกลับมา น้าลำมุงก็นำผ้าเช็ดตัวมาให้ ตามคำสั่งของธามนิธิแล้ว

ธามนิธิรับผ้าขนหนูมา มองไปยังเส้นผมที่เปียก ปอนของปาณี “มานี่สิ”

ปาณีรู้ว่าเขาอยากเช็ดผมให้เธอ เกรงใจที่จะให้ เขาลงมือเอง “หนูเช็ดเองดีกว่าค่ะ!”

สายตาของเขาเต็มไปด้วยเธอ และไม่ได้ส่ง ผ้าเช็ดตัวให้เธอด้วย

เธอจึงต้องย้ายกันของเธอไปใกล้เขามากขึ้น ท่า ทางของธามนิธิเหมือนกำลังกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

เขาใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมให้เธอ มือของคุณอามี แรงมาก แต่ท่าทางของเขากับอบอุ่น
ปาณีพูดว่า “จะแห้งแล้วจริงๆนะคะ”

“ในห้องเย็น”

เปิดแอร์ไว้ ทำให้คนเป็นหวัดได้ง่าย

ปาณีค้านว่า “หนูอ่อนแอขนาดนั้นที่ไหนกัน?”

“ก่อนหน้านี้ที่ป่วยเธอลืมแล้วรึไง?”

“คุณอาเข้มงวดมากจริงๆ” กินไอศกรีมเขาก็จะ ห้าม เล่นมือถือก็ห้าม ผมเปียกเขาก็จะยุ่ง

“หรอ?” ธามนิธิเริ่มลากเสียงยาว “นี่ก็เริ่มรังเกียจ ฉันแล้วหรอ?”

ปาณีหัวเราะ “ไม่ได้รังเกียจสักหน่อย”

ธามนิธิเช็ดผมให้เธอเสร็จ เอาผ้าเช็ดตัววางอยู่ ข้างๆ พูดอย่างจริงจังกับปาณีว่า “ฉันค่อนข้างจะเป็นคน ที่เผด็จการ อาจจะไม่ตามใจเธอตลอดเวลา ถ้าหากเธอ ไม่เชื่อฟัง ฉันก็อาจจะโกรธ ดังนั้น หวังว่าเธอจะรีบๆ ทำตัวให้ชินนะ”

“เผด็จการจริงๆค่ะ!” ปาณีกระพริบตาปริบๆ มอง ไปยังธามนิธิ เอาหัวไปชนกับแผ่นอกของเขาครั้งหนึ่ง “แต่หนูชอบแบบนี้มากจะทำยังไงดีล่ะคะ?”

ที่ไม่ให้เธอทานไอศกรีมก็เพราะว่ากลัวเธอจะ ปวดท้อง ไม่ให้เธอเล่นมือถือเพราะกลัวสายตาเธอจะ เสีย ไม่ให้อยู่ทั้งที่ผมเปียกเพราะกลัวเธอจะเป็นหวัด..

ถ้าหากเป็นการเผด็จการแบบนี้ แม้ว่าจะเผด็จการ มากกว่านี้อีกนิดหน่อย ปาณีก็เต็มใจ
ในวันเสาร์ ช่วงเช้าฝนตกเล็กน้อย อากาศไม่ได้ ร้อนขนาดนั้น ปาณียืนอยู่หน้าประตูสถานีรถไฟฟ้า เห็น ฝนสิริและพ่อของปาณีเดินออกมาจากด้านใน เธอรีบ เข้าไปต้อนรับ “พ่อ แม่”