ตอนที่873 สำนึก

ปฏิกิริยาแรกของธามนิธิเมื่อเห็นไวยาตย์คือการรีบคว้าแขนของ เขาและถามกระวนกระวาย “นายได้พูดเรื่องการหย่ากับเธอหรือ เปล่า?

ไวยาตย์ตกอยู่ในภวังค์ไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “ผมไม่ ค่อยแน่ใจ…”

ธามนิธิรีบขว้างมือของเขาออกอย่างว้าวุ่นใจ “อะไรคือสิ่งที่ นายบอกว่าไม่แน่ใจ? ฉันไม่บอกให้นายไปบอกเธอเรื่องเซ็นลง นามในข้อตกลงการหย่าหรือ? ถ้าหากนายไม่แน่ใจแล้วใครจะ แน่ใจ?”

มองไปที่ธามนิธิที่มีสีหน้าซีดเซียว ไวยาตย์ขมวดคิ้วและเอ่ย “ตอนที่คุณให้ผมไปแจ้งให้ปาณีทางโทรศัพท์ มีผู้ชายคนหนึ่งรับ สาย ผมเลยบอกผู้ชายคนนั้นไปว่า ทิ้งสัญญาการหย่าไว้ที่ สวนจตุจักรให้เธอเซ็นสัญญา! ดังนั้นผมเลยไม่แน่ใจว่าปาณีเห็น หรือไม่…

ธามนิธิชะงักไป แล้วก็วิ่งไปที่รถอย่างเร่งร้อน พอเดินไปที่รถ และคิดจะเปิดประตู แต่ก็พบว่าเขาไม่มีกุญแจรถ

ดังนั้นเขาจึงตะโกนใส่ไวยาตย์ “เร็ว เอากุญแจรถมาให้ฉัน!”

ไวยาตย์ยื่นกุญแจให้เขาอย่างไม่เต็มใจ เขาอิดออดอยู่ซักครู่ แล้วพูดว่า “ท่านประธาน ในเมื่อคุณตัดสินใจหย่าแล้วคุณยัง…”
สายตาเยียบเย็นที่ต้องมาของธามนิธิ ทำเอาเขาอดกลืนคำพูด ทั้งหมดลงไปอย่างอดไม่ได้

จากนั้นจึงมองดูที่แผ่นหลังของธามนิธิที่เดินจากไป ไวยาตย์ สายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “ความรัก มันช่างอันตรายจริงๆ! หวังว่า ฉันจะไม่ได้สัมผัสมัน! ”

แต่พอนึกถึงปาณีที่ดื้อรั้นคนนั้น เขาก็ถอนหายใจออกมา “ปาณี หวังว่าเธอจะสบายดี!”

ตอนนี้ธามนิธิกำลังบ้าคลั่ง เขาเร่งความเร็วบนถนนและไม่หัน มามองแม้แต่สัญญาณไฟจราจร

ตอนนี้เขาทั้งในใจและดวงตาของเขาล้วนเป็นภาพยามปาณี

หัวเราะ ดีใจ และร้องไห้ ในวินาทีนั้น เขาถึงค่อยเข้าใจอย่างแจ่ม

แจ้งว่าเขานั้นไร้เดียงสาเกินไป คิดว่าการปล่อยเธอไปจะสามารถ

คืนความสุขให้กับเธอได้ แต่เขากลับลืมไปว่าความมั่นใจใน

ตนเองของเขาต่างหาก ที่จะเป็นความสุขของผู้หญิงตัวเล็กๆคน

นน

ในวินาทีนี้ ธามนิธิเข้าใจหัวใจของเขาอย่างถ่องแท้แล้ว ว่า เขารักเธอ รักจนไม่อยากจะแยกจากเธอแม้แต่ชั่ววินาทีรักแม้รู้ว่า หัวใจของเธอจะมีเจ้าของ แต่เขาก็ยังต้องการล็อคเธอไว้ข้างเขา อย่างเห็นแก่ตัว !

เมื่อมองไปที่สวนจตุจักรที่อยู่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ธามนิธิก็อด เอ่ยร้องออกมาไม่ได้ “ปาณี ฉันกลับมาแล้ว ฉันจะไม่ปล่อยมือ ของเธออีกต่อไป!”
แต่เมื่อเขาเดินไปยังหน้าประตูและมองเห็นแสงรางๆ ส่อง ออกมาจากห้องครัว ในตอนนั้นเขาหัวเราะอย่างมีความสุข “ปาณี! เธอ… ”

แต่เมื่อเห็นว่าที่แท้ร่างนั้นกลับเป็นแม่ของเขาที่เดินออกมา จากห้องครัว ธามนิธิก็มีความรู้สึกผิดหวังอย่างที่ไม่สามารถ บรรยายได้พุ่งเข้ามาใส่ทันที

ฐิติพรมองไปที่ลูกชายที่มีสภาพทรุดโทรมดูไม่ได้ เธอจึงอด ถามเสียงเบาขึ้นมาไม่ได้ “ธามนิธิเกิดไรขึ้นกันแน่? ทำไมลูกถึงมี สภาพเป็นแบบนี้? แล้วปาณีล่ะ? ทำไมฉันถึงติดต่อกับเธอไม่ได้? พูดจาสิ?”

ธามนิธิยังคงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างนิ่งงัน พอฐิติพรเห็นท่าทาง ของเขา ก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา “ธามนิธิ ลูกกับปาณีเกิดอะไรขึ้นกัน แน่? คนหนึ่งหายไป อีกคนไปเมืองเมฆา? พวกลูกทะเลาะกันเห รอ?”

ธามนิธิมองกลับไปอย่างเปล่าเปลี่ยวและพูดเสียงต่ำว่า “เรา หย่ากันแล้ว …”

ฐิติพรตกตะลึงไปทั้งตัว ใช้เวลานานกว่าจะหาเสียงของเธอ กลับมาได้อีกครั้ง “ไม่ เมื่อกี้ลูกพูดว่าอะไร? แม่ได้ยินไม่ ชัดเจน …”

ธามนิธิกวาดเส้นผมของเขาอย่างอ่อนแรงและพึมพำว่า”ผม หย่าปาณีแล้ว!” ฐิติพรนั่งลงบนโซฟาอย่างตะลึงงัน และร้องออกมาด้วยความรู้สึกปวดหัว “โอ้ย หัวฉัน! ปวดหัวไปหมดแล้ว!”

มองดูท่าที่เจ็บปวดของแม่ของตน ธามนิยมขึ้นและเอ่ยถาม “แม่ ผมพาแม่ไปโรงพยาบาลดีไหม?”

ฐิติพรปัดมือของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ฉันไม่สน แกไปหาปากลับให้ฉันเดี๋ยวนี้ เธอคือลูกสะใภ้ของฉัน ไม่ใช่ว่า แกบอกจะหย่าก็หย่า! หากปราศจากความยินยอมจากฉัน การ หย่าของพวกแกไม่สามารถเชื่อถือได้!”

ธามนิธิยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหัว “ผมก็หวังว่าผมจะหาตัว เธอเจอเหมือนกัน!

ฐิติพรกังวลขึ้นมาทันใด และยื่นมือมาผลักเขา “แล้วทำไมแก ถึงยังมานิ่งอยู่อีก? รีบไปหาปาณิส! จริงๆเลย ปกติลูกทำตัวออก จะพึ่งพาได้? ทำไมครั้งนี้ถึงเป็นแบบนี้? ไวยาตย์ก็เป็นจริงๆเลย เช่นกัน ไม่พูดอะไรกับแม่ล่วงหน้าสักคำ มิฉะนั้นแม่จะไม่อนุญาต ให้แกทำร้ายปาณีแบบนี้แน่ โธ่ ปาณี ปาณี หนูอยู่ที่ไหนกัน?”

ในที่สุด ธามนิธิก็ถูกแม่ของเขาผลักออกจากบ้าน และมอบ ภารกิจที่ ต่อให้ตายก็ต้องทำให้สำเร็จ “ถ้าแกไม่พา ปาณีกลับ มา แกจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าบ้านนี้

เขาเดินออกไปด้วยความงุนงงและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า แจ่มใส อดไม่ได้ที่จะพูดพึมพำว่า “ปาณี ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนใน โลก?”

นภันต์มองดูโทรศัพท์ที่ตนเองเพิ่งจะวางหูไป จู่ ๆ พี่สาวของตน ก็ปรากฏตัวขึ้น เขาพูดอย่างอ่อนใจ “พี่ ทำแบบนี้ไม่ใช่หนทางที่เลย! พี่ควรจะคุยกับพี่เขยให้ชัดเจน

ปาณีนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ถ้าไม่ใช่เพราะน้ำตาของเธอที่ไหลลงมา เป็นครั้งคราว บางทีอาจจะคิดว่าเธอเป็นตุ๊กตานไปแล้วก็ได้!”

นภันต์ไม่รู้ว่าเขาถอนหายใจไปครั้งที่เท่าไหร่ เขามองไปที่พี่ สาวที่โง่เขลาของตนและพูดไม่ออก เขาอยากให้แม่ของเขามา แต่พี่สาวของเขากลับห้ามไม่ให้เขาบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะตอนนี้เธอเหนื่อยมากและไม่ต้องการให้แม่เข้ามายังอีก

เมื่อพิจารณาถึงลักษณะที่พึ่งพาไม่ได้ของฝนสิริ นภันต์จึงต้อง พับความคิดนี้ลง แต่เมื่อมองดูพี่สาวที่ท่าทางซีดเซียวเขาก็อด รู้สึกปวดใจไปด้วยไม่ได้

ในที่สุดเขาก็นึกถึงชยรพขึ้นมา ตั้งแต่เวทสเดินจากไป เขาเป็น กัปตันชั่วคราวของทีมแข่ง อีกทั้งเขายังมีความสัมพันธ์กับ ครอบครัววิสิทธิ์เวช นภันต์คิดว่าถ้าหากไปถามเขา เขาจะต้องรู้ แน่ว่าเกิดอะไรขึ้น

“อะไร? นายหมายถึงตอนนี้พี่นายวอยู่ที่นั่นหรือ?” หลังจากฟัง คำพูดของนภันต์ ชยรพก็อุทานออกมา “พี่สาวของนายรู้รึเปล่า ว่าตอนนี้คุณลุงธามนิธิแทบอยากจะพลิกเมืองทั้งเมืองเพื่อตาม หาเธอ? ผลลัพธ์คือเธอซ่อนตัวในอพาร์ตเมนต์ของนาย?”

เมื่อเห็นท่าทางประหลาดใจของชยรพ นภันต์ก็อธิบายอย่าง เสียไม่ได้ “ก่อนหน้านี้ ฉันโทรหาพี่เขยแล้วบอกว่าฉันติดต่อกับพี่ ไม่ได้ ใครจะคิดว่าพอฉันวางสายพี่ก็จู่ๆปรากฏตัวที่ประตูห้อง เช่าของฉัน ..”
ชยรพเดินไปมาอย่างงงงวย “พี่สาวของนายหมายถึงอะไร? ไม่อยากเจอคุณลุงธามนิธิแล้วหรือ? พวงผู้หญิงที่ไม่ยุ่งยาก ขนาดนี้?”

นภันต์เอ่ยตอบอย่างไม่พอใจ นายสิที่ยุ่งยาก? นายห้ามพูด กับพี่ฉันแบบนี้!”

ชยรพเอ่ยตอบอย่างไม่เต็มใจ “โอเค โอเค ไม่พูดอะไรเกี่ยว กับพี่สาวของนาย! แต่พี่สาวของนายทำแบบนี้กำลังหมายถึง อะไร? เธอวางแผนที่จะไม่เจอคุณลุงแล้วหรือแค่ชั่วคราว?”

นภันต์ส่ายหน้า เพราะนอกจากเรื่องที่ห้ามไม่ให้เขาเอาเรื่องนี้ ไปบอกกับแม่ เรื่องอื่นๆเธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ตอนนี้พอเขารู้จากชยรพแล้วว่าพี่เขยกำลังตามหาพี่สาวของ

เขาไปทั่วเมืองชยุต เขาตื่นตระหนกจริงๆ เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดี

“ชยรพ ลูกพืชยรพ นายต้องให้คำแนะนำกับฉัน! เกิดอะไรขึ้น กับพี่สาวของฉันและพี่เขยกันแน่? ฉันถามพี่สาวของฉันแต่เธอไม่ ได้พูดอะไรเลย เธอเอาแต่ร้องไห้อยู่ที่นั่น ฉันจนปัญญาแล้ว ข้าง หนึ่งเป็นพี่สาวของฉัน อีกข้างเป็นพี่เขยของฉันที่ฉันชื่นชมอย่าง มาก … ฉันทําตัวลำบากนะแบบนี้! ”

ชยรพนิ่งคิด ก่อนจะตบลงไปบนไหล่ของเขาด้วยท่าที่ยุติธรรม “พวกเรามีความสัมพันธ์แบบไหนกัน! นายวางใจ ฉันจะช่วยนาย แก้ปัญหาเอง!”