ตอนที่ 850

ธามนิธิไม่ได้สนใจความรู้สึกของแอร์โฮสเตสคนนั้นมือลูบไปที่ แหวนแต่งงานที่สวมในนิ้วนางราวกับเห็นภาพที่ปาณีไปอวดคน อื่นอย่างได้ใจ “พวกเธอดูสิคนนี้สามีของฉันเอง!”

ธามนิธิยิ้มกับกระจกจากนั้นเดินกลับไปนั่งกับที่

แอร์โฮสเตสคนนั้นไปแล้วธามนิธิคิดอย่างเย็นชา “ยังดีที่รู้จัก ดูสถานการณ์! ไม่อย่างนั้นคนที่เสียหน้าคงเป็นเขา

สําหรับมีเรื่องแทรกแบบนี้ธามนิธิไม่ได้สนใจเลยแต่เขาก็ไม่ ได้สนใจตอนที่เขาคุยกับแอร์โอสเตสหลายครั้งแล้วมีกล้อง แฟรชอยู่ข้างหลัง

เครื่องบินลงพื้นธามนิธิเปิดโทรศัพท์ในเวลาแรกก็มีสายเมธ

ชนันเข้ามา

ธามนิธิรับสาย “ชนันตอนนี้เธออยู่ไหน?

เมธซนั้นพูดอย่างเหน็ดเหนื่อย “อยู่โรงพยาบาลนภสรธามนิธิ นายรีบมานะพ่อฉัน………ใกล้จะไม่ไหวแล้ว”

ธามนิธิขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น? ก่อนหน้านี้ยังดูแข็งแรงอยู่ เลย? ทำไมอยู่ๆครั้งนี้มันกลายเป็นแบบนี้?”

เมธชนันลังเลแล้วบอก “เป็นเพราะฉันเอง! ฉัน……..

เห็นสายที่ถูกตัดธามนิธิก้มหัวลงมองโทรศัพท์ตัวเองก็พบว่าจากนั้น

ไม่นานถามนิธิมาโรงพยาบาลนภสรเห็นพวกนักข่าวที่ โดนข้างนอกสามนิธิดึงปกคอเสียงตึงแล้วเดินไปทาง ประตู

พวกนักขข่าวมาปิดกั้นทางอย่างเต็มที่

ธามนิธิร่างกายอันแข็งแกร่งของตัวเงและความไหวพริบ เร็วเข้าในโรงพยาบาลได้

เดินไม่ก้าวโดนมือที่แข็งแกร่งเข้ามาไว้ คุณเป็น ใครตอนที่ห้ามนักข่าว………….เธอสักทีนะ

ธามนิธิสงคอ

ยุตของจอมพลนรเทพกำลังดึงตัวเองวิ่งที่ห้องผ่าตัด

เดินด้วยนรเทพจะเข้าห้องผ่าตัดร้องหาเธอตลอดธามนรเทพคงไหวจริวแล้วแหละ…….

พูดไปลูกผู้ชายที่ค่อยจอมพลนรเทพน้ำตาซึมไม่ได้

ธามนิธิถาม เหตุผลทำให้คุณจอมพลหน่อยได้ไหมครับ

เห็นนายทหารคนสนิท ยุตไม่ตอบการเงียบของเขาทำมหัธามนิธิขมวดคิ้ว

ธามนิธิวิ่งไปหน้าห้องผ่าตัดอย่างไม่ลังเลก็เห็นปีวราและเมธ ชนันยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้นเขาเดินไป “คุณน้าปีวรา เมธชนัน!”

เมธชรยกหัวขึ้นมองธามนิธิจากนั้นก็หันไปอีกทางไม่มองอีก

ธามนิธิรีบไปพูดกับนายทหารคนสนิท ยุต ได้ไหมครับ?” ตอนนี้ผมเข้าไปดู

นายทหารคนสนิท ยุคพยักหน้าอย่างไม่ลังเลแล้วไปเคาะ ประตูห้องผ่าตัดแล้วเดินเข้าไปในสายตาที่แปลกใจของเรา ลิเมธชนัน

เมธชนันกำมือแน่นจากนั้นก็เดินไปทางมุมแล้วนั่งลงไป

ปีวราพูดโทษใส่นานทหารคนสนิท ยุตว่า “นายยุดเธอให้ธา มนิธิเข้าไปได้ยังไงถ้าจอมพลนรเทพตกใจอีก……..แล้วจะทำยัง ไง?”

นายยุตหันไปมองเมธซนั้นแล้วค่อยหันมาพูดกับปีวรา “อันนี้ คุณจอมพลนรเทพเคยสั่งไว้ก่อนจะสลบ…….

สายตาปีวรามองเขาอย่างสับสนจากนั้นก็นั่งลงไปเงียบๆ

เมธชนันกลับก้มหัวตลอดทางราวกับเรื่องที่แม่เธอบอกไม่

เกี่ยวกับเธอเลยสักนิด

เวลาผ่านไปหนึ่งนาทีหนึ่งวินาทีเมธชนันที่ยังยืนงงตอนธามนิธิ มาตอนนี้ก็เริ่มตระหนักใจขึ้นมา
ขนาดนายยุดยังเริ่มเดินไปมาตรงหน้าห้องผ่าตัด

ปีรวาอดร้องไห้ออกมาไม่ได้เพราะคนที่อยู่ในห้องนั้นเป็น ผู้ชายของเธอ

ไม่นานประตูห้องผ่าตัดก็ถูกเปิดออกเมธซนวิ่งเข้าไปหาเวลา แรกก็เห็นธามนิธิดึงผ้าปิดปากออกมา

อยู่ต่อเมธชนันและปีรวา ธามนิธิก็ไม่ได้พูดอ้อมอีก “คุณ จอมพลนรเทพไม่เป็นอะไรแล้วครับ”

เมธชนันทองธามนิธิอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ธามนิธินายพูดจริง ใชไหม?”

ปีรวาก็ยกหัวขึ้นมองธามนิธิ

ธามนิธิไม่ได้พูดปฝแต่กลับเป็นหมอที่ออกจากห้องผ่าตัดมาบ อกทั้งสองแม่ลูก “การผ่าตัดสำเร็จครับเดียวคุณจอมพลนรเทพ จะออกแล้วแต่ว่าเวลาต่อจากนี้ต้องเลี้ยงดูดีๆห้ามให้เขาตกใจ หรือมีอารมณ์อะไรมากนะครับ!

นายยุตถอดหายใจและเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความ

ดีใจอยู่ข้างๆ

ธามนิธิตบหลังเขาเบาๆจากนั้นก็ไปนั่งที่เก้าอี้ยาว เมธชนันลังเลไปสักพักแล้วตัดสินใจเดินไปนั่งลงข้างธามนิธิ

ทั้งสองคนนั่งเงียบอยู่ตรงนั้นรอจนนายจอมพลนรเทพถูกส่ง ออกมาจากห้องผ่าตัดเมธุชนันนั่งลังเลอยู่ตรงนั้น
ธามนิธิ “ไป คนที่พ่อนายอยากเจอมากที่สุดคือนายนะ!” เมธัชนนมองเขาอย่างขอบคุณแล้วเดินไปหาทางรถเข็น “พ่อ! ได้ยินที่ผมพูดไหม? ผมเป็นเมธซนัน!” เมธชนันโผล่ เข้าไปพูดกับจอมพลนรเทพ

ธามนิธิกลับเดินไปทางออกอย่างเงียบๆ

แต่นึกถึงที่หน้าโรงพยาบาลมีนักข่าวเต็มเลยหันหลังเดินไปอีก หลังโรงพยาบาล

ที่นี่เงียบมากคนก็ไม่เยอะธามนิธิมองโทรศัพท์ที่ไม่มีแบตเตอรี่ อย่างเงียบๆอยากโทรกาปาสักหน่อยก็ไม่ได้

“หวังว่าไวยาตย์จะบอกเขานะ” ธามนิธิพูด

จากนั้นจอมพลนรเทพก็เข้าห้องธรรมดาธามนิธิไปไหนไม่ได้

อีกเพราะเขาขอให้เป็นเพื่อน

ธามนิธิเลยจําเป็นต้องอยู่และเมธชนั้นก็ด้วยอุตส่าห์กล่อม จอมพลนเทพนอนจนได้แล้วให้นายยุตช่วยดูแลแป๊บนึงเมธ ชนีรเดินไปข้างหน้าธามนิธิก็ตามไปด้วยทั้งสองคนมาถึงด่านฟ้า ของโรงพยาบาล

ทั้งสองคนอยู่เงียบไม่พูด

ผ่านไปสักพักเมธชนั้นก็เริ่มก่อน “เธอรู้ตอนไหน?” ธามนิธิไม่ได้ตอบเพียงแต่หันไปมองเมธชนั้นที่อยู่ข้างเขา เมธชนันหันมามองเขา “เป็นรอบที่ฉันดื่มเหล้าในเมืองชนตกับเธอครั้งที่แล้ว?”

ธามนิธิพยักหน้าแล้วบอก “ชนันเรื่องมันผ่านไปแล้วพวกเรา ลืมมันไปเถอะ!”

เมธชนันเห็นธามนิธิที่พูดอย่างนิ่งเฉยแบบนี้ไม่รู้ทำไมอยู่ๆก็ รู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมาเลยหันตัวกลับไปไม่ให้เขาเห็นด้าน อ่อนแอของตัวเอง

ธามนิธิชะงักแล้วบอก “ไปเถอะชนเผื่อเดียวจอมพลนรเทพ ตามหา”

เมธชนันไม่ขยับแล้วหันไปมองธามนิธิที่หันหลังเตรียมเดินไป ทางบันไดก็ตะโกน “ขอโทษ! ธามนิธิ!”

ธามนิธิชะงักสักแป๊บแต่ไม่ได้ตอบเขาเพียงและโบกมือให้เขา

แล้วเดินลงมา

เมธซนั้นคุกเข่าลงพื้นนึกถึงภาพที่จอมพลนรเทพรู้เรื่องที่ตัว เองทำกับธามนิธิแล้วล้มลงไปในวินาทีนั้นถ้าบอกว่าที่ทำมันไม่ เสียดายมันก็จะเป็นคนขี้โกหก!

ความลับที่เขาแบกไว้ตลอดไม่คิดว่าเจ้าตัวจะรู้เรื่องตั้งนาน แล้วแถมยังดีกับตัวเองอยู่

นึกถึงตรงนี้เมธชนันก็ถอดหายใจมองท้องฟ้าแล้วตะโกน “ธา มนิธิ! ขอโทษ! ฉันขาดบุญคุณเธอทั้งชาตินี้เลย!