ตอนที่847

ปาณไม่ได้หันกลับไปแต่ดมแค่กลิ่นก็รู้ว่านี่เป็นคุณอา

ธามนิธิซุกที่คอเธอแล้วพูด “เธอจะให้ฉันทำยังไงกับเธอดี ฉันเห็นเธอหยอกเล่นกับผู้ชายคนอื่นอยู่ฉันก็รู้สึกว่าฉันไม่เหมาะ สมกับเธอเธอจะทิ้งแล้วจากฉันไป! แค่นึกถึงที่เธออยู่ในอ้อมกอด ของผู้ชายคนอื่นฉันก็อดความอยากฆ่าคนไม่ได้……..ปากเธอ บอกฉันทีว่าฉันควรเอายังไงกับเธอดี?”

ปาณีหันกลับมาอยากมองหน้าเขาแต่เขาก็หลบและกดหัวเธอ

ไม่ให้หันกลับมา ธามนิธิอธิบาย ไม่ต้องมอง!”

ปาณีฟังจากน้ำเสียงของเขาก็พยักหน้า “ได้ฉันไม่มอง! แต่คุณ

อาต้องฟังฉันอธิบายก่อน? ห้ามมาตัดบทสนทนาด้วย!”

ธามนิธิพยักหน้าเบาๆ

ปาณีค่อยถอดหายใจแล้วบอก “ผู้ชายคนนั้นชื่อจำรัส! คุณอา อาจจะเคยเห็นเป็นผู้ชายที่มาหาคุณอาในงานเลี้ยงบ้านมีสุ วรรณ์!”

ธามนิธิพยักหน้า “ประธานของบริษัทซี.ซี.เอส?”

ปาณีตอบ “ใช่! เป็นเขานั่นแหละ! ไม่รู้ว่าเป็นอะไรช่วงนี้เขามา รอฉันที่หน้าโรงเรียนทุกวันก็เพื่องานเซ็นสัญญากับบริษัทเขาครั้งทีแล้ว! คุณทัตธนเป็นคนแนะนำอาจจะเป็นเพราะเขาคิดว่าจะ ทําให้โกรธเลยมายุ่งกับฉันอยากต่อสัญญา”

แรงธามนิธิค่อยๆปล่อยเบา

ปารีบหันกลับไปมองเขาแล้วยื่นมือไปจับหน้าเขาแล้วบอก “คุณอาทำไมต้องแคร์ขนาดนี้? ที่จริงฉันควรเป็นคนที่กังวลมาก กว่าเราพคุณอาเก่งขนาดนี้แต่ฉันถ้าทิ้งลงไปอยู่กับคนอื่นก็เป็น

คนที่ไม่มีตัวตนเลย…… ธามนิธิรีบตัดบทเธอ “อย่าว่าตัวเองต่ำต้อยขนาดนี้! เธอเป็น คนที่เพอร์เฟคและดีที่สุดในใจฉัน!”

ปาณีมองหน้าเขาอย่างได้ใจ “ถ้าคุณสามีรักฉันขนาดนี้แล้ว เมื่อกี้ทำไมต้องผลักด้วย!

เห็นปาณีที่มาฟ้องธามนิธิก็อธิบายอย่างอึดอัด “อันนั้นฉันไม่

ได้ตั้งใจทํา!”

ปาณีกลับไม่ยอม “ฉันไม่สน! ทั้งๆที่เมื่อกี้คุณอาผลักฉัน ยอมรับหรือไม่ยอมรับ?”

ธามนิธิ “………….”

ปาณีไปเขย่าแขนเขาแล้วอ้อน “คุณอาไม่ยอมรับหรอ?”

ธามนิธิเลยพยักหน้า “ฉันยอมรับ! เมื่อฉันโมโหมากก็เลยไม่ ระวังไปผลักเธอขอโทษ! ขอคุณภรรยาให้อภัยฉันอีกรอบได้ไหม ครับ?”
ปาณีมองการกระทําเขาแล้วยิ้มในใจก็รู้สึกอบอุ่นแต่ก็นั่งทำ เป็นปากแข็ง “แค่พูดขอโทษบนปากมันไม่จริงใจพอ

ธามนิธิคิดไปคิดมา “งั้นเอาแบบนี้พรุ่งนี้ฉันหยุดหนึ่งวันพาเธอ

ไปกินของอร่อย! แบบนี้ได้หรือยัง?”

ปาณีเบปาก “นี่ฉันง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง? แค่มื้อเดียวก็ สามารถลืมความเจ็บปวดที่คุณอาสร้างให้?” งั้นฉันถูกเกินไป ไหม?”

ธามนิธิทำไรไม่ถูกเพราะตัวเองเป็นคนทำผิดก่อนเลยก้มหัว ถาม “งั้นเธอบอกว่าฉันต้องทำยังไงเอาตามที่เธอว่า!”

ปาณียิ้มร้าย “คุณอาพูดเองนะ? แน่ใจหรือไง? ฉันให้คุณอา ทําอะไรก็จะทำงั้นหรอ?”

ธามนิธิพยักหน้า “ลูกผู้ชายพูดได้ก็ต้องทำได้!

ปาณีเอียงหัวแล้วคิด

ไม่เห็นเธอขออะไรมาสักที่ธามนิธิก็ก้มหัวลงมองสายตาที่หมุน ไปมาก็อดบ่นไม่ได้ “ทำไมฉันถึงมีความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เธออย่ามาขอเรื่องที่ฉันทำไม่ได้นะ!”

ปาณียิ้มอย่างมีนัย “ไว้ใจได้อยู่แล้วเป็นของที่คุณอาสามารถ ทำได้! และอีกอย่างคุณอาเป็นคุณสามีสุดที่รักของฉันถึงคุณอา เข้าใจผิดฉันแต่เห็นแก่ที่คุณอาเป็นห่วงฉันขนาดนี้ฉันก็ให้อภัย คุณอาสักรอบก็แล้วกัน”

ธามนิธิชะงักแล้วมองปาณีที่ทำหน้าแบบฉันดีขนาดนี้รีบมาชมปาสักทีก็อดไม่ไหวเลยเขาไปจูบเธอ

ปาณีถอดหายใจอย่างคนชนะ “บาปคนตาย โมฆะได้แต่ถ้า เป็นคนอยู่ก็ไม่รอดแน่! ตอนนี้คุณอาต้องทำอาหารให้ฉันฉันหิว จะตายแล้ว!”

ธามนิธิชะงักแล้วพูด “ดึกขนาดนี้เธอยังไม่ได้กินข้าว

ปาณีไปถึงตัวเขาอย่างคนไม่มีแรง “ก็ไม่ใช่หรือไง! พึ่งเลิก เรียนก็รีบกลับมาแต่กลับโดนใครบางคนเมินใส่ฉันนี่น่าสงสาร จริงๆเลย……

ธามนิธิได้ยินแบบนั้นก็รีบสิ่งไปชั้นล่างเห็นแต่ของดีบๆก็ยอม แพ้ “พวกเราออกไปกินข้างนอกกันเถอะ?”

ปาณีกลับเขย่าหัว “ไม่เอา! ฉันอยากกินในบ้านนี่แหละ!

ธามนิธิคิดไปคิดมาก็โทรหาไวยาตย์ “ให้เวลาเธอห้านาทีรีบ ไปซื้อของกินอร่อยให้ฉันไม่ต้องเอาของยุ่งเก๋งมาเอาของง่ายๆ หน่อย!”

ไวยาตย์ชะงักแล้วมองกระดาษที่กองเต็มโต๊ะ “แล้วเอกสารที่ จะเอาล่ะครับคุณธามนิธิ?”

ธามนิธิรีบบอกไป “ถ้าภายในห้านาทีไม่เห็นของที่ฉันอยากได้

งั้นเธอก็ต้องส่งเอกสารเธอมา!”

พูดจบก็วางสายไปเลย

ปาณีมองเขาอย่างเคารพ “คุณอาทำแบบนี้โคตรหล่อเลย!”
ธามนิธิมองคนตัวเล็กที่อยู่ข้างๆก็เดินไปอุ่นนมมาให้เธอ “กิน ของร้อนก่อนเดียวไวยาตย์ก็มา!

ปาณีมองคุณอาที่ตื่นเต้นแบบนี้ก็ยิ้มและไม่ได้ปฏิเสธความ

เป็นห่วงของเขา

และแน่นอนห้านาทีไม่ถึงไวยาตย์ก็ถือของเต็มมือแล้วถอด หายใจแรงๆ

ปาณีมาเปิดประตูก็เห็นไวยาตย์ที่ทำหน้าตกใจยังไม่ทันได้ตั้ง สติก็เห็นคุณธามนิธิมาแย่งถุงไปแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ

ไวยาตย์ทําหน้าตาอย่างตกตื่นราวกับเจอที่ใหม่มองหลังธา

มนิธิอย่างอึ้งแล้วหันไปมองปาณีที่ยิ้มไม่หุบปาก “เธอทำได้ยัง ไง? ถึงทำให้ไดโนเสาร์ที่พ่นไฟกลายเป็นแกะที่นุ่มนวล?” ปาณียิ้มแต่ไม่ได้คอบเขาแล้วตะโกนหาธามนิธิ “คุณอาไวยา ตย์บอกคุณอาเป็นไดโนเสาร์ที่พ่นไฟ!”

ไวยาตย์ชะงักแล้วมองปาณีที่สนุกและไม่กลัวเรื่องมันใหญ่โต อยากเข้าไปปิดปากเธอแต่ขอพึ่งขยับก็เห็นหัวที่โผล่ออกมาจาก ห้องครัวเลยยืนอยู่กับที่นิ่งๆ

ที่นี่ท่านประธานบางคนก็เดินตรงมาอย่างไม่พอใจแล้วผลักไว ยาตย์ออกนอกประตูและปิดประตูต่อหน้าเขา

ปาณัดฟันแบบนี้ก็หัวเราะจนก้มหัวลงไป ธามนิธิไม่ทันสนใจเธอก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องครัวทําอาหารต่อ
ไวยาดยมองประตูที่ถูกปิดก็กัดฟันพูด “คนสมัยก่อนเคยบอก ว่าในโลกนี้ผู้หญิงกับคนที่เห็นแก่ตัวเลี้ยงยากสุด!

แต่นึกไปถึงเอกสารที่กองเต็มโต๊ะก็รู้สึกสบายใจและกลับไป

อย่างมีความสุข

“ช่างมันเถอะทั้งสองคนคืนดีกันก็ดีแล้ว! แบบนี้ฉันก็จะได้ สบายหน่อยและออกไปหาคู่!

ปลอบใจตัวเองเสร็จไวยาตย์ก็ขับรถเข้าไปในเมือง “ชีวิต กลางคืนฉันมาแล้ว!”