ตอนที่ 20

“เธอมั่นใจ?”

ธามนิธิสงสัยในคำพูดของเธอ

ปาณีไม่อยากเชื่อที่ได้ยินแบบนี้”อ้าวก็เมื่อก่อน หนูก็เคยทำให้คุณอากินไง?ตอนอยู่ที่คฤหาสน์นั้น..”

“ลืม”

ได้ไง?

“เรื่องที่เกิดขึ้นภายในสองเดือนเนี่ยนะลืม

ปาณีมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อสายตา”คุณอา อย่าบอกนะว่าเมื่อก่อนคุณอาไม่รู้เลยว่าหนูเป็นใคร?”

ธามนิธิมองไปยังปาณี”อม”

ไวยาตย์เป็นคนดูแลเรื่องการจัดหาคนใช้เขาเคย สนใจเรื่องพวกนี้ที่ไหนล่ะ เขาตอบอย่างจริงจังทำปาณีเสียใจเล็กน้อยแต่ก็

คิดๆแล้วตอนนั้นที่ยังไม่รู้จักเขาเขาก็เป็นพวกแปลกๆ

เหมือนกันนะเคยเจอเขาสองสามครั้งเขาเป็นคนประเภท

ที่ว่าสิ่งมีชีวิตห้ามเข้าใกล้เด็ดขาด

ปาณีมองไปยังธามนิธิพูดว่า”ถ้าสมมติว่าหนูไม่ ได้แต่งงานกับคุณคุณก็จะ..จำหนูไม่ได้เลยใช่ไหม?”

ธามนิธิตอบว่า”อาจจะ”
เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ปาณีก็เข้าใจแล้วทเขาด กับเธอนั่นเป็นเพราะว่าเธอเป็นภรรยาของเขาถ้าเปลี่ยน เป็นผู้หญิงคนอื่นแต่งงานกับเขาเขาก็คงทำดีแบบนี้ เหมือนกัน

เห่อเมียของตัวเองเป็นอุดมการณ์ของเขาสินะ

ปาณีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย”คุณอาคุณเคยเจอ กับ..เรื่องที่ไม่ดีใช่ไหมคะ?”

ตลอดเวลาที่เธอกลับมากับเขาเธอรู้สึกได้ถึง คนในบ้านวิสิทธิ์เวชทุกคนจะปฏิบัติกับเขาอย่าง ระมัดระวังเหมือนกลัวว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บเป็นครั้งที่ สอง

ในเมื่อเขาดีกับเธอมากๆดูแลเอาใจใส่ในทุกๆ เรื่องของเธอปาณีจึงคิดว่าตัวเองก็ควรทำความเข้าใจ เขาสักหน่อย

ธามนิธิมองไปยังปาณี”ทำไมจู่ๆถึงถามคำถาม

นี้?”

“หนูก็แค่สงสัย!ก็คุณบอกเองว่าหนูเป็นภรรยา ของคุณ?มีอะไรก็บอกคุณได้ตลอดงั้นคุณ..จะไม่เล่า เรื่องของคุณให้หนูฟังหน่อยหรอคะ?”

ธามนิธิหันหน้ามองไปยังนอกหน้าต่าง “ไม่มีเรื่อง อะไรเธอไม่จำเป็นต้องรู้”

เขาเป็นลูกผู้ชายเขาเกลียดที่จะแสดงความ อ่อนแอให้คนอื่นเห็นแม้แต่กับปาณีก็เช่นกัน!
ไม่เป็นไรค่ะ”ปาณียิมแล้วพูดว่า”รอคุณอยากพูด เมื่อไหร่ค่อยบอกหนูก็ได้ค่ะ”

ธามนิธิมองไปยังปาณีแต่ไม่ได้พูดอะไรเพราะ เขารู้สึกว่าจะไม่มีวันนั้น

ไวยาตย์ที่นั่งอยู่ข้างหน้ามองไปยังธามนิธิผ่าน ทางกระจกเขาถอนหายใจในใจอย่างอึดอัดเดิมเขาคิดว่า ธามนิธิดีกับปาณีขนาดนี้คงยอมเปิดใจให้กับปาณี!แต่ ตอนนี้คงไม่ใช่แบบนั้นสินะ

“คุณไวยมาตย์คะช่วยจอดข้างหน้าหน่อยนะคะหนู จะลงที่นี่ละก็จะแวะซื้อของนิดหน่อยค่ะ”เมื่อใกล้ถึงบ้าน ปาณีก็เอ่ยปากพูดกับไวยาตย์

ไวยาตย์ตอบว่า “จะซื้ออะไรหรอครับเดี๋ยวผมลง ไปซื้อให้”

ไม่ต้องหรอกค่ะ”ปาณีตอบ”หนูจะลงไปเดินเล่น

ด้วย”

แม้เธอจะเรียนที่นั่นแต่ว่าไปแล้วเธอยังไม่เคยมี เวลาไปเดินเล่นแบบจริงจังเลย

ไวยาตย์มองสีหน้าของธามนิธิเขาจึงจอดรถไว้ ข้างทางตามที่ปาณีบอกปาณีพูดว่า”พวกคุณไม่ต้องรอ หนูนะคะเดี๋ยวหนูกลับบ้านเองได้ค่ะ”

ที่นี่อยู่ห่างจากบ้านของธามนิธิไม่ไกลเท่าไหร่ ไวยาตย์กำลังรายงานสรุปงานให้กับธามนิธิ”มี

ธามนิธิกับไวยาตย์จึงกลับไปก่อนบริษัทเล็กๆที่เพิงก่อตั้งขึ้นมาได้ส่งอีเมลให้คุณครับเขา ขอให้คุณช่วยสนับสนุนด้านการเงินให้กับบริษัทเขาผมดู ประวัติของบริษัทนี้แล้วครับเป็นบริษัทที่ก่อตั้งโดยการ รวมตัวเล่นๆของนักศึกษาหลายๆคนคุณจะดูด้วยไหม ครับ?”

“เดี๋ยวเอามาให้ฉันดูหน่อยละกัน!”

ปาณีนิ้วถุงเล็กใหญ่มากมายกำลังเข้ามาในบ้าน เมื่อเห็นภาพนี้แม่บ้านจึงรีบวิ่งเข้าไปช่วย”คุณหนูปาณี ทำไมซื้อของมาเยอะแยะล่ะคะ?”

“หนูเห็นว่ามันน่ากินก็เลยอดใจไม่ซื้อไม่ได้เลย เอามาทั้งหมดนี้แหละค่ะ”มีพืชผักและผลไม้สดๆ มากมายแต่มันหนักไปหน่อยเธอเหนื่อยแทบตายที่หิ้ว กลับมาเองทั้งหมด