ตอนที่877 หลังคาที่รั่วฝน

ดังนั้นแม้ว่าการตั้งครรภ์และการอาเจียนจะหนักมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ปาณียังคงยืนหยัดต่อไป แม้ว่าเธอจะกินและอาเจียนออกมา แต่เธอก็ยังต้องบังคับตัวเองให้กินมากเพราะเธอต้องการให้ลูก ตัวน้อยเติบโตอย่างมีสุขภาพแข็งแรง และเธอไม่กลัวความล่า บากใดๆ ในเมื่อเด็กน้อยคนนี้เป็นหลักฐานความรักระหว่างเธอ และคุณอา!

นึกถึงลูกน้อย ใบหน้าของเธอก็มีสีหน้าแห่งความรักออกมา อย่างไม่รู้ตัว นึกถึงเมื่อก่อนยามที่เธออ่านบทความเหล่านั้น เอ่ย ว่าผู้หญิงตั้งครรภ์ทุกคนจะเปล่งประกายของความเป็นมารดา ออกมา จากนั้นเธอก็ชี้ไปที่นิตยสารและพูดกับคุณอาว่าว่า “คุณ ดูสิ พวกนี้เป็นเรื่องโกหกเกินไป! เปล่งประกายของมารดา ได้ สาระ! ”

แต่ตอนนี้เมื่อเธออยู่ในสถานการณ์นี้ เธอรู้สึกว่าทุกวันเต็มไป ด้วยความประหลาดใจ และทุกๆวันเธอชอบพูดคุยกับเด็กน้อยที่ ยังไม่แม้กระทั่งมีรูปร่างในท้องของเธอ

แม้ว่าเธอจะตั้งท้องและอาเจียนเป็นครั้งคราว ทําเอาเธออยาก คายทุกสิ่งในท้องของเธอออกมา แต่หลังจากอาเจียนแต่ละครั้ง เธอจะบังคับตัวเองให้กินอาหารเข้าไปบ้าง เพราะสารอาหารที่ เพียงพอเท่านั้นที่จะรับประกันคุณค่าทางโภชนาการที่ตัวน้อยๆ จะต้องได้รับ
ในด้านของมหาลัย เธอได้ขอให้นภันต์ช่วยไปพักการเรียนให้ เธอ ตอนนี้เธอเป็นแบบนี้ เธอยังไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับคำถาม ของเพื่อนร่วมชั้นและครูของเธอได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่รู้ วิธีเผชิญหน้ากับคุณอาของเธอ!

เมื่อนึกถึงผู้ชายที่ไม่รักษาสัญญาคนนั้น จิตใจของปาณีก็หด ตัวอย่างรุนแรง แม้ว่าเธอจะพายามเตรียมใจเอาไว้แล้ว แต่ ตราบใดที่เธอพูดถึงหรือคิดถึงเขา หัวใจของเธอก็มักจะรู้สึกเจ็บ ปวดขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

เธอยืนขึ้นอย่างช้าๆ มองดูพระอาทิตย์ที่ไม่รู้ว่าขึ้นไปบน ท้องฟ้าตั้งแต่เมื่อไหร่และคิดกับตัวเองว่า “ลุงอาพบคนที่ใช่แล้ว ใช่ไหมคะ?”

แม้ว่าจะเป็นแค่ความคิด แต่หัวใจของเธอยังคงเศร้าขึ้นมา

แต่เธอก็ยังหวังอย่างจริงใจว่าคนๆนั้นจะดีต่อเขาตลอดไป

และผู้ชายที่เธอคิดถึงคนนั้น ตอนนี้ปรากฏตัวอย่างกังวลใจใน ห้องนั่งเล่นของตระกูลเพิ่มสิน ด้วยสายสัมพันธ์ที่มีต่อกัน ทำให้ แม่ของชยรพปฏิบัติต่อเขาเป็นอย่างดี “อะไรนะ? ชยรพควรวาง สายโทรศัพท์ของคุณหรือ? ฉันจะโทรหาเขาให้เขากลับมาแล้ว! ธามนิธิรอสักครู่”

พูดจบก็หันไปต่อสายหาชยรพ

ธามนิธินั่งบนโซฟาอย่างกระวนกระวายและกำลังรอชยรพ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพรของพระเจ้าหรือเปล่า หลังจากนั้นไม่นาน ประตูถูกเปิดออกจากด้านนอก: “แม่! มีแขกมาที่บ้าน! ออกมาเร็ว!”

โดยไม่ยกหัวขึ้น เขาถอดรองเท้าออก แต่ทันใดนั้นเขาก็ตกใจ เมื่อเห็นแขนถูกจับแน่น โดยใครบางคน เมื่อเขาเห็นคนที่จับแขน เขาเอาไว้อยู่เขาก็ตกตะลึงไป “ธาม ธาม ลุงธามนิธิ…”

อย่างไรก็ตาม ธามนิธิไม่สนใจความตื่นตระหนกของชยรพ เขาเอ่ยพึมพำ “ปาณี อยู่ที่ไหน นายต้องรู้แน่ว่าเธออยู่ที่ไหน ใช่ ไหม? ”

ชยรพมองดูธามนิธิที่กำลังร้อนลน และกระซิบว่า “ฉันขอโทษ ครับคุณลุงธามนิธิ ผมไม่รู้ … ”

พูดจบ ก็เห็นคนตรงหน้าเลยผมของตน และเอ่ยเสียงต่ำ “ชยรพ ฉันรู้ว่านายรู้ดีว่าปาณอยู่ที่ไหน? ขอร้องหละนายบอกฉัน เถอะ ฉันอยากหาเธอให้เจอจริงๆนะ ฉันกลัว กลัวมากจริงๆ…

นี่เป็นครั้งแรก ที่ชยรพเห็นธามนิธิขอร้องเขาแบบนี้ แต่พอนึก ถึงเวทัสที่อยู่ด้านนอก เขาก็ลำบากใจอย่างยิ่ง

ด้านหนึ่งคือเพื่อนที่เขานับถือเป็นพี่น้อง อีกด้านคือคนที่เขา ชื่นชมนับถือ ชยรพไม่เคยรู้มาก่อนว่าตนเองจะมีวันนี้ วันที่เขา ต้องเลือก

ในตอนที่เขาลังเล ก็มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาจากระเบียง เขาหัน หลังกลับและตะโกนออกไปอย่างไม่ต้องคิด “นั่น คุณลุง ธา มนิธิ… ”

เสียงนั้นหยุดลงชั่วคราวเช่นกัน จากนัชยรพก็รีบไปเข้าไปหาธามนิธิและดึงเขาไปที่ห้องนั่งเล่น เขาตะโกนออกมาเป็นครั้ง คราว “คุณลุงธามนิธิ คุณนั่งลงก่อน ดื่มน้ำก่อน…”

จนกระทั่งได้ยินเสียงประตู “คลิก” และประตูถูกปิดลง เขาถึง ค่อยรู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย

จากนั้น เขาก็ชาไปทั้งศีรษะและมองดูธามนิธิ ที่มีสายตาขุ่น

เคืองด้วยความความกลัว หัวใจของเขาเป็นกังวลอย่างยิ่ง แต่ก็

ยังคงเอยกระซิบว่า “ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าปาณีอยู่ที่ไหน ลุงธามนิธิ

ลุงเชื่อผมเถอะ ถ้าผมรู้ผมจะบอกคุณ! คุณก็รู้ว่าผมเป็นแฟน

ตัวยงของคุณ! และเป็นผู้ปกครองหมายเลข 1 ของปาณีในมหา

ลัยอีกด้วย ”

เมื่อได้ยินคำพูดที่จริงใจของชยรพ ธามนิธิก็ไม่สามารถพูด อะไรได้อีก เขาลุกขึ้นอย่างเงียบๆ และพูดบางอย่างกับชยรพ “ถ้า นายเห็นหรือรู้ข่าวของปาณีโปรดติดต่อฉันด้วย!”

พูดจบหลังจากนั้นเขาเดินช้าๆไปที่ประตู

ชยรพยืนขึ้นแล้วส่งเขาไปที่ประตู เขาดูชยรพที่ราวกับว่าแก่ ขึ้นมาเป็นสิบปี และถอนหายใจอย่างลึกซึ้งก่อนจะพูดอย่างมี อารมณ์ “ความรักเป็นเรื่องอันตรายจริง ๆ ……. ”

ก่อนที่คำพูดจะจบลง ศีรษะของเขาก็โดนเกาลัดกระแทกลง บนหัวของเขา เขาเงยหน้าขึ้นอย่างไม่พอใจและเห็นดวงตาที่ โกรธของแม่กำลังจ้องอยู่ที่ตนเอง ทันใดนั้นเขาก็สงบลงแล้วพูด ว่า “แม่ ผมเพิ่งจำได้ว่ามีเรื่องต้องทำที่มหาลัย ผมกลับไปก่อน นะ!”
พูดจบ เขาก็วิ่งออกไปโดยไม่หันกลับมามองสักนิด

แม่ของชยรพยืนอยู่ที่นั่นอย่างเศร้าใจ มองดูลูกชายที่แยกกัน อยู่และคิดอย่างเศร้าใจ “เขายังโกรธฉันอยู่หรือเปล่า? โมรีคน นั้นดีจริงๆหรือ? ดีจนแม้กระทั่งแม่ของตนเองก็ไม่ต้องการแล้ว หรือ?”

ทุกบ้านช่างมีเรื่องให้คิดเป็นของตนเองเสียจริง

ที่นั่น ธามนิธิที่ออกมาจากบ้านของชยรพก็เดินมุ่งหน้าไปยังที่ รถ เป็นเวลานับสิบวันแล้วที่เขายังหาปาณีไม่เจอ คิดถึงเด็กขี้แย คนนั้นที่ไม่รู้ตอนนี้ไปร้องไห้อยู่ที่ไหนแล้ว หัวใจของเขาก็บีบรัด แน่นด้วยความเจ็บปวด

เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปยังท้องฟ้า อดพึมพำกับตนเองไม่ได้ “ปาณี เธออยู่ที่ไหน? คุณอาผิดไปแล้ว คุณอาเสียใจแล้วจริงๆ เธอให้โอกาสคุณอาสักครั้งได้ไหม?”

ที่บ้านวิสิทธิ์เวช ทั้งบ้านกำลังตกอยู่ในหมอกแห่งความเศร้า โศก ฐิติพรโกรธจนล้มป่วย เธอนอนอยู่บนเตียงและส่งเสียง อย่างไม่พอใจ ในอีกด้านหนึ่ง จนวิภากำลังกังวลเกี่ยวกับ ร่างกายของแม่ แต่อีกด้านเธอก็เป็นห่วงปาณีและธามนิธิที่ไม่ได้ กลับบ้านเป็นเวลาหลายวัน

นพรุจยื่นมือถือให้กับจันวิภา “จันวิภา เวทัสเจ้าเด็กนั่นอยู่ ไหม? ผมโทรหาเขามีเรื่องจะคุยด้วย ว่าเจ้าเด็กนี่จริงๆแล้วกำลัง คิดจะทําอะไรกันแน่?

“เวทัส? เข้าอยู่เมืองนอกไม่ใช่หรือคะ?” จันวิภาสับสนุนไปหมด “นพรุจ อะไรกันคะ? หรือว่าเวกัสก่อเรื่องอีกแล้ว?”

นพรุจเอยอย่างไม่พอใจ “เจ้าเด็กนั่นดรอปเรียนไปแล้ว! เธอ คิดว่ามีเหตุผลไหมล่ะ! รอผมกลับไป ผมจะต้องสั่งสอนเขาสักยก โมโหจะตายแล้ว!”

“ดรอปเรียน? คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ? เมื่อวันก่อนฉัน ยังสิดีโอคุยกับเขาอยู่เลย เขายังอยู่มหาลัยดีๆอยู่เลยนะคะ ทำไมจู่ๆถึงดรอปเรียนหล่ะ? ยังมีอีก นพรุจ ท่าทีแบบนี้ของคุณ ไม่ช่วยแก้ปัญหาได้หรอกนะคะ! คุณทำแบบนี้ เวทัสมีแต่จะ แข็งกร้าวยิ่งขึ้น”

หลังจากที่พยายามสงบอารมณ์ของนพรุจลง จันวิภาก็ถูก ทำให้ตกใจขึ้นอีกครั้ง “เวทัสกลับมาแล้ว? เป็นเพราะได้ยินเรื่อง ของปาณีรึเปล่าคะ? โอ้ย หัวฉัน! ทำไมถึงปวดสมองแบบนี้นะ? ไม่ได้การ ฉันจะต้องหาตัวเวทัส ให้เจอ ก่อนที่ความวุ่นวายจะเพิ่ม เข้าไปอีก!”

ส่วนทางด้านเวทัสที่ไม่รู้ตัวว่าตนเองถูกจับได้ว่ากลับมาแล้ว ตอนนี้กำลังอยู่ที่ชั้นล่างของอพาร์ทเม้นที่นภันต์อาศัยอยู่ เขา กำลังลังเลว่าจะขึ้นไปดีหรือไม่

พอนึกถึงท่าที่ปาณีปฏิบัติกับตนในครั้งที่แล้ว เขาก็ไม่กล้าเดิน ขึ้นไป แต่ก็เป็นห่วงเธออย่างยิ่ง อยากเห็นด้วยตาว่าเธอนั้น สบายดี