ตอนที่870 โทรศัพท์พัง

ผ่านไปครู่ใหญ่ ขนตาของปาณีเคลื่อนไหวขึ้น จำรัสเดินเข้ามา และมองดูดวงตาดำสนิทของเธอที่กำลังมองมาที่เขาอย่าง เลื่อนลอย

จํารัสรู้สึกเหมือนกำลังหายใจไม่ออก เขาเอ่ยกับเธอเสียงเบา “ปาณี เธอ…”

ปาณีเงยหน้ามามองเขา แต่ยังคงนอนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ

มองดูเธอเป็นแบบนี้ จำรัสก็อดพูดออกมาไม่ได้ “ถ้าเธอรู้สึก

เสียใจก็แค่ร้องออกมา ร้องออกมาเดี๋ยวก็ดีเอง…. ปาณีเบือนหน้าอย่างช้าๆ แต่จำรัสกลับเห็นว่าในตอนนั้นเอง

น้ำตาหยดหนึ่งก็ไหลลงมาที่ข้างแก้มเธอ..

ในวินาทีนั้น หัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวด มองดูปาณีที่อยู่ตรง หน้า ในใจของเขาก็คล้ายกับมีคลื่นอันบ้าคลั่ง “ถ้าหากบอกเธอ ตอนนี้เรื่องที่ธามนิธิกำลังจะหย่า เธอจะเป็นลมไปต่อหน้าอีกหรือ เปล่า? พอเถอะ พูดเรื่องที่ดีๆก่อนยังจะดีเสียกว่า”

ดังนั้นจำรัสจึงถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้ม “ปาณีเพื่อนยาก เธออาจจะยังไม่รู้ว่าตอนนี้เธอตั้งครรภ์แล้ว และ ไม่สามารถตากฝนได้ ยังมีออก ถ้าหากเธอไม่นึกถึงตัวเอง ก็ควร จะนึกถึงเด็กในท้องสักหน่อย?”

ปาณีได้ยินดังนั้นก็ตะลึงไป ก่อนจะค่อยๆหันหน้ากลับมาอย่างช้าๆ ริมฝีปากอันแห้งผากของเธอเอ่ยถามเขา “เมื่อกี้นายบอกว่า อะไรนะ? ตั้งครรภ์?”

จำรัสแตะลงบนจมูกของเธอเบาๆด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนว่าเป็น เธอสิ! ฉันตั้งท้องได้ซะที่ไหน? ฉันไม่มีฟังก์ชั่นนี้สักหน่อย เอา หล่ะๆ เพื่อลูกในท้องเธอจะต้องระมักระวังการเคลื่อนไหว เข้าใจ ไหม?”

ปาณีลุกขึ้นมาจากเตียง ก่อนจะลูบไปบนหน้าท้องที่ยังไม่เห็น ชัดของตัวเอง และเอ่ยเสียงเบาพึมพำ “ฉันตั้งท้องแล้ว? ฉันตั้ง ท้องจริงๆหรือ? ลูกของคุณอาหน่ะหรือ?”

ได้ยินน้ำเสียงประหลาดใจและยินดีของเธอ จำรัสหันหน้าหนี อย่างควบคุมไม่ได้ หลีกเลี่ยงที่จะไม่มองใบหน้าเปื้อนยิ้มของเธอ

คนที่ดูราวกับคนใกล้จะหมดลมหายใจเมื่อกี้ พอได้ยินข่าว

เรื่องตัวเองทั้งท้องก็กลับมีสติคืนมา

จํารัสหวังว่าตนจะเห็นปาณีที่เต็มไปด้วยพลังแห่งชีวิตแบบนี้ ท่าทีที่คล้ายกับคนใจสลายของเธอทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดอย่าง

“เอาเถอะ ตอนนี้เธอจะต้องเริ่มดูแลตัวเองให้ดีๆ ห้ามตากฝน เด็ดขาด ถ้าหากล้มป่วยขึ้นมา คนที่ลำบากจะเป็นเธอและลูก !”

ปาณียังคงตะลึงกับเรื่องน่ายินดีนี้และตกอยู่ในภวังค์ “ฉันท้อง แล้ว? ท้องลูกคุณอา? ถ้าแม่ได้ยินข่าวนี้จะต้องดีใจมากๆแน่!”

หลังจากบ่นกับตัวเองทันใดนั้นเธอก็เลิกผ้าห่มขึ้นและเดินลงจากเตียง แต่ถูกหยุด โดยจํารัส ปาณี เธอคิดว่าเธอกำลังทำอะไร อยู่? หมอบอกว่าเธอต้องอยู่บนเตียงสักสองสามวัน เธอจะลุก จากเตียงแบบนี้ หมายถึงอะไร? หรือว่าเธอไม่ต้องการเด็กคนนี้ แล้ว?”

นึกถึงเรื่องนี้ จำรัสก็อดแสดงความประหลาดใจเล็กน้อยไม่ได้ เพราะถ้ามีเด็กอยู่ นั่นหมายความว่าเธอและสามนิธิจะตกอยู่ใน ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนตัดไม่ขาด และเป็นกำแพงที่กั้นไม่ให้เขา เข้าไปอยู่ในใจเธอ

แต่ในอีกด้านหนึ่ง ความคิดแบบนี้คงขึ้นอยู่กับตัวของปาณี เองเท่านั้น ถ้าหากเขาเป็นคนพูดมันออกมาก่อน ก็คงจะถูกผู้ หญิงอารมณ์ร้ายคนนี้ถือไม้กวาดไล่เขาออกไปอย่างไม่ลังเลเป็น แน่

ปาณีได้ยินเช่นนั้น ก็รีบปกป้องหน้าท้องของตนเอง เธอเอ่ย เสียงดัง “จะเป็นยังไงได้ไง? ทำไมฉันจะไม่อยากได้เด็กคนนี้ ไม่ ได้ ฉันต้องรีบบอกคุณอา ฉันท้องลูกของเขาแล้ว แบบนี้คุณอาจะ ไม่ได้ต้องโกรธฉัน?”

คิดถึงตรงนี้ เธอก็รีบหยิบกระเป๋าขึ้นมาและควานหาโทรศัพท์ ของตน “เอ๊ะ โทรศัพท์ของฉันอยู่ที่นี่นี่? ทำไมหาไม่เจอกันนะ? หรือว่าฉันทำหาน? นี่เป็นของขวัญชิ้นแรกที่คุณอาให้ฉันนะ”

มองดูปาณีที่ร้อนลนหาของ จำรัสอดยัดมือถือของเธอเข้าไป ให้ลึกขึ้นอย่างอดไม่ได้

ไม่รู้ว่าทำไม มองดูปาณีที่กว่าจะฟื้นขึ้นมา เขามีความคิดเห็นแก่ตัวอย่างยิ่งที่อยากอยู่กับเธอให้นานมากกว่านี้อีกสักนิด เพราะว่าถ้าหากเธอรู้เข้าว่าพ่อของเด็กในท้องกำลังจะขอหย่ากับ เธอ เขากลัวว่าเธอจะรับมันไม่ไหว!

แต่ทุกอย่างไม่เป็นไปดังใจหวัง โทรศัพท์ของปาณีดังขึ้นแก ครั้ง

เธอที่เดิมกำลังพลิกหาโทรศัพท์ เงยหน้าขึ้นมาอย่าง ประหลาดใจและมองไปยังกระเป๋ากางเกงของจํารัส เธอเอ่ย เสียงต่ำ “โทรศัพท์ของฉันอยู่ไหน? ในกระเป๋านายหรือเปล่า?”

จำรัสยังคงเล่นลิ้น “ฉันไม่ได้เอาไป ก็แค่บังเอิญโทรศัพท์ฉัน ดังขึ้นมาพอดี!”

ปาณีเอ่ยเสียงนิ่ง “บังเอิญดีนะ เสียงโทรศัพท์นายเหมือนกับ

ฉันเข้าพอดี? จํารัส เอามือถือมา ต้องเป็นคุณอาที่โทรหาฉันแน่

นาย….

พูดจบ ก็เดินเข้าไปหาเขา จุดหมายอยู่ที่มือถือที่อยู่ในกระเป๋า ของเขา

จำรัสหลบมือของเฮ และคอยระวังไม่ให้เธอจับถูกมัน ผ่านไป ชั่วครู่จึงรู้สึกเมื่อยอยู่บ้าง ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือที่อยู่ใน กระเป๋าก็ตกลงพื้นดัง “เกร่งขึ้นมา

ปารีมองดูมือถือของตนเองที่ตกลงบนพื้น เธอเอ่ยตะโกน คล้ายอยากจะร้องไห้ “จำรัส! ดูสิว่านายทำอะไรลงไป! นี่เป็นมือ ถือที่คุณอาซื้อให้ฉันนะ! นายทำมันพังแล้ว!”
พูดจบก็ผลักเขาออกอย่างแรง ก่อนจะเดินตรงไปเก็บมือถือขึ้น มา

มองดูชิ้นส่วนที่กระจัดกระจายออกมา ปาณีเสียใจจนคุกเข่า ลงอยู่กับพื้น เธอหันหลังให้กับจำรัส ไหล่ทั้งสองข้างสั่นสะท้าน ท่าทางดูน่าสงสารอย่างยิ่ง

จํารัสเอ่ยเสียงเบา “นั่น ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ ถ้าหากเธอไม่แย่ง ฉันคงไม่ทําตกแน่! เธอ เธอไม่เป็นไร ฉันซื้อให้ใหม่ ถือเป็นการ ชดเชย?”

ปาณีกลับไม่ได้สนใจเขาแต่อย่างใด เธอค่อยๆเก็บชิ้นส่วนขึ้น มาทีละชิ้นๆ ก่อนจะวางลงบนเตียงและประกอบมันเข้าด้วยกัน

แต่ว่าพอประกอบเสร็จ ไม่ว่าเธอจะเปิดมันขึ้นมายังไง มือถือก็

ไม่มีการตอบสนอง

จำรัสที่อยู่ด้านข้างมองเธอที่กำลังอยู่ในความตะหนก เขาอด ถอนหายใจเบาๆขึ้นมาไม่ได้ “ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่หรือไงว่าฉัน ซื้อให้ใหม่?”

แต่พอคำพูดนี้หลุดออกมา ก็เผชิญเข้าให้กับสายตาไม่พอใจ ของเธอ จนทำให้เขาลืมไปหมดว่าตนเองกำลังจะพูดอะไรและยืน นิ่งใบ้อยู่ตรงนั้น

ปาณีเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่พูดอะไรสักคำ เมื่อจำรัส ได้สติกลับมา เขาก็พบว่าเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเดิมของเธอ แล้วเดินไปที่ประตูโดยไม่หันหลังกลับมา
จำรัสส่งเสียงเรียก “เธอจะไปไหน?”

แต่ปาณีกลับไม่ได้ตอบเขา และหายไปจากสายตาเขาอย่าง รวดเร็ว

เหลือเขาแค่เพียงคนเดียว ที่ยืนอยู่ในห้องคนป่วย มองดูแล้ว เปล่าเปลี่ยว

ผ่านไปชั่วครู่ เขาถึงค่อยเดินตามออกมา ตอนนี้ปาณีไม่ใช่ตัว คนเดียว เธอตั้งครรภ์ และเขาก็เป็นกังวลด้วยว่าถ้าหากเธอเจอ ธามนิธิแล้วจะเกิดเรื่องไม่ได้ขึ้น

มาถึงหน้าโรงพยาบาล จำรัสก็เห็นว่าปาณีกำลังยืนอยู่ข้าง ถนน และกำลังพยายามเรียกรถแท็กซี่อย่างเร่งรีบ

เขารีบวิ่งเข้าไปอย่างไม่ต้องคิด ก่อนจะจับแขนเธอเอาไว้และ

เอ่ยตะคอกเสียงต่ำ “เธอคิดจะทำอะไร?

ปาณีพยายามจะสะบัดมือของเขาออก แต่ไม่ว่าเธอจะ พยายามทํามากแค่ไหน มือของเขาก็ยังจับเธอไว้แน่นไม่ยอม ปล่อย

ทั้งคู่ฉุดกระฉากกันไปมา ดึงดูสายตาของคนรอบข้างไม่น้อย

สีหน้าของจำรัสไม่เอ่ยอย่างไม่ค่อยดูนัก “เธอจะไปไหน ฉันมีรถ ฉันไปส่ง! แบบนี้โอเคไหม?” ปาณีเห็นว่าคนไม่น้อยกำลังมองมา สีหน้าดูไม่เป็นธรรมชาติ

อยู่บ้าง เธอเลิกพยายามที่จะสะบัดเขาออก ก่อนจะ

เดินตามเขาไปขึ้นรถ
บนรถ จํารัสหันมาดูปาณีที่นั่งอยู่ด้านหลังและเอ่ยเสียงเบา “เธอจะไปไหน?”

ปาณีนิ่งคิด ก่อนจะเอ่ยสถานที่ออกมา

จํารัสเหยียบคันเร่งก่อนจะรีบขับรถออกไป

ไม่นานนักก็ถึงที่หมาย