ตอนที่ 856

ไม่กี่วันปาณีก็ได้ออกจากโรงพยาบาลเพราะความดื้อของเธอ

ถึงแม้คุณอาขอให้เธอพักต่ออีกแต่ว่าใครบางคนที่อยู่จนเบื่อก็ ไปคุยกับธามนิธิจนสำเร็จเลยออกจากคุกโรงพยาบาลสําเร็จ

ระหว่างที่คุณอาเอากระเป๋าไปเก็บปาณีก็สูบอากาศราวกับไม่ ได้สูบอากาศแบบนี้มาหลายชาติ

ตอนเธอออกมาถึงที่หน้าประตูโรงพยาบาลรอคุณอาอยู่ก็มี เสียงหนึ่งดังจากข้างหลัง “ปาณีนี่เธอสูบก๊าซ คาร์บอนไดออกไซด์นะยังสูบแรงขนาดนี้เลยหรอ?”

เธอหันกลับไปก็สบตากับตาที่ยิ้มอยู่พอดี “จำรัส! ทำไมเธอไม่ ไปที่อื่นสักที?”

จํารัสเห็นเธอทำหน้าแบบอยากให้เขาไปไกลๆก็รู้สึกหมดค่ พูดนึกถึงที่ตัวเองไปรอเธอที่หน้าโรงเรียนหลายวันราวกับคนโง่ แต่ก็ไม่เห็นเธอสักที่ทำให้เขาต้องมาขายหน้าเสน่ห์ตัวเองแล้วไป ถามแฟนคลับคนหนึ่งถึงรู้เรื่องที่เธอลา

จากนั้นเขาก็รีบมาหาเธอที่โรงพยาบาลอุตส่าห์มาบังเอิญเจอ เธอแต่เธอกลับทำหน้าแบบนี้ทำให้จำรัสรู้สึกเสียใจ

จำรัสมองไปทางข้างหลังเธอ “น่าสงสารจังเลยไม่มีคนมารับ เธอ? งั้นฉันขอมีเมตตาครั้งหนึ่งอาสาส่งเธอกลับบ้านเอง”
พูดจบก็เดินไปทางรถตัวเองอย่างโอ้อวดแต่เห็นเธอที่ยืนนิ่งไม่ ขยับก็ตะโกนอย่างไม่มีความอดทน “ยังยืนเอ๋ออยู่ทำไม? ขึ้นรถ? มีผู้หญิงตั้งเยอะแยะอยากขึ้นรถฉัน……..

“ต่อแถวยาวไปถึงเมืองนอก?” ปาณีฝึกพูดตามน้ำเสียงของ เขา “รถของเธอก็เหลือให้ผู้หญิงดวกนั้นที่ชอบเธอนั่งเถอะ? ฉัน ไม่อยากมีเรื่อง!”

พูดจบก็หัวไม่ทันแล้วเดินไปทางออก

ใครจะไปรู้ว่าผมที่มัดจุกของเธอจะโดนคนอื่นจับไว้ปาณีหัน กลับไปอย่างไม่พอใจก็เห็นผมตัวเองอยู่ในมือของจำรัสจากนั้นก็ ตะโกนใส่เขาอย่างหัวเสีย “ปล่อยฉันนะ! ได้ยินไหม!!

จํารัสเล่นผมเธอแล้วยิ้มอย่างได้ใจ “ทำไม? ยังกล้าเถียงฉัน อีกหรอ? คุณชายอย่างฉันอุตส่าห์มีน้ำใจแต่เธอกลับไม่รับ? รีบ ขึ้นรถฉันนะไม่อย่างนั้น……….

อยู่ๆก็มีมือใหญ่วางลงบนไหล่ของจำรัสและกดแน่นทำเอา จํารัสร้องออกมา

ในขณะที่จำรัสกำลังสบตากับเจ้าของมืออย่างโมโหอยู่ก็ได้ ยินเสียงปาณี “คุณอา! รีบมาช่วยฉันเร็ว!

จากนั้นพอไหล่ของจำรัสเจ็บมือก็ปล่อยผมปาณีอัตโนมัติ ทําให้ปาณีหนีออกมาได้

ปาณีรีบพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดธามนิธิแล้วฟ้อง “คุณอาเขาดึง ผมฉัน!”
ธามนิธิมองจํารัสอย่างเย็นชาแถมในมายตายังมีความระแวง บวกกับนัยน์ตา บิกจนดูอารมณ์ไม่ออกเลยทําให้รู้สึกน่ากลัว แบบไม่ต้องทําอะไร

จํารัสหลังจากที่รู้ว่าเขาเป็นใครก็มองและพิจารณาเขา

เมินความเย็นชาของธามนิธิจำรัสก็เทียบกับเขาในใจตัวเอง “อายุแก่กว่าฉัน ฐานะพอๆกับฉัน ความสง่าก็ไม่เท่ากัน หน้าตาก็ ไม่หล่อเท่านั้น”

นึกถึงตรงนี้จำรัสก็อดที่จะยกหัวขึ้นแล้วสบตาธามนิธิไม่ได้ “เธอเป็นสามีของปาณี—ธามนิธิ?”

ธามนิธิไม่ได้สนใจเขาก็จูงมือปาณีเดินไปทางรถ

จำรัสโดนคนอื่นเงินใส่ครั้งแรกก็รู้สึกอารมณ์ไม่ดีดึงแขนเสื้อ ขึ้นราวกับอยากต่อยกับธามนิธิ

ปาณีเห็นแบบนั้นก็ยิ้ม “จำรัสเธออยากต่อยกับคุณอา? ฉันว่า ช่างมันไปเถอะ! คุณอาเป็นถึงสายดำดูจากแขนขาน้อยๆของเธอ ก็สู้หมัดของคุณอาไม่ไหว………

พูดจบเธอก็เห็นจำรัส โมโหจนรูจมูกกว้างจากนั้นก็ไปกอดแขน ธามนิธิอย่างได้ใจแล้วเดินไปทางรถ

ธามนิธิไม่ได้เปิดปากพูดสักคำแต่ว่าความรู้สึกที่เย็นชาและ ความโกรธนิ่งๆของธามนิธิก็ทำให้จำรัสไม่กล้าเข้าไป

และแน่นอนจำรัสจะไม่ยอมรับว่าตัวเองกลัวเลยพูดปลอบใจ ตัวเอง “ตอนนี้เป็นสมันของกฎหมายถ้าเรื่องต่อยตีควรเป็นเรื่อง
ธามนิธิมองจํารัสอย่างเย็นชาแถมในมายตายังมีความระแวง บวกกับนัยน์ตา บิกจนดูอารมณ์ไม่ออกเลยทำให้รู้สึกน่ากลัว แบบไม่ต้องทําอะไร

จํารัสหลังจากที่รู้ว่าเขาเป็นใครก็มองและพิจารณาเขา

เมินความเย็นชาของธามนิธิจำรัสก็เทียบกับเขาในใจตัวเอง “อายุแก่กว่าฉัน ฐานะพอๆกับฉัน ความสง่าก็ไม่เท่านั้น หน้าตาก็ ไม่หล่อเท่าฉัน”

นึกถึงตรงนี้จํารัสก็อดที่จะยกหัวขึ้นแล้วสบตาธามนิธิไม่ได้ “เธอเป็นสามีของปาณี ธามนิธิ?”

ธามนิธิไม่ได้สนใจเขาก็จูงมือปาณีเดินไปทางรถ

จำรัสโดนคนอื่นเมินใส่ครั้งแรกก็รู้สึกอารมณ์ไม่ดีดึงแขนเสื้อ ขึ้นราวกับอยากต่อยกับธามนิธิ

ปาณีเห็นแบบนั้นก็ยิ้ม “จำรัสเธออยากต่อยกับคุณอา? ฉันว่า ช่างมันไปเถอะ! คุณอาเป็นถึงสายดำดูจากแขนขาน้อยๆของเธอ ก็สู้หมัดของคุณอาไม่ไหว……….

พูดจบเธอก็เห็นจำรัส โมโหจนรูจมูกกว้างจากนั้นก็ไปกอดแขน ธามนิธิอย่างได้ใจแล้วเดินไปทางรถ

ธามนิธิไม่ได้เปิดปากพูดสักค่าแต่ว่าความรู้สึกที่เย็นชาและ ความโกรธนิ่งๆของธามนิธิก็ทำให้จำรัสไม่กล้าเข้าไป

และแน่นอนจำรัสจะไม่ยอมรับว่าตัวเองกลัวเลยพูดปลอบใจ ตัวเอง “ตอนนี้เป็นสมันของกฎหมายถ้าเรื่องต่อยตีควรเป็นเรื่องที่คนพวกต่ำต้อยทํา! ฉันเป็นคนเงียบๆไม่ไปสู้กับคนใช้กำลัง หรอก?”

ปาณีโดนธามนิธิหยัดเข้าไปในรถนึกถึงที่เมื่อกี้จำรัสไม่พอใจ ก็อยากหัวเราะและรู้สึกคารพคุณอามากขึ้น

เธอทำหน้าดีใจและมองคุณอาที่ตั้งใจขับรถอยู่ “เมื่อกี้คุณ

สามีหล่อมากเลยนะ!”

ธามนิธิแอบมองปาณีที่ยิ้มก็ไม่ได้ตอบอะไร

ปาณีเบปาก “จํารัสชอบแกล้งฉันตลอดเลยพอเห็นคุณอาก ไม่ใช่กล้าจริงๆ? แถมยังมาถึงผมฉันอีก! นิสัยไม่ดีเลย!”

ธามนิธิก็ยังไม่ตอบอะไร

แป๊บเดียวรถก็ถึงที่สวนจตุจักรแล้วปาณีรอให้รถจอดสนิทก็รีบ ลงไปเห็นบ้านที่คุ้นเคยวิวที่คุ้นเคยก็ไปจับราวกับพึ่งเห็นครั้งแรก “ดีจัง! ความรู้สึกที่ได้กลับบ้านมันดีจัง!”

ธามนิธิไปเอากระเป๋าปาณีก็ไปเดินเล่นในสวนอยู่ๆเธอก็กรี๊ด ทำเอาธามนิธิตกใจจนไม่สนใจกระเป๋าแล้วพุ่งไปหาเธอด่วน

ปาณีกำลังรีบหาอะไรในสวนอยู่รอเขามาถึงก็รีบดึงแขน “คุณ อาไม่ดีแล้วสโนหาย!

ธามนิธิชะงักไม่ทันตั้งสติสโนคืออะไร?

เห็นเขาทำหน้ามึนงงปาณีก็รีบบอก “สโนก็แมวตัวนั้นไง? ฉัน ตั้งชื่อให้เขาว่าสโน!”
เห็นเธอที่รีบและโวยวายธามนิธิก็พูดนิ่งๆ “ใจเย็นพวกเรา ค่อยๆหา!”

ไม่รู้ทำไมเสียงของเขามีพลังอย่างหนึ่งทำให้ใจคนนิ่งได้

แต่ว่าทั้งสองคนหาทั่วสวนก็หาแมวตัวนั้นไม่เจอปาณีนั่งลง เก้าอี้ยาวอย่างเศร้า “คงหาสโนไม่เจอแล้วแหละเป็นเพราะฉัน แท้ๆวันนั้นควรมาดูมันสักหน่อย…….

ธามนิธิปลอบใจ “ช่างเถอะสโนเป็นแค่แมวที่ถูกคนอื่นทิ้งไม่ แน่เดียวมันก็อาจจะกลับมา?”

ปาณีเขย่าหัว “เขาไม่กลับมาแล้วคุณอาฉันเป็นคนที่แย่มาก ใช่ไหมทำไมชอบลืมของทุกอย่าง?

ธามนิธิหันหน้าเธอมาตรงๆ “ปาณีเธอไม่แย่เลยสักนิดถ้าฉัน ไม่รู้จักเธอฉันคงเป็นแค่คนพิการที่นั่งเก้าอี้เข็นแต่เพราะมีกำลัง ใจจากเธอความร่าเริงของเธอมาทำให้ฉันลุกขึ้นยืนได้…….

ไม่เคยได้ยินเขาพูดคำแบบนี้ทำเอาความมั่นใจของปาณีเริ่ม กลับมาเธอมองหน้าเขาอย่างซาบซึ้งและจริงจัง “คุณอา…….

ธามนิธิยกหัวขึ้นก็สบตากับเธอที่ตาสว่างราวกับดาวประกาย จากนั้นก็ก้มหัวลงไปจูบปากเธออย่างไม่ลังเลจูบที่แทนความ คิดถึงของหลายวัน………..

แค่จูบก็พอแต่เห็นธามนิธิที่เริ่มกระตือรือร้นขึ้นปาณีก็สั่งห้าม แต่กลับไปจูบที่เร่าร้อนกว่าเดิม!

สุดท้ายใครบางคนก็ทำเป็นต้องทำตัวสงสาร “คุณอาฉันพึ่งออกจากโรงพยาบาล…….

จากนั้น ใครบางคนที่นั่งไม่พึงพอใจก็ทิ้งเธอไว้คนเดียวแล้วรีบ วิ่งขึ้นไปชั้นบนจากนั้นได้ยินเสียงน้ำไหลเธอก็หัวเราะ