ตอนที่ 42

เพียงแค่พูดถึงบ้านมีสุวรรณ์ สีหน้าของฐิติพรก็ เปลี่ยนไป เธอมองไปยังธามนิธิอย่างขาดความมั่นใจ กลัวว่าเขาจะมีความคิดอย่างอื่น ไม่กล้าบอกเรื่องจริงกับ เขา

“พวกเขาเป็นห่วงลูก เลยแวะมาดู”

ธามนิธิเปิดโปงคำโกหกของฐิติพรทันที “สิ่งที่แม่ คุยกับพวกเขาในวันนี้ ผมได้ยินหมดแล้วครับ”

ฐิติพรอึ้งกับคำพูดนี้ ในแววตาของเธอเต็มไปด้วย ความหวาดระแวง “ธามนิธิ.”

แต่เดิมเธอไม่อยากบอกเรื่องนี้ให้เขารู้ ไม่คิดเลย ว่าเขาจะได้ยินหมดแล้ว

คำพูดที่ผู้หญิงบ้านมีสุวรรณ์คนนั้นพูดในวันนี้ ขนาดฐิติพรได้ยินแล้วยังรับไม่ได้เลย ไม่ต้องพูดถึงธา มนิธิว่าจะรู้สึกยังไง

มิน่าล่ะ เขาถึงอารมณ์ไม่ดี

ธามนิธิรู้ว่าคุณแม่เป็นห่วงเขา “ผมไม่เป็นไรครับ”

โกรธ เขาเคยโกรธไปแล้ว

และเมื่อคิดถึงเรื่องพวกนี้ในตอนนี้ ก็ไม่ใช่เรื่อง

ใหญ่อะไรแล้ว

ถ้าไม่เป็นเพราะว่าเขาได้รับบาดเจ็บ ก็คงต้อง แต่งงานกับผู้หญิงอย่าง นลิน มีสุวรรณ์ จริงๆ คิดๆไปแล้ว เรื่องนี้น่ากลัวมากกว่าอีก

หลังจากได้ยินว่าเขาไม่เป็นไร ฐิติพรจึงวางใจขึ้น

มา “ลูกคิดได้ก็ดีแล้ว ตอนนี้แม่จะให้คนไปจัดเตรียม เรื่องงานแต่งงานของลูกกับปาณีนะ”

นลินจะแต่งงานหรือไม่ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร เพราะธามนิธิกับปาณีก็อยู่ด้วยกันแล้ว

สิ่งที่ทำให้พวกเขาโกรธจริงๆคือพฤติกรรมของ บ้านมีสุวรรณ์ต่างหาก

พอพูดถึงเรื่องแต่งงาน ฐิติพรก็มองไปยังปาณี “วันแต่งงานถูกกำหนดไว้เป็นเดือนตุลาคม ก็ใกล้เข้ามา แล้ว ปาณี ไว้มีเวลานัดพ่อแม่หนูให้แม่เจอหน่อยนะ”

บ้านวิสิทธิ์เวชให้ความสำคัญกับขนบธรรมเนียม ประเพณีเป็นอย่างมาก มักจะรู้สึกว่าในการสู่ขอปาณี ต้องทำตามขั้นตอนทั้งหมด เธอจะต้องจัดงานแต่งให้ยิ่ง ใหญ่มากกว่าที่เคยวางแผนไว้ ถึงจะระบายความโกรธ แค้นนี้ได้

ได้ยินฐิติพรอยากเจอพ่อแม่ของตัวเอง ปาณีอึ้ง ไปชั่วขณะ “แต่ว่าพวกเขา…

จนถึงตอนนี้ เธอยังไม่เคยบอกพ่อแม่เกี่ยวกับ เรื่องนี้เลย

ฐิติพรพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ไหนๆหนูก็จะแต่งเข้า มาบ้านนี้แล้ว แม่กับพ่อของธามนิธิก็ต้องเจอพ่อแม่หนู เป็นธรรมดา ไม่เช่นนั้น พวกเขาจะคิดว่าบ้านเราไม่มี มารยาทนะ”
ปาณีตอบว่า “ไม่ต้องยุ่งยากก็ได้ค่ะ พ่อแม่หนู

เป็นคนธรรมดามาก”

เธอเป็นเพียงคนที่ถูกลากตัวมาเป็นเจ้าสาว กะทันหัน เพียงเพราะอยากเรียนต่อ ไม่เคยคิดเลยว่าจะ ต้องแนะนำพ่อแม่ให้ครอบครัวของธามนิธิรู้จัก

ฐิติพรยิ้มตอบว่า “ไม่ว่าจะธรรมดาแค่ไหนก็เป็น พ่อแม่ของหนู วางใจเถอะ ขนบธรรมเนียมที่ควรทำ พวก เราก็จะทำตามขั้นตอนทั้งหมด หนูเป็นลูกสะใภ้ของเรา ในอนาคต เราจะปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรมต่อหนูได้ยังไง กัน!”

ปาณีก้มหน้าลง ไม่รู้เลยจริงๆว่า จะบอกเรื่องนี้กับ คุณพ่อคุณแม่ยังไง

เธอแอบมองไปยังธามนิธิ หวังว่าคุณอาจะช่วย เธอได้ ปรากฏว่าธามนิธิก็กำลังมองเธออยู่เหมือนกัน และเขาก็รู้สถานการณ์ของ ครอบครัวเธอดี

เขาจึงเปิดปากพูดกับฐิติพรว่า “แม่เตรียมงานไป ก่อนเลยครับ ผมปรึกษากับปาณีก่อน แล้วค่อยนัดเวลา อีกทีครับ”

“.” ปาณีมองไปยังธามนิธิอย่างไม่อยากเชื่อ สายตา คุณอาตกลงแล้ว!

เธอคิดว่าเขาจะช่วยเธอปฏิเสธสักอีก

หลังจากรับประทานอาหาร ปาณีและธามนิธิก็ไป ยังห้องโถงที่อยู่ชั้นหนึ่ง เธอมองไปยังธามนิธิ พร้อมกับ พูดว่า “คุณอา คุณจะให้พ่อแม่หนูเจอกับพ่อแม่ของคุณจริงหรอคะ?”

ธามนิธิบอกว่า “ก็เป็นเรื่องที่สมควรนิเ”

“แต่ว่า… คุณไวยาตย์ก็เคยเจอแม่หนู เขารู้ดีว่า แม่หนูเป็นยังไง…ครั้งนี้ที่หนูหนีออกมา แม่หนูก็โกรธ มากอยู่แล้ว หนูกลัวเมื่อถึงเวลานั้นจะทำให้ทุกคน ลำบากใจกัน” ปาณีมองไวยาตย์ขณะที่เธอพูด หวังให้ไว ยาตย์ช่วยเธอเกลี้ยกล่อมหน่อย

คุณอากับครอบครัวของคุณอายังไม่เคยเจอแม่ ของเธอ ไม่รู้นิสัยของแม่เธอ แต่ว่า ไวยาตย์เคยเจอมา ก่อน

ไวยาตย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ มองไปยังธามนิธิ