ตอนที่ 852

จอมพลนรเทพพึ่งหายตีผ่านพ้นช่วงอันตรายไปถ้าตัวเองจะไป ตอนนี้มันก็ดูไม่ดี

แต่ปาณีก็เป็นไข้ไม่รู้จะทำยังไงดี

ธามนิธิยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ขยับไปไหน

ผ่านไปสักพักนายยุตเดินออกมาจากโรงพยาบาลเห็นธามนิธิ ที่ยืนข้างโทรศัพท์สาธารณะก็ยิ้ม “ธามนิธิหาเธอเจอสักที จอมพลนรเทพตื่นแล้วเขาอยากเจอเธอตามฉันมา!”

ธามนิธิชะงักแต่ก็เดินตามไปเลยระหว่างก็คุยเรื่อยเปื่อยกับ นายยุต “วันนี้อารมณ์ของท่านจอมพลนเทพดีกว่าเมื่อวานอีก”

นายยุดยิ้มพยักหน้าแล้วตบไหล่เขาอย่างชื่นชม “ธามนิธิเป็น เพราะเธอต่างหาก! ไม่เสียดายที่นายท่านดูแลเธอพิเศษโดย เฉพาะ!”

ธามนิธิเขย่าหัว “คุณลุงยุตอย่าพูดแบบนั้นเลยครับ”

เดินเข้าไปในห้องก็เห็นจอมพลนรเทพเตรียมลุกขึ้นคุณลุงยุต รีบเข้าไปช่วยพยุง “จอมพลนรเทพจะลุกขึ้นก็เรียกผมสิครับ? ทำไมต้องลุกขึ้นคนเดียว?”

จอมพลนรเทพยิ้มแล้วเขย่าหัว “แก่แล้วแก่แล้วตอนนี้ฉัน

จําเป็นต้องยอมจริงๆ!!
พูดจบก็หันกลับมาโบกมือหาธามนิธิ “ธามนิธิยืนไว้ทำไม? มา นี่สิพวกเราสองคนมาคุยกันเถอะ!!

ธามนิธิเดินเข้าไปนั่งลงข้างเขา

จอมพลนรเทพมองเขาแล้วยกยิ้มสายตาก็มีความโอ้อวด ได้ใจ “ธามนิธิทําไมไม่พาภรรยาเธอมาด้วย? ฉันจําได้งานฉลอง วันเกิดครั้งที่แล้วยังเจอเขาอยู่เลยก็ดีนะ!”

ธามนิธินึกถึงปาณีที่ใกล้ถึงเมืองชยุตก็กำลังจะเปิดปากพู ดอยู่ๆก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น

เมธชนันปรากฏตัวอยู่ที่ในห้องธามนิธิหันไปมองจอมพล นรเทพก็เห็นสีหน้าเขาดูไม่ค่อยดีจากนั้นก็หนไปอีกฝั่ง

ธามนิธิเลยยิ้มมองจอมพลนเทพแห้งๆ ชนันเธอมานี่สิ!”

เมธชนันไม่ได้ขยับ

จอมพลนรเทพก็ไม่ได้พูด

ธามนิธิเลยลุกขึ้นเดินไปหาเมธชนันจากนั้นก็เดินไปนั่งทาง โซฟาอย่างรู้ตัวนั่งมองสองพ่อลูกนี้เงียบๆ “ท่านจอมพลนรเทพ ครับผมแค่จะมาบอกว่าผมจะกลับเมืองชนุดแล้ว……..

พอพูดคำนี้ออกมาทีแรกจอมพลนรเทพที่มองแรงใส่เมธชนั้นก็ หันมามองธามนิธิ “ธามนิธิเกิดอะไรขึ้น? ทำไมรีบกลับไป? ฉันยัง อยากคุยกับอธออีกนะ!”

ธามนิธิยิ้มแล้วเขย่าหัว “บริษัทผมมีเรื่องนิดหน่อย! อีกอย่างปาณีไม่สบายผมจะกลับไปหา…….….

จอมพลนรเทพขมวดคิ้วแน่น

ไม่รอเขาตอบเมธชนันก็แย่งพูดก่อน “ยัยทุเรศเป็นอะไร? ไม่ สบาย? หนักไหม?”

จอมพลนรเทพมองเขาอย่างไม่พึงพอใจ “เธอมาพูดแทรก อะไร? และอีกอย่างเขามีชื่อนามสกุลเธอไปเรียกเขาว่ายทุเรศ ได้ยังไง? ทำไมฉันไม่รู้ว่าเธอมันหล่อขนาดไหน?”

เมธชนันที่โดนจอมพลนรเทพสั่งสอนก็ชะงักแล้วนั่งมองธา มนิธินิ่งๆ

เห็นเมธชนที่สนใจภรรยาของตัวเองแบบนี้ก็แอบเบปาก “ไม่ใช่โรคใหญ่อะไรก็แค่เป็นไข้แต่ว่าผมเป็นห่วงเธอเลยอยาก กลับไป…….แต่ว่าไว้วันข้างหน้าผมมาเยี่ยมท่านจอมพลนรเทพ อีกนะครับ”

จอมพลนรเทพฟังที่ธามนิธิอธิบายก็รู้สึกอุ่นใจแล้วยิ้มเขย่าหัว “ตอนนี้เธอก็กำลังบริหารบริษัทใหญ่อยู่ไม่ต้องไปๆมาๆหรอก ครั้งนี้ที่เธอมาเยี่ยมฉันได้ฉันก็ขอบคุณแล้วเป็นเพราะลูกชายที่ ไม่รู้บุญคุณไม่อย่างนั้น…….

ธามนิธิตัดคำพูดของจอมพลนรเทพไปก่อนแล้วแย่งพูด “ผม ว่าชนันก็ดีนะครับ! ท่านจอมพลไม่ต้องไปซื้อะไรเยอะหรอก ครับ! ไม่อย่างนั้นเดียวเมธชนันมาโกรธผมอีก!

พูดจบก็บอกกับคุณลุงยุต “คุณลุงบุตครับรบกวนช่วยจองตั๋วเครื่องบินกลับไปของคืนนี้ให้หน่อยได้ไหมครับ!”

คุณลุงยุตมองไปที่ท่านจอมพลที่พยักหน้าเบาก็บอก “เดียวไป จัดการให้ตอนนี้เลย!

ธามนิธิก็คุยกับจอมพลนรเทพไปสักพักแล้วเห็นเขาที่เริ่ม เหนื่อยก็บอก “ท่านจอมพลพักเถอะครับเดียวผมไปรออยู่หน้า

ห้อง!”

ท่านจอมพลไม่ได้ว่าอะไรก็นอนลงไปเลย

เมธชนันก็รีบลุกขึ้นออกมาตามธามนิธิ

ธามนิธินกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ

เมธชนันเงียบไปสักพักแล้วยิงไปที่กำแพง “วันนี้เธอจะไปแล้ว หรอ?”

ธามนิธิพยักหน้า “ไม่ไว้ใจคนในบ้าน! ใช่ทางท่านจอมพล คงต้องลําบากเธอหน่อย……..

เมธชนั้นพยักหน้า “ยัย………ปาณีไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

ธามนิธิยกหัวขึ้นมามองเมธชนันอย่างมีนัยทำเอาเขารีบ อธิบาย “ฉันก็แค่เป็นห่วงถ้าเธอไม่อยากบอกก็ช่างเถอะฉัน…….

ธามนิธิพูดแทรกเขา รายละเอียดเป็นอะไรบ้างฉันก็ไม่รู้ฉันก็ แค่ได้ยินมาจากพี่สาวฉันว่าเธอเป็นไข้บวกกับเมื่อคืนฟ้าผ่าฝน ตกเลยทําให้เธอไม่สบาย!

เมธชนันมองเขาอย่างตกใจ “เธอกลัวฟ้าผ่า? ฉันคิดว่าเธอไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน?”

ธามนิธินึกถึงปาณีก็มีแต่ความอบอุ่น “ใช่ครั้งแรกที่ฉันเห็น เขากลัวฟ้าร้องจนหน้าขาวซีด………

เมธชนันตั้งใจฟังจากนั้นก็มองธามนิธิอย่างอิจฉา “ธามนิธิเธอ นี่มีความสุขจริงๆเลย

ธามนิธิพยักหน้าอย่างไม่ปิดบัง “ก็ใช่ชีวิตฉันเปลี่ยนไปหมด เพราะปาณี! ตอนนี้ฉันรู้สึกฉันมีความสุขทุกวัน!

พูดจบธามนิธิก็ได้ยินเสียงไอจากข้างในก็บอก “ชนันเธอ เข้าไปสิ! และอีกอย่างท่านจอมพลก็ฝากเธอแล้วนะ”

เมธชนเกาหัวอย่างอึดอัด “อย่าพูดแบบนี้เขาเป็นพ่อของฉัน ต้องดูแลอยู่แล้ว”

ธามนิธิยิ้มแล้วเดินออกไปจากนั้นเมธซนั้นก็ตะโกนบิก “ธา มนิธิฉันไม่ไปส่งเธอแล้วนะ!”

ธามนิธิไม่ได้หันกลับมาเพียงแต่โบกมือ

เห็นธามนิธิที่ค่อยๆหายไปเมธชนั้นก็ถอดหายใจแล้วเดินเข้า

ห้องผู้ป่วย

ธามนิธิขึ้นเครื่องเสร็จก็รีบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาปาณีแป๊บ เดียวก็มีคนมารับสายธามนิธิรีบพูด “ปาณีเธอยังสบายดีอยู่ ไหม?”

เสียงปาณีแหบๆ “คุณอา……..
เสียงที่เต็มไปด้วยความน่าสงสารนี้ทำให้ธามนิธิอยากพุ่ง เข้าไปหาเธอทันทีแต่นึกได้ว่าตัวเองอยู่ที่สูงถึงหลายหมื่นเมตร ก็ได้แต่บอกว่า “ปาณีขอโทษเพราะท่านจอมพลนเทพป่วยหนัก ฉันเลยมาที่ปักกิ่งกะทันหันขอโทษที่ไม่ได้บอกเธอ ในเวลาแรก

ปาณีเขย่าหัว “ฉันไม่โทษคุณอาหรอก!”

ทั้งสองคนคุยไปไม่กี่ประโยคธามนิธิก็บอกให้เธอพักผ่อนดีๆ แล้ววางสาย

ปาณีพึ่งปิดโทรศัพท์ก็เห็นจันวิภากำลังมองตัวเองอยู่ทันใดนั้น ก็หน้าแดงขึ้นมา “พี่มองฉันทำไม?”

จนวิภายิ้มแล้วช่วยเธอจัดผ้าห่ม “ไม่มีอะไรก็แค่อิจฉาความ สัมพันธ์ของเธอและธามนิธิ

ปาณีถามอย่างไม่เข้าใจ “พี่กับพี่เขยก็รักกันดีไม่ใช่หรอคะ?”

จันวิภานึกถึงนพรุจก็เขย่าหัว “พี่เขยเธอเนี่ยวันๆก็บินไปบินมา ฉันอยู่คนเดียวจนชินแล้วเนี่ย!

ได้ยินที่จันวิภามาบ่นแบบนี้ปาณีก็รู้สึกโชคดี “คุณอาทำแบบนี้ ก็ดีละอย่าเหมือนพี่เขยเลยแบบนี้เวลาฟ้าผ่าฉันจะได้มีที่พึ่ง

นึกถึงคุณอาอีกไม่นานก็จะกลับมาปาณีก็ยิ้มอย่างมีความสุข