ตอนที่ 875 ซ้ายขวาลำบาก

ไวยาตย์กลับเข้ามาที่ใจกลางเมืองและรวมตัวกับธามนิธิอย่าว รวดเร็ว “ท่านประธาน ด้านของมหาลัย บอกว่าเรื่องที่ปาณีพัก การเรียนมีวัยรุ่นคนหนึ่งมาช่วยทำเรื่องแทนเธอ!”

ธามนิธิได้สติกลับมาทันที “เด็กวัยรุ่น? ทางมหาลัยรู้ไหมว่าอีก ฝ่ายคือใคร?”

ไวยาตย์ส่ายหน้า “ไม่มีใครจำเขาได้ แต่ผมคิดว่าคุณชายชย รพควรจะรู้เรื่องนี้แน่? ในเมื่อเขาอยู่ในมหาลัย แถมแฟนของเขา ยังเป็นเพื่อนสนิทของปาณีอีกด้วย! ”

ประโยคนี้ ความหมายคือชยรพควรรู้บางอย่างเกี่ยวกับปาณี ธามนิธิพูดขึ้นในทันทีว่า “ทำไมนายยังมายืนงงอยู่อีก รีบ ติดต่อเจ้าเด็กชยรพเดี๋ยวนี้!

ไวยาตย์ยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหัว “ท่านประธาน ผมไม่มี เบอร์โทรศัพท์ขอชยรพ!”

ธามนิธิเริ่มค้นหาในโทรศัพท์มือถือของเขาแล้วส่งเสียง

คํารามออกมาอย่างหงุดหงิด “บ้าเอ้ย ฉันก็ไม่มี!”

ไวยาตย์คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “คุณชายเวทัสสมควรมีเบอร์ เขาแน่ ก่อนหน้านี้พวกเขาเป็นทีมแข่งทีมเดียวกันไม่ใช่หรือ ครับ?”
ธามนิธิชะงักไป และรีบต่อสายไปหาเวทัสที่อยู่ต่างประเทศ อย่างไม่ลังเล

อีกด้านหนึ่งของโลก เวทัสซึ่งกำลังนอนหลับสนิทอยู่ได้ยิน เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นอย่างไม่หยุด เขาหยิบขึ้นมาดู พอเห็นว่ามาจากธามนิธิก็โยนมันทิ้งไปอย่างไม่มีความสุข

แต่อีกด้านหนึ่งแข็งแกร่งกว่า ความเพียรของธามนิธิในการ ต่อสายหาเวกัสอยู่เป็นเวลานานไม่หยุด ทำให้เวทัสต้องกดปุ่ม รับอย่างช่วยไม่ได้ “ลุงน้า รู้ไหมว่านี่เวลากี่โมง ตอนนี้เป็นเวลาที่ สองของผมนะ?”

ธามนิธิเอ่ยเสียงเย็น “นายมีเบอร์โทรของชยรพไหม? รีบส่ง มาให้ฉันด่วน!”

พูดจบ ก็วางสายไปอย่างเย็นชา

เวทสจองโทรศัพท์มือถือด้วยความไม่พอใจธามนิธิ เขาก็ ขมวดคิ้ว แต่ทันใดนั้นในใจของเขาก็รู้สึกไม่ค่อยดีขึ้นมา

“ชยรพ? คุณน้าหาเขาไปทำไม? นอกเหนือจากเรียนที่เดียว กับปาณีแล้ว เขาก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับน้าของเขาเลยสักนิด ไม่ สิ ต้องเกิดเรื่องกับปาณีแน่! คิดถึงตรงนี้ เวทัสก็รีบหยิบโทรศัพท์ มือถือขึ้นมาอย่างรวดเร็วและโทรออกหาชยรพ

แต่ชยรพหกลับไม่รับสายจากเขาสักที เวทัสเดินไปมาไม่หยุด อยู่ในห้องนอน “เด็กสมควรตาย! กำลังทำอะไรอยู่กันแน่? เวลา นี้ไม่ใช่เวลานอนสักหน่อย!
โชคดีที่ในขณะที่กำลังบ่น ชยรพรับรับโทรศัพท์เข้าพอดี เวที สโพล่งถามขึ้นมา “ชยรพ ปาณีเกิดเรื่องใช่ไหม?

ชยรพตัวแข็งทื่อไปและมองไปที่โทรศัพท์มือถือ เขาสงสัย มากว่ามีการแอบติดตั้งกล้องบนมือถือของเขาหรือไม่ ทำไมเขา ที่เพิ่งรู้ข่าวจากนภันต์ กลับสามารถไปไกลถจนแม้กระทั่งเวทส ยังรู้เรื่อง

ชยรพลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็บ่นว่า “นายก็รู้แล้ว? เฮ้อ อย่าที่ฉัน บอไว้ เรื่องดีๆอยู่ในบ้านเรื่องร้ายลอยออกไปพันลี้ แม้กระทั่ง นายที่ห่างออกไปหลายพันไมล์ยังรู้ ฉันอดคิดไม่ได้ว่าความ สามารถของอินเทอร์เน็ตมันสูงเกินไปหรือเปล่า?”

เวทสไม่มีเวลาฟังเรื่องไร้สาระของเขา เขาถามเสียงต่ำ “รีบ พูด เกิดอะไรขึ้นกับปาณี นอกจากนี้เธอกับคุณน้าของฉัน ไม่ใช่ ว่าพวกเขา …”

ชยรพถอนหายใจและบอกเขาทุกอย่างในภันต์บอก “… คุณ ไม่คิดหรือว่ามันแปลก ปาณีที่ดีๆกับคุณน้าของนายจู่ๆก็ถูกหย่า จริงๆเลยน้า ฉันงงจริงๆว่าวงจรสมองของลุงนายกำลังคิดอะไร อยู่!”

เวทัสนิ่งเงียบไม่พูดจา

จากนั้นโทรศัพท์มือถือของเวทัสก็ดังขึ้นอีกครั้ง เขาดูและเห็น ว่าเป็นหมายเลขของธามนิธิ ดังนั้นเขากดปุ่มปฏิเสธอย่างเด็ด ขาด

อีกไม่นานโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นอีกครั้ง ที่แตกต่างก็คือคราวนี้มันไม่ได้มาจากธามนิธิแต่มาจากคุณยายที่เขารักมาก ที่สุด

“คุณยาย โทรหาผมทำไมครับ? มีเรื่องอะไรผิดหรือเปล่า? สำหรับคุณยายที่รักเขายิ่งกว่าใครแล้ว เวทีสยังคงเอาใจใส่เป็น อย่างยิ่ง

ฐิติพรทักทายเขาซักพักแล้วรีบเข้าเรื่องทันที “เวทัส มีเบอร์ โทรศัพท์ของชยรพไหม?” ถ้ามีอะไรช่วยบอกยาย ยาย มีเรื่อง ต้องคุยกับเขา!!

เวทสได้ฟังก็มีน้ำเสียงเย็นชาลงมา เขาเอ่ยเสียงต่ำ “คุณยาย คุณยายออกหน้าแทนน้า ใช่ไหมครับ? ถ้าหากไม่มีอะไรแล้ว ผม วางสายก่อนนะครับ!

พูดจบก็ไม่รอให้ฐิติพรได้ตอบกลับ เขาวางสายลงทันที

เป็นครั้งแรกที่ฐิติพรถูกหลานที่อยู่ไกลออกไปวางสายใส่แบบ นี้ ที่เธอถอนหายใจด้วยความเสียใจ “นี่มันอะไรกัน? ตอนเด็กๆ เวทัสตัวติดกับธามนิธิยิ่งเรียกว่าอะไร เมื่อไหร่กันที่ความสัมพันธ์ ระหว่างพวกเขาแย่ลง?”

จันวิภายังคงนิ่งเงียบ เพราะเรื่องพวกนี้ เธอรู้สึกว่าเธอไม่ควร คุยกับแม่ของเธอ

นึกถึงพี่น้องชายของตนและปาณีที่เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นมา เธอ พูดอย่างเศร้าใจ “ตอนนี้ปาณีไปอยู่ที่ไหนกันแน่? ฉันไม่เข้าใจ เลยจริงๆว่าทำไมธามนิธิถึงทำเรื่องยุ่งเหยิงแบบนี้? ตอนนี้พอคน จากไป เขาก็คิดจะตามหาตัวให้กลับมา แต่โลกใบนี้กว้างใหญ่ขนาดนี้ ถ้าหากปาณีคิดอยากจะซ่อนตัวหลีกหนีเขา ก็เป็นเรื่อง ยาก!”

คำพูดยังพูดไม่ทันจบ ศีรษะของเธอก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดขึ้น มา เธอร้อง “โอ้ย” เสียงดัง “แม่คะ หนูทำไม? หนูแค่พูดเรื่อง จริง!”

แต่สิ่งที่ตอบกลับมากลับเป็นแค่การถลึงตาใส่จากฐิติพร เท่านั้น เธอแค่ฟังเสียงบ่นของฐิติพร “ไม่ว่าความจริงจะคืออะไร งานเร่งด่วน ในขณะนี้คือการหาปาณี! พูดง่ายๆ ฉันไม่อนุญาตให้ เธอกับธามนิธิหย่ากัน!”

เมื่อมองดูท่าทีแข็งกร้าวของแม่ของตน จันวิภาก็ก้มศีรษะและ เงียบไปครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

แม้ว่าเวทัสจะไม่ให้เบอร์โทรศัพท์ของชยรพ แต่ธามนิธิก็ได้ มันมาในไม่ช้า แม้ว่าจะหลีกหนีเขาแค่ไหน ก็ไม่สามารถขัดขวาง เขาจากการตามหาชยรพได้

“สวัสดีครับ ชยรพพูด คุณคือ … “ชยรพมองดูหมายเลขที่ไม่ คุ้นเคย เดิมเขาไม่ต้องการรับสาย แต่เนื่องจากมีอยู่ข้างๆและ เพื่อไม่ให้เธอรู้สึกสงสัยเขาจึงได้แต่กดรับ

ใครจะรู้ว่าอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ส่งเสียงทุ้มออกมา อย่างรวดเร็ว “ชยรพ ! ฉันธามนิธิ!”

ชยรพยื่นโทรศัพท์มือถือของเขาออกไปดูหมายเลข ก่อนจะก็ ร้องอุทานว่า “คุณลุงธามนิธิ ทำไมคุณถึงมีโทรศัพท์ของผมหล่ะ ครับ? เป็นเวทัสที่ ที่มอบให้คุณใช่ไหม?”
ธามนิธิที่อยู่ปลายไม่ได้เสียเวลาไปกับเขาและพูดตรงไปตรง มาว่า “ไม่ใช่เรื่องสำคัญ! ตอนนี้นายบอกฉันมาว่าปาณีอยู่ไหน? นายรู้อะไรเกี่ยวกับมันบ้างใช่ไหม?

ชยรพเงียบลง

ธามนิธิตะโกนที่ปลายอีกด้านของโทรศัพท์ ” ชยรพ!ชยรพ! ฟังอยู่ไหม?”

ทันใดนั้น สายก็ถูกตัดลง

เขามองมือถือที่ส่งเสียงบีบตัดสายลงไปอย่างไม่อยากจะเชื่อ ธามนิธิรู้สึกโกรธจนแทบจะบ้า “เจ้าเด็กหน้าเหม็นชยรพ! ถึงกับ กล้าวางสายฉันได้ยังไง ฮ่ม! ”

ที่มหาวิทยาลัย โมรีดใบหน้าที่ซึมเศร้าของชยรพ บวกกับสาย ที่เพิ่งโทรมา เธออดไม่ได้ที่จะถามอย่างนุ่มนวล “แม่ของนายโทร หานายเหรอ? ให้นายเลิกกับฉันอีกแล้วใช่ไหม? แต่การที่นายไม่ รับสาย ไม่ใช่คําตอบหรอกนะ? นายว่าถูกต้องไหม? ฉันว่านาย ควรจะกลับไปที่นั่น ส่วนฉัน ฉันไม่เป็นอะไรหรอก…

ชยรพหันกลับมาด้วยความตะลึงและมองดูโมรีด้วยสาตา ประหลาด แต่พอเขาเห็นความโศกเศร้าที่เห็นได้ชัดบนใบหน้า ของเธอ เขาก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อนยวบลงและบ่นว่า “อย่าพูด เรื่องไร้สาระ ไม่ใช่แม่ของฉัน เป็นคุณลุงธามนิธิ เขาถามฉันเกี่ยว กับเรื่องของปาณี…”

ทันใดนั้น ชยรพที่ตระหนักเรื่องที่หลุดปากออกไปก็รีบปอด ปากลงทันที แต่โมรีจ้องไปที่เขาอย่างสงสัย นายพูดว่าอะไรนะ?เกิดอะไรขึ้นกับปาณี? ปาณีทำไม? ทำไมฉันถึงไม่รู้ว่าเกิดเรื่อง กับเธอ? ชยรพนายรีบพูด หรือว่าตั้งใจจะให้ฉันร้อนใจตายห้ะ? นายก็รู้ ว่าปาณีเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน! ”

ชยรพหันกลับมามองโมรีที่ตอนนี้กำลังจนน้ำตาคลอ ก่อนจะ ต้องเอ่ยเรื่องทั้งหมดออกมาอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้ “เรื่องที่ฉันรู้ ก็มีแค่นี้…