ตอนที่ 855

ธามนิธิทำไรไม่ถูกเลยนั่งขอบเตียงฟังที่พี่สาวแบบนตัวเองและ ภรรยาน้อยที่อยู่บนเตียงก็ฟังอย่างสนุกสนานทำให้เขารู้สึกหมด คําพูดเลยกรอกตามองเธอแต่เธอกลับแอบไปฟ้องพี่สาว

“พี่คะ! ธามนิธิกรอกตามองใส่ฉัน!” ปาณีชี้ไปที่ธามนิธิแล้ว มองจันวิภา

ธามนิธิเบิกตากว้างทันทียังไม่ทันได้ตั้งตัวก็โดนตีแขน

เขายกหัวขึ้นอย่างไม่เข้าใจจากนั้นก็เห็นพี่สาวมายืนปกป้อง ปาณีแล้วพูดกับตัวเอง “ตอนนี้ปาณีไม่สบายอยู่เธอเป็นสามีไม่รู้ จักเป็นห่วงคนอื่นก็ช่างเถอะแถมยังมากรอกตามองใส่เขา? จริงๆเลยอยากโดนหรือไง?”

เขามองพี่สาวที่เอาแต่ปกป้องปาณีก็หมดคำพูด “พี่เธอ……. จันวิภาไม่มองเขาแล้วชี้ไปที่กาน้ำข้างๆ “ฉันหิวไปเทน้ำให้ฉัน มาหนึ่งแก้วสิ! และปาณีก็จะดื่มเอาน้ำอุ่น!”

ธามนิธิเห็นได้ชัดว่าปาณีที่หลบอยาหลังในวิภากำลังทำหน้า ได้ใจแต่ว่าเขายังไม่ทันได้โต้กลับในมือก็มีแก้วน้ำมาเพิ่ม

เขาเลยต้องเดินออกไปจากห้อง

เห็นธามนิธิทำหน้าไม่พอใจปาณีก็รู้สึกระแวงแล้วพูดกับจัน วิภา “พี่ถ้าพวกเราทำแบบนี้คุณอาจะโกรธไหมอ่ะ?”
จนวิภาตบมือเธอเบาๆ “เขาไม่โกรธหรอก! นิสัยของสามนิธิ ดีตลอด! นอกจากช่วงปีพวกนั้น………แต่ว่าตอนนี้มันผ่านไปแล้ว และอีกอย่างเธอมีฉันและแม่เป็นที่พึ่งไม่ต้องกลัว! พี่ปกป้องเธอ!

ได้ยินที่พี่พูดแบบนี้ราวกับเป็นพวกเสียๆปาณีเลยอดที่จะเอา หัวไปอิงเขาไม่ได้แล้วอ้อน “พี่ดีที่สุดเลย! ฉันนี่มีความสุขมาก เลยจริงๆ! ถึงได้เจอครอบครัวที่ดีแบบพวกเธอ!”

นึกถึงคุณแม่ที่สุดยอดของปาณี จันวิภาก็ถอดหายใจแล้วลูบ หัวเธอ “ถ้าพูดขึ้นมาพวกเรานั่นแหละที่ต้องขอบคุณเธอ! เธอ ช่วยทำให้ธามนิธิแข็งแรงขึ้น และเธอช่วยเขาหาความมั่นใจ กลับคืนมา! เธอไม่รู้ตอนที่เขาพึ่งเกิดเรื่องนั้นพวกเราไม่มีใครที่ เข้าใกล้เขาได้เลยเพราะถ้าเขาเห็นคนก็จะโยนของไปมั่ว…….

ปาณีได้ยินที่พี่สาวเล่าก็นึกไปถึงครั้งแรกที่ได้เจอเขา ใบหน้าที่ ดูซึมๆต่างกับตอนนี้มาก

ทันใดนั้นธามนิธิก็ถือกาน้ำเข้ามาเห็นปาณีที่ทำหน้าขอบคุณ และจันวิภาที่ปัดน้ำตาอยู่

เขาก็รีบเดินเข้ามาถาม “เกิดอะไรขึ้น? เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย ไม่ใช่หรือไงทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้?”

จันวิภาสบตากับปาณีแล้วยิ้มจากนั้นก็ลุกขึ้น “ธามนิธิก็กลับ มาแล้วฉันไม่ขออยู่เป็นส่วนเกินแล้วกัน! ธามนิธิดูแลปาณีดีๆนะ เข้าใจไหม?”

ธามนิธิพยักหน้าแล้วถาม “พี่เขยกลับมาแล้ว?”
ปาณีดึงเขาแล้วพูดกับจันวิภา “พี่ก็เหนื่อยมาหนึ่งวันแล้วรีบ กลับไปพักผ่อนเถอะ!”

รอจนวิภาออกไปธามนิธิก็มานั่งบนเตียงแล้วมองเธอไม่กระ พริบตาเลยสักนิด “เธอคิดถึงฉันบ้างไหม?

ยังไม่ทันได้คำตอบที่คาดหวังก็รู้สึกมีอะไรบางอย่างพุ่งเข้ามา ที่ตัวเองจากนั้นก็ได้รับคนที่ตัวนุ่มๆไว้ถึงได้สติ

“ปาณี! เธอทำอะไรของเธอ? รู้ไหมที่เธอทำเมื่อกี้มันอันตราย นะ?” ธามนิธิอดที่จะตะโกนใส่เธอไม่ได้

แต่เธอกลับยิ้มแล้วอ้อนเขา “ฉันคิดถึงสามีมากๆเลย!”

ใบหน้าธามนิธิก็นิ่งแต่ในใจคือยิ้มบานเป็นดอกไม้แล้วแต่ นึกถึงภาพเมื่อกี้ก็ตรึงหน้าต่อ “เมื่อกี้เธอทำฉันตกใจหมด? ถ้า ฉันรับเธอไม่ทันจะทำยังไง? จริงๆเลยโตขนาดนี้แล้วยังชอบเล่น อีก!”

ปาณีนั่งฟังที่เขาสั่งสอนเงียบๆ

ในขณะที่ธามนิธิคิดว่าเธอนอนแล้วเธอก็ยกหัวขึ้นมองเขา

“คุณอารูปนั้นมันไม่ใช่เรื่องจริงนะฉันไม่รู้ว่าใครเป็นคนแอบถ่าย จำรัสมาหาฉันแต่ฉันก็ชักสีหน้าให้เขาตลอดแต่ว่าคนนั้นหน้า ด้านเกินไปฉัน……….

ธามนิธิไปอุดปากเธอจากนั้นก็กอดเธอเบาๆวางตัวเธอลงแล้ว สบตากับเธอที่ทำหน้าไม่พอใจ “พอได้แล้วพี่บอกว่าเธอต้องพัก ผ่อนดีๆ! ฉันรู้และอีกอย่างฉันก็ไม่ได้สงสัยเธอ! นอนเลยฉันไม่ไปจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเนี่ยแหละ…….

ปาณีมองเขาเงียบๆจากนั้นไม่นานก็รู้ความง่วงไม่ได้เลยนอน หลับเลย

ธามนิธิรอเธอหลับสนิทแล้วช่วยเธอจัดผ้าห่มแล้วเดินออกจาก ห้องเงียบๆยืนโทรคุยที่หน้าระเบียง

ไวยาตย์ที่กำลังทำงานยุ่งจนหัวร้อนก็รับสายจากเขาทำเอา เกือบจะร้องไห้แล้วรีบพูด “คุณนายกลับมาสักทีนะครับผมจะ เหนื่อยตายอยู่แล้ว!”

เมินทีไวยาตน์บนธามนิธิถาม “ฉันให้เธอไปบอกปาณีว่าฉันไป ปักกิ่งเธอบอกหรือยัง?”

จากนั้นก็เงียบแล้วได้ยินเสียงร้องขอของไวยาตย์ “อ่า! ผมลืม! คุณธามนิธิผมไม่ได้ตั้ง………….คุณธานิธิอยู่ไหนครับ?”

ธามนิธิบอก “ฉันอยู่โรงพยาบาลในเมืองปาณีเข้าโรง พยาบาลฉันอาจจะอยู่ที่นี่สักช่วงเธอเอาเอกสารที่ต้องจัดการเร่ง ด่วนมาทีนี่”

พูดจบก็วางสาย

ไวยาตย์กลับตบหน้าตัวเอง “ทำไมฉันต้องยุ่งจนลืมเรื่องนี้ เนี่ย!”

นึกถึงตรงนี้ไวยาตย์ก็รีบเอกสารแล้วไปโรงพยาบาลเลย ตอนปาณีตื่นขึ้นมาก็เห็นธามนิธิที่กำลังอ่านเอกสารอยู่เธอไม่ได้ออกเสียงอะไรเพียงแต่มองเขาเงียบๆ…….

ก็ไม่แปลกที่เขาชอบพูดกันว่าเวลาผู้ชายตั้งใจทำงานหล่อ ที่สุด!

เห็นคุณอาที่ตั้งใจอ่านเอกสารและขมวดคิ้วบ้างปาณีก็อดที่จะ พูดไม่ได้ “โคตรหล่อเลย!”

ธามนิธิรู้ตั้งนานแล้วเธอมองเขาอยู่นั่งรอเธอเรียกเขาอยู่ เงียบๆแต่กลับเห็นเธอมองเขาจนน้ำลายจะไหล

เขาเลยเตือน “ระวังน้ำลายด้วยสิจะไหลออกมาอยู่ละ……. ปาณีรีบก้มหัวและเช็ดปากตัวเองไม่มีของเหลวอะไรสักอย่าง เลยตะโกนใส่ธามนิธิอย่างไม่พอใจ “คุณอาหลอกฉัน!”

เขาเดินมาแล้วสวมกอดเธอ “ขนาดตอนเธอน้ำลายไหลยังน่า รักเลยฉันชอบ!”

ปาณี ลยไม่พูดอะไรและรู้สึกหวานใจ

ธามนิธิเห็นเธอที่เขินอาย “ไวยาตย์เมื่อกี้พึ่งมาเขารู้สึกขอโทษ ที่ทำให้เธอได้เข้าโรงพยาบาล………

ปาณีชะงักแล้วถาม “ฉันเข้าโรงพยาบาลเกี่ยวอะไรกับเขา?”

เขาเห็นเธอที่ทำหน้าโง่ๆก็บอก “เขาลืมบอกเธอเรื่องที่ฉันไป ปักกิ่ง….…..

ปาณีจับฟหัสแล้วบอก “ฉันไม่สบายเพราะฉันโดนลมไม่เกี่ยว กับไวยาตย์สักนิดถ้าจะบอกว่าเกี่ยวก็ควรเกี่ยวกับคุณอามากกว่า ทำไมอยู่มิไวยาตย์เข้ามา?”

พูดจบคุณอาก็ทำหน้ามึนงง

เธอยื่นมือไปจิ้มที่หน้าอกเขาแล้วบอก “คุณอาเคยบอกไม่ใช่ หรือไงถ้าฟ้าผ่าก็จะมาอยู่ข้างฉัน? ใช่ไหม?”

อยู่ๆความทรงจําของสามนิธิก็กลับมานึกถึงตอนที่เธอร้องขอ หย่าแล้วเขาเคยสัญญาแบบนั้น………